در سوگ دوست گرانقدر خانوادگی بانو »مرضیه امینی»

هرگز نگفته بودم ، شعری به این حزینی    

درماتم عزیزی ، خوب و فرا زمینی

این درد بی نهایت ، را با که می توان گفت ؟ 

 من باشم و نباشد ،  « مرضیّه امینی » !

دنیا چه در سر توست از این که با شقاوت    

در کوچه محبت  ، همواره در کمینی

ما را به خواب غفلت مشغول خود نموده    

در بردن عزیزان چه خوب  می گزینی

ای گل به سرنوشتت پرپر شدن نوشتند  

 صد بار اگر بر آیی ، در گلسِتان ، همینی

در فصل سبزه و گل ، سخت است دل بریدن 

از دوستان و یاران ، با خاک همنشینی 

اما چه می توان کرد ؟ این رسم روزگار است  

گلهای پرپرت را ، لای کفن ببینی

 با داغ سینه سوزش اما چه می توان کرد   ؟ 

تنها تسلی ماست آموزه های دینی

ای چرخ بی مروت ، دستت شکسته بادا      

تا هر که گل بکارد ، تو با ستم نچینی  !

( سروده چهلمین روز آن عزیز سفر کرده در تاریخ هفتم تیر نود و هشت )