بوسه بر پای تو باید زد که از عالم سری

بوسه بر پای تو باید زد که از عالم سری      

اشرف کل خلایق، تا به روز محشری

اشهد ان محمد، که رسول حق تویی         

بعد تو کی در جهان آید رسول دیگری

خلعت ختم نبوت بر تنت آراستند        

بر تنت موزون می آید، جامه ی پیغمبری

در سیاهی های دنیا عشق تابیدن گرفت     

تا فروزان شد به دستانت، چراغ دلبری

پرچم توحید در بت خانه ها  افراشتی    

جلوه گر شد در مرام کافری، حق باوری

شیوه ی انسان شدن بر جاهلان آموختی   

سبز شد در شوره زار جاهلی ، انسان گری

 پیروان  عشق تو تنها زمینی نیستند      

در فضای آسمانها هم تو داری، مشتری

از سر گلدسته ها هر روز چندین مرتبه   

عطر نامت می دود در  گنبد نیلوفری

رحمة للعالمینی در جهان غیر از تو نیست 

در قیامت هم تو داری بر خلایق سروری

عاشقان را روز محشر زود پیدا می کنی 

تا مبادا کارشان افتد به میز داوری

می زنم فریاد در گوش جهان، عشق تو را   

من اذان می گویم و تو با اذان دل  می بری

اشهد ان محمد ، اشهد ان علی        

این صراط المستقیم است و  به جز آن ، کافری !

سکه بر سکه فراهم کن و برهم بگذار

سکه بر سکه فراهم کن و برهم بگذار                 

خرج  کم کن و به وراث مکرم بگذار

نکن انفاق ریالی ، نکند کم بشود                       

حسرتش را به دل عالم و آدم بگذار

پی صندوق امانات نرو  محکم نیست             

هر چه داری همه را ،مخفی و  مبهم بگذار

نرده و میله بکش دور و بر خانه ی خود           

دزد را در غم و ناکامی و  ماتم بگذار

خوب که گنج تو از چشم همه مخفی شد       

بعد جادو وطلسمات بر آن سَم بگذار

 نکند راه رو حاتم طایی باشی                        

یاد  قارون کن و از یاد خدا کم بگذار

عاشق ثروت خود باش و نکن صرف کسی         

کف دست همه کس فعل ندارم ، بگذار 

نخور از مال خود و بر کس دیگر نخوران          

به دل سائل و محتاج و گدا، غم بگذار

بده تعلیم کسان، خرج نکردن ها را                  

سر هر جیب خودت، دکمه ی محکم بگذار

تو نمی میری و تا روز ابد خواهی ماند           

پنجه حرص و طمع  بر همه  عالم بگذار

اعتباری به ریالات وطن نیست که نیست               

ارز یو اس و یورو ، سکه و درهم بگذار

حیف باشد که تو پول وپله را خرج کنی           

توی تابوت ببر ، بانک جهنم بگذار!

رباعی

مغرور به مال خود نگردی، مَردی

در راه خدا ، هزینه کردی مَردی

مالی به هزار زور گرد آوردی

در گورت اگر خورد به دردی، مَردی!

مِن اندازه شمش طلا هُخوامته (غزل شاهرودی)

مِن اندازه شمش طلا هُخوامته     

هر چی بگنته زرگرا، هُخوامته

ماهی بشی بری مِیون دِریا    

      به آسِمُن بری بالا هخوامته

به مارُم هِنگُم بره خواستگاری 

     از پییرت نه، از خدا هُخوامته!

 دنبالتُم ، یَگسره مثل سایه        

   بلند هاباشم یا کوتا ، هخوامته

وا دل تنگ من نُکن تو وازی 

     من بی طلسم و بی دعا ، هخوامته

دل مِنه بکش وا یَگ  ترازو      

 بیشتر از هر کی که ، هُخوا، هُخامته

هِنچکوله مغز منه،  خیالت       

   دستشه هِنبیله  هر جا هخوامته

وا این همه عشوه گِری که داری 

   در هُنکُنی ناز و ادا، هخوامته

نُما شوما دلم خیلی هِنگیره      

  سرده یو خاموش و سیا، هخوامته

چُگا کُنم دووا هاباشه دردُم؟  

  من توره جا قرص و دووا هخوامته!

هِنندانم چه اسمی روش هنبیلی  

کله خرابی ، مستی، یا .... هخوامته

آخرشم،  هِنگیرمت به چنگم    

  حتی شده روی هوا، هخوامته

بِیتره که خودت وا دست ادب 

در دلته روم کنی ،  وا ، هخوامته

موش بدووانین کسیتون مین کار  

گیرُم هِمیُفتین مین را، هُخوامته!

پا عشق تو تا آخر دنیا وِمستاکُم (غزل با گویش شاهرود زیبا)

پا عشق تو تا آخر دنیا وِمِستاکُم      

یَگ دم هِنِمشینمو، سرپا وِمِستاکُم

لُو تر کن و از من بُخوا جُن هادنم واست   

اون وخ بِوین گوش هِندنم من  یا ومستاکم؟

یَگ عمره من به اوُ دُهن  عشق وَرپایم    

بگی هِمشینم، بگی وَرپا، ومستاکم!

هر رو هِمشینم سر رات تا بِوینُمتِه           

پا پر نمانده واسه من ،اما ، ومستاکم

بلبل به شوق گل غزل هُنخوانه مین باغ   

مِن وا غزل اما کنار  را ومستاکم

انگار، وا زنجیر عشق تو دِوِستنمه          

عشقت نباشه من مگه یگ جا ومستاکم؟ 

چوُ هِنبِیلَن لا چرخ ما یَگ عده بد خواها  

نِزّیک نِبیلن هاباشُم، دورا ومستاکم!

سنگم بباره رو سرم از آسمون هر رو    

عشقت هاباشه مایه ی بَلوا، ومستاکم

هی وعده هادن که درست هُنباشه کار ما  

این وعده یم هرگز نشه اجرا  ومستاکم 

واست غزل هُنگم بِوینم تو چیشی هِنگی       

من اینطری پا عشق تو خودخوا ومستاکم!؟

نه هِنگی هُن، نه هِنگی نه ، اُوسانت هُنخوانم؟   

رَدُم کنی پا دختر کبرا ومستاکم!

فرق انسانهای دانا و نادان

فرق انسانهای دانا و نادان چیست؟

پاسخ بسیار ساده و در عین حال بسیار دقیق است:

دانایان اول فکر می کنند و بعد کاری انجام می دهند،

.....

اما نادانان اول کاری انجام می دهند، سپس در باره آن کار فکر می کنند!

.....

و هزار افسوس که در آن هنگام  هرگز آب رفته به جوی باز نمی گردد!

.....

پس اول بیندیشیم، بعد عمل کنیم!