چرا پسرها زن نمی گیرند؟ غزل با گویش شاهرودی

یَه پِسِر دارُم که مثلش کمه، بسیار نیه               

سبکه پاش واسه هر کاری یو بی عار نیه

سر به زیر و اهل و عاقل ، همه جوره خواستنی       

اهل بیرون و در و  قلیون و سیگار نیه

یَه عیب خوردو داره فقد که زن هِنِنگیره              

هر چی پندش هِندنیم، گوشش  بدهکار نیه

داره پیر هُنباشه یو هِنو میون خانه یه             

ما هُخوایم زن وِگیره ، هِنگه به  اجبار نیه

پییرش هر چی که هِنگه ، پشت گوش هِمندازه      

یاد روزگار پیری، کوری ش ، انگار نیه

هر چی حرفش هِنزنیم هِننگه که وا کی داری      

خاگ به ننگش نکنن وا هیشکی ام یار نیه

هِنگه که دس وگیرین  از سر من کل هابیم ،         

نِچکولین دِلُمه  ، دل مال آزار نیه

 فلسفه دِ نچینین ، حرفی به گوشم هِنِرِه    

زن هِننگیرم عمو، بی زنی دشوار نیه  

همه هِنگن بِرِوین و سر وسامُن بگیرین    

این روزا انگاری ،هیشکی ، مین بازار نیه

هِنِوینَن که  کسی هِنِنتانه زن وِگیره           

خرجای عروسی که  دهشی و دو زار نیه

تازه که زن  وِگِتی ، کی هِنتانه خرج هادنه   

جوونی کو که سر کاره یو  بیکار نیه؟

بعدشم واسه چیشی دنبال دردسر باشم     

مین نسل جووُنا هیشکی امیدوار نیه

 چِره خر هاباشم که کسی سوآرم هاباشه؟            

این روزا خَرَم  دگه طالب اوسار نیه

سر  که درد هِنِنکنه بیخودی دَسمال دِنِوِند    

کسی غمخوار دل خسته یو بیمار نیه

نه شیر شتر هُخوام مِنو  نه دیدار عرب       

این چیزا دگه مین قُطی ی عطار نیه !

همینطر راحتمو و نون به خونم هِننزنم      

هیشکی ام رو سر من به اسم زمّار نیه!

هوینیم راست هنگه ،حرفمایه پس هنگیریم  

دل وامانده ولی واز  دس وردار  نیه !

گفتم چه خبر ؟ گفت غمم بی نانی است

گفتم چه خبر ؟ گفت غمم بی نانی  است

بعد از غم نان ، غصه بی دندانی است

گفتم که تو هیچ ، دیگران را چه شده؟

در چهره شان نشان سرگردانی است!

یک خنده ی ریز و تلخ تحویلم داد

یعنی که گناه تو فقط  نادانی است !

یعنی که مگر خبر ندادند تو را

حال دل شهر و مردمش،  طوفانی است؟

آلودگی از حد خودش  رد شده است

رنگ افق آبی ، بادمجانی  است

هم گرد و غبار و دوده  غوغا کرده

هم  قحطی برف و سال بی بارانی است

هم کسری آب و برق و گاز و بنزین

باقیش هم آنچه راخودت میدانی است

اما ز گرانی چه بگویم با تو

در نقطه انفجار و بحرانی است

تا حال کسی نشد ، مهارش بکند

حال آن که مهارش به همین  آسانی است!

گفتم که مگر تو راهکاری داری؟

در دست  تو راه چاره و درمانی است؟

با جدیت تمام رو کرد به من

هر کس که  به دنبال  سر وسامانی است

سر را بگذارد و بمیرد ، آرام

بعدش همه چیز مفتی و مجانی است!

میل من نیست که دلگیر و پریشان باشی

میل من نیست که دلگیر و پریشان باشی

نادم و منفعل و  زار و پشیمان باشی

نبر از یاد که هر وقت هوا ابری بود

حکم عقل است در اندیشه باران باشی!

عاشقی قصه ی تلخی است که صد خوان دارد

خم شود پشت تو گر رستم دستان باشی!

چه ثمر دارد اگر من به جنون خوش باشم

و تو از عقل همیشه پر وپیمان باشی؟

دل به دریا زدم ، امید به آن می بردم

 که تو هم ماهی همبازی طوفان باشی!

رو به من باز شدی تا نفسی تازه کنم

نه که یک  پنجره رو به خیابان باشی!

کاش می شد که به آزردگی ام دل ندهی

فکر  سنجیدن اعمال به میزان باشی

این که آزار و مجازات شوی،زیبا نیست

چه توان کرد اگر پیرو شیطان باشی؟

بعد از این عاشق هر کس که شدی بهتر هست

فکر  فردای جدا گشتن از ایشان باشی

قصه عشق تو و من به سرانجام رسید

وقت آن است ،  پی نقطه ی  پایان باشی!

ایجاد وبلاگ جدید با نام « آگینه»

با سلام و درود بر همه بینندگان وبلاگ چکاوکها و علاقمندان محترم آثارم ، اعلام می دارم وبلاگ جدیدی تحت عنوان «آگینه»در سایت بلاگفا ایجاد کرده ام و از شما عزیزان دعوت می کنم ، به آدرس جدیدمراجعه نمایید.         https://agineh.blogfa.com  

ناگفته نماند که آثارم را در این سایت همچنان منتشر خواهم کرد.

بس رنج که از عشق تو دیدم، به چه قیمت؟

بس رنج که از عشق تو دیدم، به چه قیمت؟                               

حرف از همه شهر شنیدم، به چه قیمت؟

تا جان تو را غصه و اندوه نگیرد                                         

از هستی خود دست کشیدم، به چه قیمت؟

جان کندم و شد باغ خزان دلت آباد                                         

گاهی گلی از وصل تو چیدم، به چه قیمت؟

هر کس به تمنای کسی داعیه ای داشت                                   

من هم به وصال تو رسیدم ، به چه قیمت؟

 شمعی شدم و نور به شبهای تو دادم                                      

هی سوختم و پات چکیدم، به چه قیمت؟

نه رو به وطن دارم و نه طاقت غربت                                    

بس رشته الفت که بریدم، به چه قیمت؟

بر میله عشق تو، میان قفسی تنگ                                          

بیهوده به هر گوشه پریدم، به چه قیمت؟

رفتی تو و در لاک خودم گوشه گرفتم                                   

از خویشتن خویش رمیدم ، به چه قیمت ؟

رد شد خر تو از پل و من آن ور آبم                                      

گیرم که از این ورطه رهیدم، به چه قیمت؟

شپش در جییهایم می کند هر روز، رقاصی

شپش در جییهایم می کند هر روز، رقاصی

و از بخت بدم افتاده ام توی رودر واسی

شدم درگیر یک دختر، که می‌بیند مرا دائم

شبیه کارت عابر بانک ،در داشبورد  یک شاسی

هوسهای بزرگی در سرش  دارد ،به خرج من

شده در خرج کردن بی محابا،  لوس و وسواسی

ندارد صبر که شاید، رسد پول و پلی از غیب

نمایم خرج او من ، با تمام قدر  نشناسی

هزار علم و کمالات است در من جمع ، اما حیف

نمی‌ گردد به غیر از پول با هیچ چیز، احساسی

کشیدم در خیال از روی او تصویرهای ناب

و از قاب  نگاهش کرده ام ،بر عالم عکاسی

به یادش میزنم در کوچه های باغ احساسم

سری بر کوچه باغی خوان مردم دار، اغاسی

برایش شعر می‌گویم، ولی انگار نه انگار

نمی‌ارزد تمام حس من ،حتی یک عباسی

تمام روز سگ دو می‌زنم تا راضی اش سازم

نمی ماند برایم  دست آخر چند ،پاپاسی

عنان صبر از کف داده ام با خرج و بَرج او

اگر ایوب هم بی پول باشد ،میشود عاصی

مگر بیل گیتس یا قارون بیاید، راضی اش سازد

که من پولی نمی یابم، در این رانت و بوروکراسی!                                                  

افتاده به دیوارچرا عکس تن تو

افتاده  به دیوارچرا عکس   تن تو                 

رفته است چرا میخ به قاب بدن تو ؟

 جا مانده  در آن معرکه بین در و دیوار          

شرمندگی زخم  گل یاسمن  تو  

نفرین به کسانی که به تو هجمه نمودند         

هی درد نشاندند به رنج و محن تو

آتش به تن آن که ، به در شعله برافروخت    

تا  دود  برآرد ز نهاد حسن تو

تا حق علی را نزنی آن همه فریاد               

تا مُهر خموشی بزند بر دهن تو

مرداب حقیری که لجن بود همیشه         

درگیر حسد گشت به دریا شدن تو

 جا ماند در آن کوری بدخیم فراگیر         

حال آن که شفا بود نخ پیرهن تو

آنان که ستم بر تو نمودند، کجایند ؟         

رفتند وبه جا ماند ، مرام و سخن تو

از هر طرفی جاذبه ای در جریان است     

مجذوب نموده است مرا ، انجمن تو

در نبودت حتم دارم حال ما بد می شود

در نبودت حتم دارم حال ما بد می شود        

بر گلو جان می رسد ، راه نفس سد می شود

سالها در انتظار دیدنت آواره ایم                 

دارد از ما شور و شوق زندگی رد می شود

سایبان چشم ما تا کی شود دستان ما              

دورها را تا ببیند ، رفت و آمد می شود؟

با ظهورت می شود چشمان ما روشن شود؟     

یا جواب ندبه ها اما و شاید می شود؟

ذره ای ایمان آدم سست باشد خود به خود              

از ملاقات تو مایوس و مردد می شود

آنقدر شیطان قوی دارد تعامل می کند               

که تمام این جهان پیر مرتد می شود

باور این که جهان را سبز خواهد کرد عشق   

مثل رویایی که در باور نگنجد، می شود

مصلحت را در چه می داند خدا، که اینقدر     

صبر او در امر تو دارد مشدد می شود؟

حال مظلومان دنیا می شود هر لحظه بد         

طالع نحس شیاطین دارد اسعد می شود

واژه انسان مفاهیمی که می دیدیم،  نیست        

هر چه را  اهریمن ، انسانش بنامد، می شود

هر چه قانون در جهان بود از ازل  وارونه شد    

بوسه گاه  اهرمن امروز   معبد می شود

از زمین باران به سمت آسمان می بارد و        

ماندن گردو میسر  روی گنبد می شود

می چکد خون بشر از پنجه نوع بشر                 

قطره هایش پخش بر طاق زبرجد می شود

یک نفر باید بیاید تا که آتش بس کند                

کی حریف آتش  این جنگ ممتد  می شود ؟

در کتاب عقل دیدم عاقبت این غائله             

برطرف با  مهدی آل محمد (ص)  می شود !

پس بیا بر زلف پرچین ستم آتش بزن           

ریشه های ظلم دارد هی مجعد می شود !

رباعی- سال نوی میلادی

این خنده ی تلخ از سر شادی نیست

جز غصه ی خشک سال آبادی نیست

تقویم دلم بس که محرم دارد

محتاج به سال نوی میلادی نیست!