یک عمر نشستیم و از هم گله کردیم

یک عمر نشستیم و از هم گله کردیم    

جز آن که زمان مُرد و هدر رفت، چه کردیم؟

کی از سر اخلاص قدم پیش نهادیم؟

یا سعی به حل کردن هر مسئله کردیم؟

کی چوب ملامت به تن خسته ما خورد؟

بر طعنه خوبان و بدان حوصله کردیم؟

هر کس سر خدمت به گریبان خودش داشت

بیزار ز همراهی این قافله کردیم

تا هر گرهی را دگران باز نمایند

سر گرم تماشا شده و هلهله کردیم

چون مفت خوری عادت دیرینه ما شد

بر سفره ی آماده شکم را یله کردیم

بسیار نشستیم و زمان رفت به تندی

کی سعی به کم کردن این فاصله کردیم؟

بنیاد بنا را که نهادیم به سستی

اندیشه ی ویران گری زلزله کردیم؟

حالا که به کام من و تو نیست زمانه

اقدام به برپایی صد غائله کردیم

ما هیچ نمازی به سر وقت نخواندیم

دل خوش به ادا کردن این نافله کردیم!

حال خوبی نیست، باید ساخت با حال خراب

حال خوبی نیست، باید ساخت با حال خراب
چون شرابی نیست، باید مست شد ، اکنون به آب

در نزن قلب مرا ،بازی نکن با روح من
نیست دیگر در نفس هایم، توان پیچ و تاب

سالها در جستجو بودم و پیدایت نشد
رد پایت را کجا باید بجویم، جز به خواب!

گاه هم چون سایه ای از چشم من رد می شدی
می دویدم در پی ات من  ، می دویدی پر شتاب

زنگ دل را می‌زدی گاهی و پنهان می شدی
تا بریزی در دل من ، انتظار و اضطراب

بازی ات با حال زارم  بازی خوبی نبود
تشنه کامان را چه رنجی بدتر از رنج سراب؟

دست بردار از دلم ای عشق،خیلی خسته ام
دیگران را خام کن با وعده های بی حساب!

دیگر اکنون در نزن این خانه متروکه را
نیست در  شان  شما، ویرانه ام ، عالی جناب!

حس هُنکُنم از مین سرم شعر گورُخته ( غزل با گویش شاهرودی)

حس هُنکُنم از مین  سرم شعر گورُخته           

انگار که از طبع ترم ، شعر گورخُته  

قبلا همه جا سایه به سایه ُم  ، هِمیامه              

چن وخته ازش بی خبرم ، شعر گورُخته

هِنگی واسه چی ساکت و خاموش بِشِستی؟        

هِندانی که  از دور و ورم، شعر گورُخته  ؟

از بس که دِپیچّی به هم اوضاع خیالُم            

از قافیه ی در به درم ،شعر گورُخته

مهرم اگه  مین دل تو  پاشه نِبِیله                  

عشقت نُکُنه ، سر به سرم ، شعر گورُخته

نوحه سینه زنی به گویش شاهرودی در رثای حضرت عباس علیه السلام- قابل اجرا در همه سبکهای یک ضرب، سه ضرب و حماسی خوانی و تعزیه

بِرار با وفا عباس ، عباس

رشید و  دلربا ، عباس ،عباس

شجاع لِشگر آل محمد

علمدار سپا عباس ،عباس

نُگاش که هُنکنی انگار هِوینی

علی مرتضا عباس، عباس

برار جُن فکر او کن واسه  وچا

که سخته تُشنیا عباس،عباس

گُلام از تُشنگی پژمرده هابه

نُگا کن به اونا، عباس، عباس

نِبِیل پرپر هاباشن غنچه هاما

به طوفان بلا، عباس، عباس

ازین حرف خوآر خون هابه قلبش

بِگت حول و ولا ، عباس،عباس

به زینب گفت اون شیر دلاور

به امید خدا ،عباس، عباس

هِرم او هِمیارم من به زودی

تو واسم کن دعا،عباس،عباس

بِگت مشک به دوش و زود هی زد

به اسب تیز پا عباس عباس

بِدیَن لِشگر دشمن از اون سو

که گرد هابه به پا ، عباس ، عباس

شبیه شیر دِراُفتی مین  گله

هِرَخت هِی، دست و پا عباس، عباس

گُرُختن از جلو شمشیر تیزش

گروه بی حیا، عباس، عباس

خلاصه بعد کشتار فراوون

از اون قوم دغا ، عباس، عباس

کنار شط بِرسی، مشکه پر کرد

از اوی با صُفا، عباس،عباس

به یاد کام خشک و تلخ آقاش

به او بی اعتنا،عباس عباس

میون او بری و تشنه باشی

چقد همت هُخوا،عباس،عباس

همه فکرش به سمت مشک او بِه

در اون حال و هوا، عباس ،عباس

هُخواست سالم بیاره سمت خیمه

ز دست اشقیا،عباس عباس

سر  راشه بِگِتن قوم کافر

به هر زور و بلا،عباس،عباس

یکی وا نیزه زد یکی به شمشیر

تُمُمِ کافرا،عباس عباس

دو دستش که قلم هابه، به دُندُن

نکرد مشکه رها، عباس عباس

به شمشیری زدن مشکه دراندن

شد امیدش فنا،عباس عباس

بیامه گرز سنگینی ، به فرقش

یَه دفعه از قفا، عباس عباس

امیدش قطع شد از او رسانی

به غم شد مبتلا، عباس،عباس

صدا زد یا اخا، ادرک اخا  رِ

دِر اُفتیه ز پا عباس،عباس

هِنِندانُم چی بُگذشته به حضرت

سر این ماجرا،عباس عباس

خدا لعنت کنه هر کی که باشه

رضا بر این جفا، عباس عباس

امیدم هست فردای قیامت

بگیره دستُمه، عباس، عباس

خدایا ثبت کن تو اسم ما  رِ

به جمع عاشقا، عباس، عباس

هُخام وازم بِرِوُم کربلا، وَخی برویم (غزل با گویش شاهرود زیبا)

هُخام وازم بِرِوُم کربلا، وَخی برویم          

زیارت حرم سِید شَدا، وَخِی برویم

دو روز عمر کرایه هِنُنکُنه آدُم               

غریبگی کنه وا اولیا،  وخی برویم

ازین جهان پر از رنج و غم دلم بِگته       

تویم بگو  به امید خدا، وخی  برویم

چطو دلت هِمیا اُستُقُن سبک نکنی؟         

همش نگو که ،صُبا، پس صُبا ، وخی برویم

کی هنِدانه که دگه فرصتی گیرش هِمیا      

چه اعتبار به این  سال و ما وخی برویم

تویم که پا ، پرت شکر خدا هِنو قرصه    

نه ویلچری هُخوایی نه عصا، وخی برویم

هِنُنباشه که دِچسبی همش به کار و تلاش   

شُباند روز واسه وِچّه ویله ها، وخی برویم

نه مال و غال بدرد هُنخوره نه باغ و درت  

نه زن نه وِچّه نه یَم آشنا ، وخی برویم

تُمُم عمر که جُن کندیم و جفا کردیم       

همش هَدِر شد و باد هوا،  وخی بروُ یم

خلاصه فردا روزی واز نگی نگفتیمه   

یاباش برفتی ، بی سَکّ وصدا، وخی برویم

صدای قافله داره هِنو به گوش هِرِسه      

نشین به خانه نشو بی وفا  ، وخی برویم

به اعتبار  حسین و به خاطر  عباس   

هزار تا گره ،  هُنباشه وا ، وخی برویم

کسی که عاشق مولا نُباشه بدبخته      

چی هُنبره واسه   روز جزا ، وخی برویم

دگه چیشی بُگُمت که نگفته باشُمتِه؟  

نماز عشق هِنو که  نِبِه  قضا ، وخی برویم!

کاشکا دل من عاشق چشمات هننبه (غزل با گویش شاهرود زیبا)

کاشکا دل من عاشق چشمات هِننبه        

دیوانه  ی زنجیری شیدات، هِننبه

خورشید به چشم تو اگه جلوه هِننکرد    

هیج شو زده ای   گرم تماشات هِننبه

کاش من هِنِرفتم سر شو سمت مصلا      

یا خانه هُماندی تو یو پیدات هِننبه

چارشوته اگه باد هِننزه به کناری          

قلب من  اسیر  قد و بالات هِننبه

حالا که بُووُردی دِلُمه یَگ دقه وِستاک    

وایی بدانی هیشکی خاطر خوات هِننبه

تنها من دیوانه فریبت رِ بُخوردم          

هیج عاقلی درگیر  بِرارات  هِننبه!