پا عشق تو تا آخر دنیا وِمستاکُم (غزل با گویش شاهرود زیبا)

پا عشق تو تا آخر دنیا وِمِستاکُم      

یَگ دم هِنِمشینمو، سرپا وِمِستاکُم

لُو تر کن و از من بُخوا جُن هادنم واست   

اون وخ بِوین گوش هِندنم من  یا ومستاکم؟

یَگ عمره من به اوُ دُهن  عشق وَرپایم    

بگی هِمشینم، بگی وَرپا، ومستاکم!

هر رو هِمشینم سر رات تا بِوینُمتِه           

پا پر نمانده واسه من ،اما ، ومستاکم

بلبل به شوق گل غزل هُنخوانه مین باغ   

مِن وا غزل اما کنار  را ومستاکم

انگار، وا زنجیر عشق تو دِوِستنمه          

عشقت نباشه من مگه یگ جا ومستاکم؟ 

چوُ هِنبِیلَن لا چرخ ما یَگ عده بد خواها  

نِزّیک نِبیلن هاباشُم، دورا ومستاکم!

سنگم بباره رو سرم از آسمون هر رو    

عشقت هاباشه مایه ی بَلوا، ومستاکم

هی وعده هادن که درست هُنباشه کار ما  

این وعده یم هرگز نشه اجرا  ومستاکم 

واست غزل هُنگم بِوینم تو چیشی هِنگی       

من اینطری پا عشق تو خودخوا ومستاکم!؟

نه هِنگی هُن، نه هِنگی نه ، اُوسانت هُنخوانم؟   

رَدُم کنی پا دختر کبرا ومستاکم!