روی دل مِن یَگ دفه پا بشتی، برفتی(غزل با گویش شاهرودی)

روی دل مِن یَگ دفه پا بشتی، برفتی                

اما خودته بدجوری جا بشتی، برفتی

گفتم که سعادت به دل من رو بیارده               

ناغافل و بی چون و چرا بشتی، برفتی 

بِنداختی مِنه مین غم و درد فراقت                 

مین کِلف گرگ غما ،  بشتی، برفتی

پیش از تو سَرُم، گرم به احوال خودُم، به            

بنداختیمه وا کار خدا ، بشتی، برفتی

آ ...  تیش بزه کار تو به هستی ونیستیم           

ناغافل وبی سَکّ وصدا بشتیِ، برفتی

هر چی به ، دلم ! گرم خیالات خودش به        

بنداختی مینه حول و ولا ، بشتی، برفتی

از را برسی  یِی چقده   بی قِر وقومبول        

افسوس که  وا ناز وادا بشتی، برفتی

یَگ عمربِشِستُم سر رات تا که بیایی         

حالا که هابه نووت ما بشتی ،برفتی

روزی  هِمیایی که دِگه فایده نداره                   

پی هُمبری که ،کردی خطا بشتی، برفتی !

گاهی به دل جسارت دریا شدن بده

گاهی به دل جسارت دریا شدن بده                       

بر موج خفته تاب وتب پا شدن بده

از فصل سرد و خشک خمودی عبور کن               

بر غنچه هات شوق شکوفا شدن بده

پرواز را به  خاطره ها اکتفا نکن              

برخیز و بال را  هوس وا شدن بده

بگذر ازین هوای مه آلوده کثیف                

دل را دوباره فرصت   احیا شدن بده   

بالا برو به یک نفس از پله های عشق          

تا می شود به خود اجازه والا شدن بده

چون این زمین گرد به دور خودت نچرخ        

بر این مدار بسته  سر  وا شدن بده

نقشی بزن به لوح وجودت که ماندنی است           

بر زندگیت ارزش امضا شدن بده

از پیله ای که دور خودت بافتی در آی               

پروانه باش و دل به تماشا شدن بده

در خاطرات کهنه ایام گم نشو

 دل را به هر بهانه به پیدا شدن بده!

محب اهل بیتم من، دل از حیدر نمی گیرم

محب اهل بیتم من، دل از حیدر نمی گیرم          

دلی که وقف او کردم، از آن سرور نمی گیرم

چنان در تارو پود من،  نشسته رنگ عشق او      

که نقش و رنگ  وطرح و شیوه دیگر نمی گیرم

نسیم عاشقی ها می وزد تا از بلندایش               

هوای تازه ای جز کوی آن دلبر نمی گیرم

کبوتر می شوم تا راوی  پروازها باشم              

ولی جز آبی اش در  هیچ اوجی پر نمی گیرم

یقین دارم که بر حق است راه  روشن عشقش          

سر وجان می دهم، اما دل از باور نمی گیرم

اذان می گویم و نام علی را هر چه محکم تر       

در آن می آورم ، در مصلحت سنگر نمی گیرم

در آن ساحل که دریایش گهر خیز است می مانم  

که می دانم من از مردابها گوهر نمی گیرم

اگر بخت بلندی باشد و فیض ملاقاتی               

دمی از روی زیبایش نظر را بر نمی گیرم

به دنیا بعد بسم ا... هر دم  یا علی گفتم             

و دل از مهر او  تا لحظه ی  آخر نمی گیرم

شراب حب او  را ریخت ساقی در وجود من     

چنان مستم که دیگر از کسی ساغر نمی گیرم!