چرا پسرها زن نمی گیرند؟ غزل با گویش شاهرودی
یَه پِسِر دارُم که مثلش کمه، بسیار نیه
سبکه پاش واسه هر کاری یو بی عار نیه
سر به زیر و اهل و عاقل ، همه جوره خواستنی
اهل بیرون و در و قلیون و سیگار نیه
یَه عیب خوردو داره فقد که زن هِنِنگیره
هر چی پندش هِندنیم، گوشش بدهکار نیه
داره پیر هُنباشه یو هِنو میون خانه یه
ما هُخوایم زن وِگیره ، هِنگه به اجبار نیه
پییرش هر چی که هِنگه ، پشت گوش هِمندازه
یاد روزگار پیری، کوری ش ، انگار نیه
هر چی حرفش هِنزنیم هِننگه که وا کی داری
خاگ به ننگش نکنن وا هیشکی ام یار نیه
هِنگه که دس وگیرین از سر من کل هابیم ،
نِچکولین دِلُمه ، دل مال آزار نیه
فلسفه دِ نچینین ، حرفی به گوشم هِنِرِه
زن هِننگیرم عمو، بی زنی دشوار نیه
همه هِنگن بِرِوین و سر وسامُن بگیرین
این روزا انگاری ،هیشکی ، مین بازار نیه
هِنِوینَن که کسی هِنِنتانه زن وِگیره
خرجای عروسی که دهشی و دو زار نیه
تازه که زن وِگِتی ، کی هِنتانه خرج هادنه
جوونی کو که سر کاره یو بیکار نیه؟
بعدشم واسه چیشی دنبال دردسر باشم
مین نسل جووُنا هیشکی امیدوار نیه
چِره خر هاباشم که کسی سوآرم هاباشه؟
این روزا خَرَم دگه طالب اوسار نیه
سر که درد هِنِنکنه بیخودی دَسمال دِنِوِند
کسی غمخوار دل خسته یو بیمار نیه
نه شیر شتر هُخوام مِنو نه دیدار عرب
این چیزا دگه مین قُطی ی عطار نیه !
همینطر راحتمو و نون به خونم هِننزنم
هیشکی ام رو سر من به اسم زمّار نیه!
هوینیم راست هنگه ،حرفمایه پس هنگیریم
دل وامانده ولی واز دس وردار نیه !
گفتم چه خبر ؟ گفت غمم بی نانی است
گفتم چه خبر ؟ گفت غمم بی نانی است
بعد از غم نان ، غصه بی دندانی است
گفتم که تو هیچ ، دیگران را چه شده؟
در چهره شان نشان سرگردانی است!
یک خنده ی ریز و تلخ تحویلم داد
یعنی که گناه تو فقط نادانی است !
یعنی که مگر خبر ندادند تو را
حال دل شهر و مردمش، طوفانی است؟
آلودگی از حد خودش رد شده است
رنگ افق آبی ، بادمجانی است
هم گرد و غبار و دوده غوغا کرده
هم قحطی برف و سال بی بارانی است
هم کسری آب و برق و گاز و بنزین
باقیش هم آنچه راخودت میدانی است
اما ز گرانی چه بگویم با تو
در نقطه انفجار و بحرانی است
تا حال کسی نشد ، مهارش بکند
حال آن که مهارش به همین آسانی است!
گفتم که مگر تو راهکاری داری؟
در دست تو راه چاره و درمانی است؟
با جدیت تمام رو کرد به من
هر کس که به دنبال سر وسامانی است
سر را بگذارد و بمیرد ، آرام
بعدش همه چیز مفتی و مجانی است!
میل من نیست که دلگیر و پریشان باشی
میل من نیست که دلگیر و پریشان باشی
نادم و منفعل و زار و پشیمان باشی
نبر از یاد که هر وقت هوا ابری بود
حکم عقل است در اندیشه باران باشی!
عاشقی قصه ی تلخی است که صد خوان دارد
خم شود پشت تو گر رستم دستان باشی!
چه ثمر دارد اگر من به جنون خوش باشم
و تو از عقل همیشه پر وپیمان باشی؟
دل به دریا زدم ، امید به آن می بردم
که تو هم ماهی همبازی طوفان باشی!
رو به من باز شدی تا نفسی تازه کنم
نه که یک پنجره رو به خیابان باشی!
کاش می شد که به آزردگی ام دل ندهی
فکر سنجیدن اعمال به میزان باشی
این که آزار و مجازات شوی،زیبا نیست
چه توان کرد اگر پیرو شیطان باشی؟
بعد از این عاشق هر کس که شدی بهتر هست
فکر فردای جدا گشتن از ایشان باشی
قصه عشق تو و من به سرانجام رسید
وقت آن است ، پی نقطه ی پایان باشی!
ایجاد وبلاگ جدید با نام « آگینه»
با سلام و درود بر همه بینندگان وبلاگ چکاوکها و علاقمندان محترم آثارم ، اعلام می دارم وبلاگ جدیدی تحت عنوان «آگینه»در سایت بلاگفا ایجاد کرده ام و از شما عزیزان دعوت می کنم ، به آدرس جدیدمراجعه نمایید. https://agineh.blogfa.com
ناگفته نماند که آثارم را در این سایت همچنان منتشر خواهم کرد.
بس رنج که از عشق تو دیدم، به چه قیمت؟
بس رنج که از عشق تو دیدم، به چه قیمت؟
حرف از همه شهر شنیدم، به چه قیمت؟
تا جان تو را غصه و اندوه نگیرد
از هستی خود دست کشیدم، به چه قیمت؟
جان کندم و شد باغ خزان دلت آباد
گاهی گلی از وصل تو چیدم، به چه قیمت؟
هر کس به تمنای کسی داعیه ای داشت
من هم به وصال تو رسیدم ، به چه قیمت؟
شمعی شدم و نور به شبهای تو دادم
هی سوختم و پات چکیدم، به چه قیمت؟
نه رو به وطن دارم و نه طاقت غربت
بس رشته الفت که بریدم، به چه قیمت؟
بر میله عشق تو، میان قفسی تنگ
بیهوده به هر گوشه پریدم، به چه قیمت؟
رفتی تو و در لاک خودم گوشه گرفتم
از خویشتن خویش رمیدم ، به چه قیمت ؟
رد شد خر تو از پل و من آن ور آبم
گیرم که از این ورطه رهیدم، به چه قیمت؟
شپش در جییهایم می کند هر روز، رقاصی
شپش در جییهایم می کند هر روز، رقاصی
و از بخت بدم افتاده ام توی رودر واسی
شدم درگیر یک دختر، که می‌بیند مرا دائم
شبیه کارت عابر بانک ،در داشبورد یک شاسی
هوسهای بزرگی در سرش دارد ،به خرج من
شده در خرج کردن بی محابا، لوس و وسواسی
ندارد صبر که شاید، رسد پول و پلی از غیب
نمایم خرج او من ، با تمام قدر نشناسی
هزار علم و کمالات است در من جمع ، اما حیف
نمی گردد به غیر از پول با هیچ چیز، احساسی
کشیدم در خیال از روی او تصویرهای ناب
و از قاب نگاهش کرده ام ،بر عالم عکاسی
به یادش میزنم در کوچه های باغ احساسم
سری بر کوچه باغی خوان مردم دار، اغاسی
برایش شعر می‌گویم، ولی انگار نه انگار
نمی‌ارزد تمام حس من ،حتی یک عباسی
تمام روز سگ دو میزنم تا راضی اش سازم
نمی ماند برایم دست آخر چند ،پاپاسی
عنان صبر از کف داده ام با خرج و بَرج او
اگر ایوب هم بی پول باشد ،میشود عاصی
مگر بیل گیتس یا قارون بیاید، راضی اش سازد
که من پولی نمی یابم، در این رانت و بوروکراسی!
افتاده به دیوارچرا عکس تن تو
افتاده به دیوارچرا عکس تن تو
رفته است چرا میخ به قاب بدن تو ؟
جا مانده در آن معرکه بین در و دیوار
شرمندگی زخم گل یاسمن تو
نفرین به کسانی که به تو هجمه نمودند
هی درد نشاندند به رنج و محن تو
آتش به تن آن که ، به در شعله برافروخت
تا دود برآرد ز نهاد حسن تو
تا حق علی را نزنی آن همه فریاد
تا مُهر خموشی بزند بر دهن تو
مرداب حقیری که لجن بود همیشه
درگیر حسد گشت به دریا شدن تو
جا ماند در آن کوری بدخیم فراگیر
حال آن که شفا بود نخ پیرهن تو
آنان که ستم بر تو نمودند، کجایند ؟
رفتند وبه جا ماند ، مرام و سخن تو
از هر طرفی جاذبه ای در جریان است
مجذوب نموده است مرا ، انجمن تو
در نبودت حتم دارم حال ما بد می شود
در نبودت حتم دارم حال ما بد می شود
بر گلو جان می رسد ، راه نفس سد می شود
سالها در انتظار دیدنت آواره ایم
دارد از ما شور و شوق زندگی رد می شود
سایبان چشم ما تا کی شود دستان ما
دورها را تا ببیند ، رفت و آمد می شود؟
با ظهورت می شود چشمان ما روشن شود؟
یا جواب ندبه ها اما و شاید می شود؟
ذره ای ایمان آدم سست باشد خود به خود
از ملاقات تو مایوس و مردد می شود
آنقدر شیطان قوی دارد تعامل می کند
که تمام این جهان پیر مرتد می شود
باور این که جهان را سبز خواهد کرد عشق
مثل رویایی که در باور نگنجد، می شود
مصلحت را در چه می داند خدا، که اینقدر
صبر او در امر تو دارد مشدد می شود؟
حال مظلومان دنیا می شود هر لحظه بد
طالع نحس شیاطین دارد اسعد می شود
واژه انسان مفاهیمی که می دیدیم، نیست
هر چه را اهریمن ، انسانش بنامد، می شود
هر چه قانون در جهان بود از ازل وارونه شد
بوسه گاه اهرمن امروز معبد می شود
از زمین باران به سمت آسمان می بارد و
ماندن گردو میسر روی گنبد می شود
می چکد خون بشر از پنجه نوع بشر
قطره هایش پخش بر طاق زبرجد می شود
یک نفر باید بیاید تا که آتش بس کند
کی حریف آتش این جنگ ممتد می شود ؟
در کتاب عقل دیدم عاقبت این غائله
برطرف با مهدی آل محمد (ص) می شود !
پس بیا بر زلف پرچین ستم آتش بزن
ریشه های ظلم دارد هی مجعد می شود !
رباعی- سال نوی میلادی
این خنده ی تلخ از سر شادی نیست
جز غصه ی خشک سال آبادی نیست
تقویم دلم بس که محرم دارد
محتاج به سال نوی میلادی نیست!
قصیده شب چله با گویش شیرین شاهرودی
شو چِلّه ، رسمه ،هاباشیم همه جَم
که خوش باشیم، مین این همه غم
خیلی فرقی نداره خانه کی
به هر جا باشه سورساتی ، فراهم
خوآرایا و برارا، دسته جمعی
نوایه وا نتیجه ، همه از دم
در و همسایه یو دوست و رفیقا
اگه پا هادنه، وا میرزا شمشم
هِریم خانه ننه یا خانه زَمّار
هِمندازیم اِفته، قرص و مَحکم
پی یر و مار خوشحالن که وِچّا
همه جَم هابین بی درد و ماتم
هِمشینن همه خوشحال و خِندن
تُمُم وِچّه ویلا ما ، دور هم
یَه کم قِر هندنن یَه کَم هرقصَن
دَرَم، دَم دَم، دَرم ،دَم دَم، دَرم، دَم
هِمشنویَن گل و هِنگن به هم گل
صدا خنده هِره تا عرش اعظم
هُنباشن وا خَبِر از حالت هم
هِمیارن به جا صله ی ارحم
کنار قوری و سَموار و چایی
بساط تخمه یو آجیل شده ، پَم
دگه میلت نکشه، آش رشته
لبوی سرخ و داغ و واز شلغم
قدیما بلبلی وا سِنجه یَم بِه
به رسم شوچره ، حالا شده کم
پفک وا چیپس رسم هابیه حالا
وا این شیرینیای بدتر از سم
ولی وا این هم شُم ، اصل کاره
هِنُنکُنه کسی به شکمش ، رَم
به زور هی هُنخوریم از چرب و شیرین
شکم هُنباشه وضعش،سخت درهم
مگه هُنباشه پرهیز کرد اِمشو
گذشت از خوردنی ، مفت و مسلم ؟
بعد ِ شُم یگ نگا کن سمت سفره
انگار هُنکنی لَقِه کرده ، رستم!
انگاری دشمنا ما حمله کردن
بیامیه دوواره، زلزله، بم
غذا که خورده شد لنگا درازه
هِننتانیم هاباشیم از کَمِر، خم
یَه کَله تا نَفِس تازه هاباشه
دوواره هِندنیم به پشتی یا ، لم
دِگه کم کم همیا خو به چشما
همیفته همش پلکا به رو هم
خصوصاً وچه ها که بگذراندن
یه شو وا همدگه، خوشحال و خرم
همه سنگینن و وا رفته یو و شل
ور هِنخِیزَن ،ولی ، وا زور دیلم !
ننه هِنگه بُخفتین شو همینجه
دلا جوش هِنزنه اما دما دم
که فردا صب ،کی از خو وخیزه
سرکارش بره از نو ، منظم
ولی چاره نیه ، وایی وخیزیم
به سرعت تَکّه تیلا ره کنیم ، جَم!
همیشه زندگی ، جبره یو اجبار
خوشا اُنا که مین این خم و چَم
دلاشن یکیه وا هم همیشه
به زخم همدگه هستن چو مرهم
به وخت کار و امر زندگانی
به هم هستن رفیق و یار و محرم
بیاییم وا همین حال خوش، امشو
دلا ما رِ کنیم به عشق ، ملزم
مُحِبت ها ، نبیلیم کم هاباشه
کنیم فردای دوری رِ ، مجسم
نره از یادُما این حرف مولا
که فرموده به ما ، اِرحم، تُرحم
هنندانه کسی تا سال بعدی
کی هست و کی نیه، الله اعلم !
اول هر کار، بسم الله رحمن الرحیم
اول هر کار، بسم الله رحمن الرحیم
بهترین رفتار ، بسم الله رحمن الرحیم
حق اگر خواهی مددکارت شود در کارها
ذکر کن بسیار، بسم الله رحمن الرحیم
از علامتهای مومن این که دائم بر لبش
می شود تکرار، بسم الله رحمن الرحیم
کارهای سخت آسان می شود با یاد حق
پیش هر هشیار، بسم الله رحمن الرحیم
نام حق وقتی می آید، کار بر اهریمنان
می شود دشوار، بسم الله رحمن الرحیم
تا خدا برکت دهد بر کار وبار و عمر تو
دم به دم بشمار، بسم الله رحمن الرحیم
دوست داری تا بیابی راه را در مُلک عشق
با همه اسرار؟ بسم الله رحمن الرحیم
عاشق این نام اعظم هستم و با افتخار
می کنم اقرار، بسم الله رحمن الرحیم!
سه رباعی در مدح مولا علی
اسطوره ترین جلوه اسلام ، علی است
در خلقت آدم علت تام علی است
با شرط ولایتش قبول است اعمال
در رد شدن از صراط، الزام ، علی است!
===
کشاف علوم و هر چه ابهام ، علی است
در حل مسائل جهان، تام، علی است
القاب دروغین نگذارید به خود
در مذهب من حجت الاسلام علی است!!
====
در هر نفسم جذبه مادام ، علی است
آغاز و ادامه و سر انجام علی است
بر لوح دل من قلم عشق نوشت
آقام محمد است و مولام علی است!
سیزده آذر است و چون هر سال
سیزده آذر است و چون هر سال
سینه ام از غم است مالا مال
روز انبوه ابرهای سیاه
فصل پاییزهای سرد ملال
روز آتش گرفتن دل من
پی یک اتفاق یا اهمال
عشقم آسان پرید از دستم
به وداعی مرا نداد مجال
خشک شد باغ آرزوهایم
نرسیدند میوه های کال
فلک خیره دشمن من شد
به تغافل گرفت و کرد اغفال
پیش چشمم به جانم آتش زد
توی خاکسترم دلم شد چال
ناامیدی چه واژه تلخی است
بعد تخریب کعبه آمال
چقدر می شود صبوری کرد؟
به قیامت اگر کشید وصال؟
چاره دیگری نبود اما
جز تحمل نمودن احوال
سالها در خودم فرو رفتم
مثل مرغان بی پر وبی بال
جریان داشت زندگی اما
جنسش از جبر بود و استیصال
جای جانی که از تن من رفت
در رگم شد روان غمی سیال
آدم از هر کجا که بگریزد
می رود سمت خانه با اقبال
ولی افسوس خانه هم دیگر
جای غم بود و جایگاه وبال
می خراشید روح و جانم را
باز گردان خاطرات و خیال
شب و روزم همیشه بارانی
شعرهایم همیشه خیس و زلال
تا بفهمم که عشق، بازی نیست
رنج ها برده ام بدین منوال
چاره اما چه هست غیر از صبر
می شود با قضا نمود جدال؟
جای جام جهان نمای مرا
پر نسازد پیاله های سفال
گر چه عمرم حرام شد با غم
روزی ام بود رنج های حلال
بشرالصابرین َ در قرآن
هست پاداش محنت ابدال
رنج بسیار برده ام اما
حضرتش را سپاس در همه حال
که به من صبر و استواری داد
تا مصایب رساندم به کمال
شکر حق می کنم که تا امروز
نرسیده به باورم اخلال
می گشایم دوباره قرآن را
می کنم از کلامش استقبال
بعد هر شدتی است آسانی
رنج دارد رفاه در دنبال ( ان مع العسر یسرا)
روح آدم شبیه آیینه است
می شود منعکس در آن ، افعال
هر کسی با خدا معامله کرد
زده مهر قبول بر اعمال
هر کسی هم کند فراموشش
کل سعی و تلاش او، ابطال
شاکرم بر رضای حضرت دوست
ناسپاسی چرا ؟ زبانم لال!
بوسه بر پای تو باید زد که از عالم سری
بوسه بر پای تو باید زد که از عالم سری
اشرف کل خلایق، تا به روز محشری
اشهد ان محمد، که رسول حق تویی
بعد تو کی در جهان آید رسول دیگری
خلعت ختم نبوت بر تنت آراستند
بر تنت موزون می آید، جامه ی پیغمبری
در سیاهی های دنیا عشق تابیدن گرفت
تا فروزان شد به دستانت، چراغ دلبری
پرچم توحید در بت خانه ها افراشتی
جلوه گر شد در مرام کافری، حق باوری
شیوه ی انسان شدن بر جاهلان آموختی
سبز شد در شوره زار جاهلی ، انسان گری
پیروان عشق تو تنها زمینی نیستند
در فضای آسمانها هم تو داری، مشتری
از سر گلدسته ها هر روز چندین مرتبه
عطر نامت می دود در گنبد نیلوفری
رحمة للعالمینی در جهان غیر از تو نیست
در قیامت هم تو داری بر خلایق سروری
عاشقان را روز محشر زود پیدا می کنی
تا مبادا کارشان افتد به میز داوری
می زنم فریاد در گوش جهان، عشق تو را
من اذان می گویم و تو با اذان دل می بری
اشهد ان محمد ، اشهد ان علی
این صراط المستقیم است و به جز آن ، کافری !
سکه بر سکه فراهم کن و برهم بگذار
سکه بر سکه فراهم کن و برهم بگذار
خرج کم کن و به وراث مکرم بگذار
نکن انفاق ریالی ، نکند کم بشود
حسرتش را به دل عالم و آدم بگذار
پی صندوق امانات نرو محکم نیست
هر چه داری همه را ،مخفی و مبهم بگذار
نرده و میله بکش دور و بر خانه ی خود
دزد را در غم و ناکامی و ماتم بگذار
خوب که گنج تو از چشم همه مخفی شد
بعد جادو وطلسمات بر آن سَم بگذار
نکند راه رو حاتم طایی باشی
یاد قارون کن و از یاد خدا کم بگذار
عاشق ثروت خود باش و نکن صرف کسی
کف دست همه کس فعل ندارم ، بگذار
نخور از مال خود و بر کس دیگر نخوران
به دل سائل و محتاج و گدا، غم بگذار
بده تعلیم کسان، خرج نکردن ها را
سر هر جیب خودت، دکمه ی محکم بگذار
تو نمی میری و تا روز ابد خواهی ماند
پنجه حرص و طمع بر همه عالم بگذار
اعتباری به ریالات وطن نیست که نیست
ارز یو اس و یورو ، سکه و درهم بگذار
حیف باشد که تو پول وپله را خرج کنی
توی تابوت ببر ، بانک جهنم بگذار!
رباعی
مغرور به مال خود نگردی، مَردی
در راه خدا ، هزینه کردی مَردی
مالی به هزار زور گرد آوردی
در گورت اگر خورد به دردی، مَردی!
مِن اندازه شمش طلا هُخوامته (غزل شاهرودی)
مِن اندازه شمش طلا هُخوامته
هر چی بگنته زرگرا، هُخوامته
ماهی بشی بری مِیون دِریا
به آسِمُن بری بالا هخوامته
به مارُم هِنگُم بره خواستگاری
از پییرت نه، از خدا هُخوامته!
دنبالتُم ، یَگسره مثل سایه
بلند هاباشم یا کوتا ، هخوامته
وا دل تنگ من نُکن تو وازی
من بی طلسم و بی دعا ، هخوامته
دل مِنه بکش وا یَگ ترازو
بیشتر از هر کی که ، هُخوا، هُخامته
هِنچکوله مغز منه، خیالت
دستشه هِنبیله هر جا هخوامته
وا این همه عشوه گِری که داری
در هُنکُنی ناز و ادا، هخوامته
نُما شوما دلم خیلی هِنگیره
سرده یو خاموش و سیا، هخوامته
چُگا کُنم دووا هاباشه دردُم؟
من توره جا قرص و دووا هخوامته!
هِنندانم چه اسمی روش هنبیلی
کله خرابی ، مستی، یا .... هخوامته
آخرشم، هِنگیرمت به چنگم
حتی شده روی هوا، هخوامته
بِیتره که خودت وا دست ادب
در دلته روم کنی ، وا ، هخوامته
موش بدووانین کسیتون مین کار
گیرُم هِمیُفتین مین را، هُخوامته!
پا عشق تو تا آخر دنیا وِمستاکُم (غزل با گویش شاهرود زیبا)
پا عشق تو تا آخر دنیا وِمِستاکُم
یَگ دم هِنِمشینمو، سرپا وِمِستاکُم
لُو تر کن و از من بُخوا جُن هادنم واست
اون وخ بِوین گوش هِندنم من یا ومستاکم؟
یَگ عمره من به اوُ دُهن عشق وَرپایم
بگی هِمشینم، بگی وَرپا، ومستاکم!
هر رو هِمشینم سر رات تا بِوینُمتِه
پا پر نمانده واسه من ،اما ، ومستاکم
بلبل به شوق گل غزل هُنخوانه مین باغ
مِن وا غزل اما کنار را ومستاکم
انگار، وا زنجیر عشق تو دِوِستنمه
عشقت نباشه من مگه یگ جا ومستاکم؟
چوُ هِنبِیلَن لا چرخ ما یَگ عده بد خواها
نِزّیک نِبیلن هاباشُم، دورا ومستاکم!
سنگم بباره رو سرم از آسمون هر رو
عشقت هاباشه مایه ی بَلوا، ومستاکم
هی وعده هادن که درست هُنباشه کار ما
این وعده یم هرگز نشه اجرا ومستاکم
واست غزل هُنگم بِوینم تو چیشی هِنگی
من اینطری پا عشق تو خودخوا ومستاکم!؟
نه هِنگی هُن، نه هِنگی نه ، اُوسانت هُنخوانم؟
رَدُم کنی پا دختر کبرا ومستاکم!
فرق انسانهای دانا و نادان
فرق انسانهای دانا و نادان چیست؟
پاسخ بسیار ساده و در عین حال بسیار دقیق است:
دانایان اول فکر می کنند و بعد کاری انجام می دهند،
.....
اما نادانان اول کاری انجام می دهند، سپس در باره آن کار فکر می کنند!
.....
و هزار افسوس که در آن هنگام هرگز آب رفته به جوی باز نمی گردد!
.....
پس اول بیندیشیم، بعد عمل کنیم!
نه سلامی،نه عرض احوالی ،نه جبینی گشاده با لبخند.
نه سلامی،نه عرض احوالی ،نه جبینی گشاده با لبخند.
چهره اش سرد و بی حرارت بود چون زمستان مانده در اسفند
راه را هر چه پیشتر رفتم، نرسیدم به سایه ساری سبز
برهوتم نداشت پایانی، که شوم لااقل کمی خرسند
در غباری که خودبه پا کردم، روزهای قشنگ من گم شد
راه را اشتباه پیمودم، پی رویا و آرمانی ،چند
به‌خیالات خام خوشبختی ، زندگی کرد سالها دل من
غافل از آن که بوده ام عمری ، توی زندان مشترک، در بند
من از این سهم تلخ دلگیرم ، میروم در هوای شیرینی
آخرین جرعه های فنجان را، میل خواهم نمود با این قند
که دل تو کنار من باشد، روزهای سیاه تنهایی
مایه راحت دلم باشد ، عشق ، آن باده خمار پسند
با تو مستی چقدر می چسبد، روح و جان مرا لبالب کن
با تو زیباست زندگی،آری ،چه قشنگ است راز این ترفند
سخت ممنونم از طبابت عشق ، که به من عمر تازه ای بخشید
که چه زیبا و با مهارت زد ، قلب من را به قلب تو ، پیوند!
سر خود را زمین که بگذاری
سر خود را زمین که بگذاری
تازه هست اول گرفتاری
مرگ اغاز یک مسیر جدید
هست توی مرام دینداری
بدنت می‌رود میان قبر
روح تو سمت آخرت جاری
بعد از آن را کسی نمی‌داند
نیست در داده های اماری
هیچ کس را از آن گریزی نیست
نه به تدبیر و نه به عیاری
هر چه آدم نموده در دنیا
زشت و زیبا ، بد و زیانکاری
میشود پیش چشم او تصویر
بهتر از هر رسانه ، دیداری
تا پشیمان شوند آدمها
خوب و بدها ز هر چه رفتاری
خوبها نادم از کمیت کار
و بدان نادم از گرانباری
هیچ کس را رفیق و یاری نیست
نکند بر کسی، کسی یاری
همه درگیر مشکل خویشند
وای از ان همه گرفتاری
سربلندان ازمایشها
شاد و خرسند از وفاداری
قلبشان مطمئن و دل آرام
لایق لطف حضرت باری
هر که کج رفته وای بر حالش
می‌برندش به خفت و خواری
حق و ناحق شود جدا از هم
خوابها می‌رسد به بیداری
پند و اندز و موعظه امروز
کاش افتد موثر و کاری
ورنه فردا چه سود خواهد داد؟
مرده ها را نسیم هشیاری
رهروان طریق غفلت ها
تا به کی سستی و ولنگاری؟
یادتان باشد این که عمر بشر
بی بدیل است و غیر تکراری
اخر خط عجیب نزدیک است
گر چه طولانی اش بپنداری
دیده را با اراده بگشایید
ورنه بازش کنند اجباری
هر که امروز را بگیرد سهل
عاقبت می رسد به دشواری!
به زن مارت نگو مامان، که او مامان هِننباشه(با گویش شاهرود زیبا)
به زن مارت نگو مامان، که او مامان هِننباشه
شبیه پای مصنوعی که اون فرمان هِننباشه
نگو به زن پییر بابا، که بابا حرمتی داره
کتاب قصه ی تو مصحف و قرآن هِننباشه
نکن غفلت طریق احترام و مهرورزی رِ
که هر کی بی ادب هابه، دگه انسان هِننباشه
مبادا خار دُکاری جای گل مین گلستانت
که محصول گلاب از خار و خارستان هِننباشه
بِنای مهرِبونی وا همه بگذار و خوش بُگذر
کنار رود آدُم تُشنه ی باران هِننباشه
پییر و مار اما واژه هایی بس مقدس هست
که هرگز هیچ کس همپایه ی آنان هِننباشه
همیشه محترم بشمار فامیل مجازی رِ
بدان داماد اما پاره ای از جان هننباشه
بنای سسته حتی یک نسیمم، سخت هِلرزانه
ولی مَحکَم که باشد دستخوش طوفان هِننباشه!
به مادر زن نگو مامان ، که او مامان نخواهد شد
به مادر زن نگو مامان ، که او مامان نخواهد شد
که هرگز پای مصنوعی ،چو پا فرمان نخواهد شد
پدر زن را نخوان بابا، که بابا حرمتی دارد
کتاب قصه تو مصحف و قرآن نخواهد شد
مکن غفلت طریق احترام و مهر ورزی را
که هر کس از ادب خارج شود انسان نخواهد شد
مبادا خار بنشانی به جای گل در آن بستان
که محصول گلاب از خار و خارستان نخواهد شد
بنای مهربانی با همه بگذار و خوش بگذر
کنار رود ، آدم ، تشنه باران نخواهد شد
پدر و مادر اما واژه هایی بس مقدس هست
که هرگز هیچ کس همپایه آنان نخواهد شد
همیشه محترم بشمار فامیل مجازی را
بدان داماد اما پاره ای از جان نخواهد شد!
بنای سست حتی از نسیمی، سخت می لرزد
ولی محکم که باشد لطمه از طوفان نخواهد خورد!
بهای روزی ما را ، تو با رفتن به ما دادی (در سوگ معدنچیان مظلوم طبس)
بهای روزی ما را ، تو با رفتن به ما دادی
نمی‌شد کاش نانی که تو از معدن به ما دادی!
برای لقمه ی نانی زدی بر عمق کوهستان
ولی آتش گرفتی، اتشی روشن به ما دادی
مگر ما خارج از حد توانت خواستیم این بار؟
چرا این دفعه قوت از پاره های تن به ما دادی؟
قناعت پیشه میکردیم و خوش بودیم همراهت
چرا با رفتنت یک حس نا ایمن به ما دادی؟
طنین ضجه های تلخ ما پیچیده در هر سو
چه کردی با خودت که این همه شیون به ما دادی؟
به زودی می روی از یادها تا معدنی دیگر
تو هشدار « زمستان یورت »را قبلاً به ما دادی*
ولی گوش کسی هرگز بدهکار شماها نیست
فلک اُف بر تو که دو گوش از آهن به ما دادی!
هیاهو چند روزی هست و هر کس می رود سویی
تو هم کنج مزارت در طبس مسکن به ما دادی
دوباره چند روز بعد معدن باز خواهد شد
که خواهد دید که یک داغ مرد افکن به ما دادی!
· زمستان یورت: معدنی در نزدیکی شاهرود در شهرستان آزادشهر که در سال 1399 در حادثه ای مشابه 43 نفر از هموطنان در آن جان خود را از دست دادند.
خسته ام از هوای آلوده
خسته ام از هوای آلوده
تن و جانم شدست فرسوده
دوست دارم کمی نفس بکشم
در هوای تمیز و بی دوده
گاه وقتی علاوه بر دوده
ریزگرد و غبار هم بوده
همه جا بوی گند می آید
بوی بار شکمبه و روده
در کنارش فضولی مردم
غیبت و حرف مفت و بیهوده
یا که انواع دیگر اذیت
که نمایند مردم لوده
میشود باعث دل آزاری
روح زخمی شود و جان سوده
هر چه روحت لطیف تر باشد
می شود رنجهایت ، افزوده
باید از این دیار دوری کرد
رفت جایی برون از این توده
رفت جایی که آسمان صاف است
جاده اش را کسی نپیموده
در دل یک طبیعت وحشی
با همه رازهای نگشوده
می شود امنیت و راحت داشت
آن چه که آدمی نیازموده
من همیشه پی همین بودم
عاشق حلقه های مفقوده
بده کفش مرا که میخواهم
زود خارج شوم ز محدوده!
پای عشق تو گرفتار شدن،چیزی نیست
پای عشق تو گرفتار شدن،چیزی نیست
ضربه گیر در و دیوار شدن،چیزی نیست
ارتفاعی که بلند است به دست آوردن
پیش قدر شرفش، خوار شدن، چیزی نیست
در پی منزلتی یافتن از دولت عشق
مبتلای غم دلدار شدن، چیزی نیست
هر که منصور شود تا که اناالحق گردد
پیش این مرتبه ،بر دار شدن چیزی نیست
من تو را با همه ی خوب و بدش، میخواهم
تا رسیدن به تو بیمار شدن ،چیزی نیست
هر که پروانه شود عاقبتش سوختن است
ملتهب بودن و تبدار شدن، چیزی نیست!
هر روز با حال و هوایت داستان دارم
هر روز با حال و هوایت داستان دارم
جان مرا می گیری و من باز جان دارم
تکلیف تو با عاشقی را من نمی فهمم
سوهان وصل و فصل بر روح و روان دارم
خواهی بران و طرد کن ، خواهی نگاهم دار
تا من بدانم جا کجای این جهان دارم؟
از بس که بر هم می زنی قول وقرارت را
طوفانی از دلشوره های بی امان دارم
دل می زنم بر آب و آتش تا به دست آرم
سهمی که من از عشق مثل دیگران دارم
از قهوه ی یاد تو شبها بس که می نوشم
انگار فرداهای هر شب امتحان دارم !
دنیا بدون تو برایم کوچک و تنگ است
اما کنارت وسعتی، چون آسمان دارم
دست مرا می گیری یا رد می شوی از من؟
دلشوره ماندن و رفتن توامان دارم !
پرواز خواهم کرد یک شب در هوای تو
من آن شهابم که طلوعی ناگهان دارم !
به هوای فرجت، طعنه مردم شده ایم
به هوای فرجت، طعنه مردم شده ایم
زیر پا بس که علف سبز شده، گم شده ایم
وعده دادید، می آیید و ما مشتاقان
سالها منتظر عرض تبسم شده ایم
نشود گفت که تاخیر شما عمدی هست
خودمان باعث تاخیر و تقدم شده ایم
دفعه اول مان نیست ، که خوردیم فریب
قرنها قبل هم آلوده ی گندم شده ایم
لال بودیم و از منت الطاف شما
باز هم قادر بر نطق و تکلم شده ایم
هر چه هم دیر شود ،منتظرت می‌مانیم
گرچه از هر طرف آماج تهاجم شده ایم
مصلحت هر چه که باشد به سر و دیده ی ما
با خبر باش که درگیر تلاطم شده ایم
عاشقی جرم بزرگی است و ما دل شدگان
به همین جرم گرفتار تخاصم شده ایم
چه زمانی که به ما سامریان تاخته اند
و چه در آتش نمرود که هیزم شده ایم
درد آن است که ما سخره گمراهانیم
و به زعم همه درگیر توهم شده ایم
د ردمندیم و به دنبال دوا می گردیم
بس که آزرده اندوه و تالم شده ایم
جای دارو همه جا زهر به ما نوشاندند
مبتلای خطر مار و کژدم شده ایم
دیر تر گر که بیایید نماند یاری
چون که در یافتن رد شما گم شده ایم!
رباعی
اینقدر فساد پر توالی تا کی؟ بر جرم نگاه بی خیالی تا کی؟
تعذیب نمی کنند بدکاران را این ماله کشی و ماست مالی تا کی؟
یک عمر نشستیم و از هم گله کردیم
یک عمر نشستیم و از هم گله کردیم
جز آن که زمان مُرد و هدر رفت، چه کردیم؟
کی از سر اخلاص قدم پیش نهادیم؟
یا سعی به حل کردن هر مسئله کردیم؟
کی چوب ملامت به تن خسته ما خورد؟
بر طعنه خوبان و بدان حوصله کردیم؟
هر کس سر خدمت به گریبان خودش داشت
بیزار ز همراهی این قافله کردیم
تا هر گرهی را دگران باز نمایند
سر گرم تماشا شده و هلهله کردیم
چون مفت خوری عادت دیرینه ما شد
بر سفره ی آماده شکم را یله کردیم
بسیار نشستیم و زمان رفت به تندی
کی سعی به کم کردن این فاصله کردیم؟
بنیاد بنا را که نهادیم به سستی
اندیشه ی ویران گری زلزله کردیم؟
حالا که به کام من و تو نیست زمانه
اقدام به برپایی صد غائله کردیم
ما هیچ نمازی به سر وقت نخواندیم
دل خوش به ادا کردن این نافله کردیم!