رباعیات شب قدر- 18 رمضان 1445
تنها و شکسته دل وَ بی پشت وپناه
یک مرد غریب و خسته افتاد ،به راه
دنبال کسی بود، بفهمد او را
هم ناله او نشد کسی غیر از چاه !
===
بی عشق علی سوی عبادات نرو
بر کعبه و مسجد و خرابات نرو
گر نامه ی اعمال وزین می خواهی
بی مهر و ولای او به میقات، نرو!
===
بر دفتر عشق نام خود را ، بنویس
یک مختصر از مرام خود را ، بنویس
زان پیش که طوفان فنا برخیزد
با مهر علی دوام خود را ،بنویس!
===
میزان و حساب چون فراهم باشد
دلهای تمام خلق پر غم باشد
مهر علی و آل محمد کافی است
دیگر حسنات من اگر کم باشد!
===
وقتی دو سه خط ، عشق، فراهم باشد
سهم من و دل حضور با هم باشد
دیگر چه نیاز است به همراهی خلق؟
نام من اگر چه « دور از آدم »باشد!
===
هر شب ، شب قدر است و تو و من، کاهل
از درک مبانی حقیقت غافل
با یک دو سه شب به سر گرفتن قرآن
کی می شود آدمی به غایت کامل ؟
===
پنداشته ام اشرف مخلوقاتم
پیراسته از تمامی آفاتم
مغرور نماز و روزه هایم شده ام
غافل که خودم مبطل این طاعاتم!
===
از عشق محمد و علی سرشاریم
از هر که بود دشمن شان بیزاریم
ابراز ولایت از سر ایمانست
امید نجات هم از ایشان داریم !
===
ایمان بدون عشق ، محکوم فناست
با عشق تمام جلوه هایش زیباست
ما را بگذارید که عاشق باشیم
بی ما بروید هر طرف میل شماست!
===
با مهر علی نامه ما امضا شد
هر کس که زمین خورد، به نامش پاشد!
فردا که شود روز قیامت بر پا
شاید که همین قطره ما دریا شد !
===
یارب به کرامات تو دل بسته شدیم
آلوده شدیم ، یا که وارسته شدیم
تنها به امید کرمت بوده و بس
از ما بگذر اگر کمی خسته شدیم!
===
با جور و جفا اگر چه عادت داریم
از لطف خدا امید رحمت داریم
امشب که شب قدر به ما افتاده
یک جرعه تمنای شفاعت داریم !
گذر مرگ می افتد به سلام همه کس
گذر مرگ می افتد، به سلام همه کس
پس وپیش است فقط قرعه، به نام همه کس
ساقی مجلس ما اهل ستم کردن نیست
می رسد جرعه جان سوز، به جام همه کس
بس که تلخ است و گلوسوز همان یک جرعه
می شود عیش خدا داده ، حرام همه کس
زندگی فرصت یک بار طلوع است و غروب
بیش از این نیست در این چرخه، دوام همه کس
هر کسی با عمل نیک و بدش خواهد رفت
می رسد سود و ضررها، به سهام همه کس
خرم آن کس که از این دایره بعد از رفتن
برسد عطر حضورش ،به مشام همه کس
کاش از این فرصت کوتاه ، تغافل نکنیم
که اجل بی خبر آید، به مُقام همه کس
بارالها به کرم دفتر ما را تو ببند
که بود در کف تو ،حسن ختام همه کس!
رباعی
گوش تو به ناله ام بدهکار نشد
هی ضجه زدم ، کسی شنیدار نشد
دارد غم این درد مرا می بلعد
بدرود اگر فرصت دیدار ، نشد!
رباعی
یادت نرود که انتظارم سخت است
بی تو گذران روزگارم سخت است
در گم شده ها پی خودم می گردم
تو نیستی و چقدر کارم سخت است
===
هر کس که جلوی خلق قدیس تر است
شلوار ولباسش از همه خیس تر است
وقتی که زمان امتحان پیش آید
معلوم شود از همه ، ابلیس تر است!
باز آفرینی( سلامم را اگر پاسخ نمی گویی)
سلامم را اگر پاسخ نمیگویی
اگر سرما لبانت را به پاسخ وا نمی دارد
و گرمای نفس های غزل داغت نمی سازد
کمی طاقت بیاور
تا بهار رفته در غربت
به همراه پرستو ها بیاید از سفر های زمستانی .
و آن گه در به روی سینه تنگ تو بگشاید -
و گلدانهای خالی از طراوت را صفا بخشد .
+++
اگر آن روزها من هم شهود سبز دنیا را -
شهادت داد چشمانم
سلامم را میان بقچه ی احساس می پیچم
و تقدیم تو خواهم کرد .
+++
به دنبالش
هزاران بوسه را آغشته با عطر سپید یاس
در پای تو می ریزم
+++
کمی طاقت بیاور
تا که پیر آسمان
این پالتوی تیره و خاکسترین ،
از تن برون آرد،
لباس فصل های کهنه را در جامه دان خویش بگذارد.
+++
یقین دارم
دوباره فصل لبخند وگل و دیدار می آید .
نسیم از کوچه های آشتی با یار می آید .
و اوقات خوش بسیار می آید،
من آن جا با سلامی گرم تر از مهر تابستان
به جانت هرم می ریزم
و عشق ودوستی را باز در جانت می انگیزم.
سرود : شهر من شاهرود قشنگ
سرود شاهرود
شهر من شاهرود قشنگ نام تو پر طنین و خوش آهنگ
دوست دارم تو را تا زنده ام تا همیشه بمان ،خوش آب ورنگ
مهد علم است و دانش هر جای تو وه چه زیباست ، دنیای تو
قطعه ای از بهشت برین است دشت و صحرای زیبای تو
شهر مردان آگاه و با فرهنگ
شهر من شاهرود قشنگ
====
دستت آغازجنگل و پشتت به کوه جنگل ابر تو با شکوه
آب تو خوش گوار و هوایت دل انگیز با بهشت عدن هم گروه
شاهوار تو فرزند البرز زیبا روح تو تحت تاثیر دریا
پای تو سمت رمل و کویر یک طرف برف و یک سوی، خرما
شهر من شاهرود قشنگ
شهر من شاهرود قشنگ
شهر مردان صاحب مرامی با بزرگان و خوبان هم کلامی
مردمت مهربان و وطن دوست خطه مردمان به نامی
نعمتت کامل و بی نظیر است دیده مردمانت بصیر است
رهرو حق ، محب ولایت قلب شان جای عشق امیر است
شهر من شاهرود قشنگ
شهر من شاهرود قشنگ
=====
شهر دانایان ظالم ستیز تیغشان رو به دشمن تیز تیز
وقت پیکار در راه وطن دشمن از پیششان می کند گریز
مهد علم است و عرفان زادگاه بزرگان بایزید و پیر خرقان
عارفان پیششان سر به زیرند گر چه هر یک به جایی امیرند
شهر من شاهرود قشنگ
شهر من شاهرود قشنگ
با دلم بازی نکن، چندان دراین خط نیستم
با دلم بازی نکن، چندان دراین خط نیستم
دست بردار از سرم، اهل رفاقت نیستم
سر درون لاک اسرار درونم برده ام
هیچ جای این جهان اینقدر راحت نیستم
هر چه آزارم کنی خاموش می بینی مرا
لب فرو می بندم و اهل شکایت نیستم
هر چه می خواهی به جان من بریزی غم، بریز
ناسپاس از تلخ و شیرین های قسمت نیستم !
سالها بی عشق دنیا پیش من معنا نداشت
معذرت ، من بعد از این مرد ریاضت نیستم!
دیگر اکنون غیر آرامش نمی خواهد دلم
شور وشوق اندازه دارد ، بی نهایت نیستم !
همیا تا نَفِسی مین گُلو، ما رِ بَسه
همیا تا نَفِسی مین گُلو، ما رِ بَسه مرغ جُن وقتی هِره سمت کُلو، ما رِ بسه
دلُما خوشه که یگ لقمه ننی که هنخوریم نُباشه رو سَرُما ، شلاق و چو ما ر بسه
ساحل دریایو ویلای شمالی هِنُخوایم گذر عمر گِرُون بر لوی جو ما ر بسه
ماشین خارجی یو کاخ گرون مال شما تخته ی تابوت و یگ قبر خوردو ما رّ بسه
بره یو بوقلمون ، و مرغ بریون از شما سمت مایم برسه یه ریزه بو ، ما ر بسه
بستنی وا روکش طلا شنیدم هُنخورین شلغم پخته یو عشق وا لبو ما رِ بسه
هِرویم انجمن شعر و به یاد عشقما وا خیالش هُنکنیم ما گفت و گو ما رِ بسه
روزگار جرات عشقه دگه از ما بِگته زندگی وا یگ عیال جیغ جیغو ما ر بسه
گایی وختا که مین جیب ما پول و پل نیه نُکنه عیالما دِتو وِتو ، ما رِ بسه
شمایی که تیغتن هر چی بُبُرّه ، هُنبرین واسه مایم بذارین یه واشلو ، ما ر بشه
بوورین اَبراما رِ هر چی هُخواین به ترکیه بمانه یه چکه او ، مین سبو، ما رِ بسه
واسه چی پُر هاباشه دِریاچه ی ارومیه ؟ اِنقدی که بُمانه واسه وِضو ، ما رِ بسه
حالا که هِنُنباشه مایم بریم آنتالیا چُنبُلوکی بگیریم زیر پتو ما رِ بسه
هوای مملکتا ره گرد و دولخ بگته نِرِوه به چشمما، نرمه تِلو، ما رِ بسه
زندگی داره به آستین همه چو هُنکنه نروه بیشتر از این اگه فرو، ما ر بسه
دلما خوشه که مین این همه گرونیا نُباشیم بیشتر از اینا پشت و رو ما رِ بسه
وا تمم سختیاش، اما امید به زندگی بزنه کنج دل ما کور سو ، ما رِ بسه
شک ندارم تا قیامت همه چی خب هنباشه دلای پاروما (پاره ما) هاباشه رفو ، ما ر بسه
قصیده با گویش شاهرود زیبا
تا که هِنبیلی زمین کُوش و کُلاته، هُنبُرن تا که غافل هاباشی، شلوار پاته هُنبُرن
اِنقده بد هابیه دنیا که هِمطو سُرمه یه هِنزنن از چشمت و برق نُگاته هُنبُرن
هر کسی هر جوری که هنتانه دزدی هُنکنه وای به حال عده ای که بووراته هُنبرن
اون که از دیفال مردم هِنگیره بالا هِره بِیتره از اون کسا که محتواته هُنبرن
خیلیا مال حرام از کِرّه شُن پایین هِره تا بتانن ابتدا تا انتهاته هُنبرن
خیلیا اهل نماز و روزه ین ، وا این همه کل تاریخ و همه جغرافیاته هُنبرن
هُنکنن کاری که به دین و خدایم شک کنی تا به عرش حضرتش سوز صداته هُنبرن
کارگرا هِندزدن از کار درست و حق پسند ازصاحاب کارا نگو، کل قواته هُنبرن
کاسُبا هر روز جنسا ر گرونتر هُنکنن اهل بازار اعتقاته (اعتقادِ)به خداته هُنبرن
تا هِری مین اداره هِنگن این فیشه بریز یگ دفه تا نقطه جوشش، دماته، هُنبرن
گایی وختا هِنگَنِت، پولی بِشُّلان زیر میز نه سلامی نه علیکی، اشتهاته هُنبرن
پول اویو ، پول برق و پول کوفت و زهر مار چار قرون پولی که ته جیب قباته هُنبرن
یگ طرف نرخ دلار هر روز بالاتر هِره عمرتو ، اعصاب بِیتر از طلاته هُنبرن
هیشکی یم گردن هِننگیره که کار ما بِیه وا همین ترفندها آشت وا جاته هُنبرن
چاره ای باشه اگه از سرزمین توس هم قبله گاه هشتمین یعنی رضاته هُنبرن
وا خودیا چون بدیم و وا غریبه آشنا واسه از ما بِیترا ، مشگل گشاته هُنبرن
نه به نفرین کار درست هُنباشه یو نه به دعا شک نکن ظلما که آثار دعاته هُنبرن
وقتی که تو وا خودیها اینطَری تا هُنکنی دشمنایم کل فرهنگ و غناته هُنبرن
هِنگن اینجه کشور صاحب زُمُنه ، من چطو بوورم هاباشه وقتی اعتقاته (اعتقاد) هُنبرن
پیش چشمت روز روشن وا هزار دوز وکلک مَچّد و محراب و شور خانقاته هنبرن
یگ دفه واست به زور جشن تولد هِنگیرن صد دفه هر روز تابوت عزاته هُنبرن
دست وردار از دلم که خون شد از نامردمی اولش کور هُنکنن ، بعدش عصاته هُنبرن
حال خوش پیدا نخواهد شد، به دنبالش نباش
حال خوش پیدا نخواهد شد، به دنبالش نباش
زندگی زیبا نخواهد شد، به دنبالش نباش
خوردن خون دل اینجا شرط باقی ماندن است
راز آن افشا نخواهد شد ، به دنبالش نباش
توی بن بست جهان بیهوده سرگردان نشو
راهی از آن وا نخواهد شد، به دنبالش نباش
هیچ کس در زیر دندان اجل سالم نماند
سعی کن، اما نخواهد شد به دنبالش نباش
کوله بار رنج را بر دوش ما افکنده اند
فردی استثنا نخواهد شد، به دنبالش نباش
فکر امروز خودت را کن که این تقویم ها
بی جهت فردا نخواهد شد، به دنبالش نباش !
خسته ای هر چند از دنیا، ولی بی امر حق
رفتنت امضاء نخواهد شد، به دنبالش نباش!
مدح مولا علی با گویش شیرین شاهرودی
به حرمت خود خدا ، دل به کسی هِنندنُم
به جز علی مرتضا، دل به کسی هِنندنم
هِمشینم، ورهِنخیزم، همیشه هِنگم یا علی
هِنُنکنم رامه جدا ، دل به کسی هنندنم
دنیا به هر طرف بره، دنباله روش هِننباشم
به غیر شاه اولیا، دل به کسی هنندنم
قبله نمای دلمه ، مهرش به اویو و گلمه
قسم به عطر کربلا، دل به کسی هنندنم
دین خدا بدون او ، یقین دارم که ناقصه
هِنِرِوم راه خطا ، دل به کسی هنندنم
هننباشه کم از دلم یه ریزه شور و شوق او
حتی دِراُفتم به بلا ، دل به کسی هنندنم
شیری که مارُم هادیه ، محبت علی بِیه
مثل یه بُرّی بی حیا ، دل به کسی هنندنم
هر کی بُخورده شیر پاک ،دشمن حق هِنُنباشه
نکن وا من چون و چرا، دل به کسی هنندنم
هوای عشق و عاشقی ، مین سرم دِپیچّیه
اما به غیر آشنا ، دل به کسی هنندنم !
به نبض من گوش هادنین ، هِنگه علی علی علی
به جز محبت شما ، دل به کسی هنندنم!
آی چَکّه چَکّه چَکّه، با گویش شیرین شاهرودی
آی چَکّه چَکّه چَکّه، بورو بِوین به مکه ، نمانده واسه شیطُن، نه دوکّن و نه دکه
بِیامیِه به دنیا ، علی فرد اعلا
شادی کنین فراوُن، بُخوانین از دل و جُن ، به کوری اونا که، نه دین دارن نه ایمُن
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
مین تاریخ بِنویشته ، به کعبه پاشه بِشته ، فاطمه بنت اسد ، وا یگ بُری فرشته
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
چه حالت قشنگی ، هوای رنگارنگی ، هِنزنن و و هُخوانن ، هزار تا تا دِیره زنگی
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
شکسته پشت شیطُن ، دِر اُفتیه به زندون ، بی اثره فریبش ، به مومن مِسِلمُن
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
سیزدهم رجب شد، خدا بُخواست !عجب شد! وا همه زرنگیش، ابلیس خُب ادب شد ،
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
خورشید روی مولا، هِنتویِه تا به دنیا ، وا این همه پلشتی ، گمرا هِنُنباشیم ما
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا
دشمن چه داغُن هابه ، کافر مِسِلمُن هابه، از برکت وجودش، دلا چراغُن هابه
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
یار پیمبر آمد ، دوران غم سر آمد ، حقا که وا صلابت ، جُن مین پیکر آمد،
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
فرشته ها چه زیبا، ، وا شور و حال و غوغا ، خبر بُورودَن امرو ، به اهل آسُمُنها
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا
به کافر ومِسِلمُن ، بووُر خبر از الان، بگو به منکر حق ، که دین گرفته سامُن
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا
آی آدُمای مومن ، خوش دل و پاک باطن ، بگین به شور وشادی ، وا هر طریق ممکن
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا
کمال دین بیامه ، حق الیقین بِیامه، از پشت پرده غیب ، نور مبین بیامه
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا
امام اهل عالُم ، هم از جن و هم آدُم ، کسی که پیروش شد، هِنُنباشه دگه گم
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا!
سلام حق به روحش، به روح پر فتوحش، واسه نجات امت ، خدا نموده نوحش
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا
بیشتر ازین سعادت، به کی هُنباشه قسمت ، که دل به مهر مولا، هادنه بی نهایت
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
درود گرم و بی حد ، به آُن رسول سرمد ، بگو به عشق مولا ، صل علی محمد
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا!
امید من همینه ، شعرم به دل بشینه، بین همه محباش ، مولا منم بِوینه
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا
چند دوبیتی در روز میلاد مولا علی (ع)
درسته نامه پاکی ندارم امید سیر افلاکی ندارم
چنان غرقم ولی در عشق مولا که جا در عالم خاکی ندارم
===
درسته جامه پاکی ندارم ولی از عشق او ، باکی ندارم
به فردای قیامت پیش مولا سرم بالایه که شاکی ندارم
===
خرابه حال من ، سرما بُخوردم از این ویروسا ، توک پا بُخوردم
به جا شیرینی روز تولد همش هی شربت و دووا بخوردم
===
دو سه روز به شدت من زکامم دووای تلخ هی رفته به کامم
حالا عید مولایه ، بریزین یه چن تا قطره از عشقش به جامم
درد در جان ودلت بود نهان، من دیدم
درد در جان ودلت بود نهان، من دیدم
هر چه کردی ننمایی تو عیان، من دیدم
آتش حادثه در جان تو افروخته بود
شعله می کرد درونت فوران، من دیدم
سوختن ناله و فریاد زدن هم دارد
طی این مرحله را در دگران، من دیدم
تو به خود از اثر درد نمی پیچیدی
تا مبادا بشوم دل نگران ، من دیدم
آتشی که به نیستان برسد، واویلاست
ندهد بر تر و بر خشک امان ، من دیدم
کم کم از رشته هستی ت نخی باقی ماند
که نمی کرد تو را وصل به جان، من دیدم
کوله بار سبکت را سحری بر بستی
اندکی مانده به هنگام اذان، من دیدم!
معنی فاجعه را خوب، به من فهماندی
ناگهان آنچه نگنجد به بیان ، من دیدم
فکر اسباب سفر را همه جا می کردی
اولین بار تو را ، بی چمدان من دیدم
شب و باران و دل تنگ و غم بی پایان
همه ی آنچه دهد از تو نشان ، من دیدم
بعد تو باقی این قصه سراسر تلخ است
باقی اش را تو نیاور به زبان ، من دیدم!
به روی شانه های نرده ها گلدان نمی بینم
به روی شانه های نرده ها گلدان نمی بینم
میان کوچه ها یک پنجره، خندان نمی بینم
تمام ابرها را آسمان یک جا به خود دیده
به غیر از اخم بر خورشید عشق افشان ، نمی بینم
بهار و سبزی و شادی از این تقویمها گم شد
زمستان است و جز یک فصل بی پایان نمی بینم
دری دیگر به روی هیچ مهمانی نمی خندد
در این دل های کوچک جای یک مهمان، نمی بینم
همه سر در گریبانند، در تاریک و روشن ها
چراغی ، آتشی، نوری در این ایوان نمی بینم
غریبه، ناشناس و غیر همدردند ، آدمها
کسی را با کسی هم عهد و هم پیمان نمی بینم
سلامی بر لبان خشک عابرها نمی روید
دو همدل زیر چتری رفته ، درباران نمی بینم
کبوتر با کبوتر ، باز هم با باز می رقصد
در این دنیا ولی تنهاتر از انسان نمی بینم!
از شاخه ای که دسته تبر می شود ، بترس
از شاخه ای که دسته تبر می شود ، بترس
سنگی اگر که سایه سر می شود، بترس
هر بره ای که شاخ به روی سرش دمید
با تو جدال کرده و خر می شود ، بترس
آن کس که در مرام و رفاقت اصیل نیست
هر حرکتش برای تو شر می شود ، بترس
سودی نمی رسد به تو از دست ناکسان
هر سود هم رسیده ، ضرر می شود، بترس
دنیا پر از فریب وریا هست و زرق وبرق
گفتند اگر که شیر وشکر می شود ، بترس
هر کس دم از محبت و عشق تو می زند
اسباب دردسر و خطر می شود ، بترس
تنها رفیق بی کلک و خوب مادر است
باور نکن غریبه پدرمی شود، بترس
این پند آخراز همه اینها مهم تر است:
عمرت بدون عشق هدر می شود بترس!
سیراب شد کام زمین ، بی برف وبی باران ( در سوگ حادثه گلزار شهدای کرمان)
سیراب شد کام زمین ، بی برف وبی باران گل داد در این خشکسالی ، خطه کرمان
تکرار شد یک بار دیگر رسم جلادی در عصر پوشالی ترین آزادی انسان
صد جوی خون از ارتفاعات بلا جوشید مثل همیشه لاله گون شد صحن این میدان
فرش شهادت از همیشه سرخ و قرمزتر افتاد زیر پای جمعی از جوان مردان
در سالگرد ارتحال مرد میدان ها خفاش کوری زد به جان عاشقان ، دندان
داغ غمی با صد غم دیگر تداعی شد داغی نرفته از دل، آمد داغ نو بر جان
از ذات آتش سوختن سرچشمه می گیرد چه انتظاری هست از او جز دل بریان ؟
ما ملت جنگ و شهادت بوده و هستیم هیهات که در خاک مان دشمن دهد جولان
دشمن نمی داند که در هر آتش افروزی ققنوس بر می خیزد از خاکستر سوزان ؟
این روزها آتش فراوان است در عالم عهد ازل را خوب اجرا می کنی شیطان !
تا بندگان را از حقیقت منصرف سازی با آخرین قدرت نشستی پای آن پیمان
اما به هر در می زنی پوچ است تدبیرت ایمان مومنهاست مستحکم و بی نقصان
ما گرد باد خشم را در مشتمان داریم کی می شود درروحمان خاموش این طوفان
با پرچم خون و شهادت پیش می تازیم از ما نخواهد کاست حتی ذره ای ، ایمان
تاعشق تودر وسعت رگهای ما جاریست بالنده و سر سبز خواهی ماند ای ایران!
دوبیتی های عاشقانه شاهرودی..
دلم وا این که بد کردی هُخواته هِننتانه بگیره هیشکی جاته
اگه صد سال وِگردم مین دنیا هِننتویه کسی پشم کُلاته!
===
قسم به قلب صاف و عشق پاکت که هُنباشم از این دوری هلاکت
زمستُن دلم خورشید هُخوایه یه کم بیرون بیا از مین لاکت
===
خمار دیدن چشم تو هستم نِبِیل هاباشه کوتا از تو دستم
دو روز زندگی اِرزش نِداره بگیم به همدگه که از تو خَستُم !
===
نُماشمی بپرّی سمت گردون هِنِندانست هِنباشم دگرگون
بِزه دست اجل سنگی به بالش کُلُوم بی کفتر هابه، قلب من خون
===
هنو هُنباشه از یادش دلم خون هِنره از دلم یَگ لحظه بیرون
نُپُرس از من که احوالم چطوره قیاسم کن به گندم زیر وِردون!
===
هِنندانه کسی که وا کی هِنگُم فقط یَگ عمره قاتی پاتی هِنگُم
هِنندانین شما از حال و روزم مصیبت دیده هِندانه چی هِنگُم!
===
هِنگُمه که حرف اول آخره ، پول هِنزنه( با گویش شاهرود زیبا)
هِنگُمه که حرف اول آخره ، پول هِنزنه
آدم پولدار هر چی خواست بامبول هِنزنه
روی هرچی دست هِنبِیله، میون جیبشه
دستشه رو بهترین کالا یو محصول هِنزنه
مین هر مجلس هِره جاش از همه بالاتره
وقت خوردن بیشتر از حد معمول هِنزنه
حرفهاشه هِنخرن هر جا هِره وا جون ودل
گر چه حرف بی اساس و غیر معقول هِنزنه
عقل خیلی ها که در چشماشنه، مبهوتشن
وا همین راه وروش هم مردمه گول هِنزنه
تازه عزراییل هم وقتی بیایه پشت در
پشت خط هِنبیلشه گوشیشه مشغول هِنزنه
او هِننچِکّه ز دست بعضیاشن رو زمین
یِه قّرانی ر به ضرب تیر و تک لول هِنزنه
آخرش هنِگه که رستم هم که جیبش خالیه
زندگی چون گرگ هی ، چشماشه پنجول هِنزنه
هِنگُمش خیره نباشه چشمت از اون آدما
حضرِت حق حرفشه رو نظم و فرمول هِنزنه
از حلالش بازخواستت هُنکُنه وای از حِرُم
ذره ذره کار خیر وشره باسکول هِنزنه
هر کسی که مال از هر راه هابه، جمع کرد
وارثش مین کثافت خانه جول جول هِنزنه !
مال باد آورده یَم خرج عطینا هُنباشه
هر چی قرتی بازیه هر وچه سوسول هِنزنه
خوش به حال هر کسی که پولشه در راه حق
هُنکُنه خرج و به کار خیر ومقبول هِنزنه
هر کی در راه خدا خرج هُنکنه اموالشه
چون قیامت هابه ،اونجِه شاد و شنگول هِنزنه
دوبیتی عاشقانه شاهرودی.
هخواستم شعر شارودی بُخوانُم
از اون روزا که تو بودی بُخوانُم
بسوخته قلب من از رفتن تو
هننتانم به این زودی بُخوانُم!
===
درختی داشتم، سایه سرم بِه
به دورش شاخه نیلوفرم بِه
درخته وا گلش یَگجا بریدن
اینم از طالع در به درم بِه !
===
نه شو دارم ، نه عصر و نه نُماشُم
مگه هُنباشه یَگ دم بی تو باشُم؟
هنُنباشه خُنِک آتیش قلبُم
اگه دِریای او رِ روش دُپاشم!
===
فِراموشم هنُنباشه غم تو
هِنو هِنچکّه از چشمام نَم تو
هُخوام چشمامه رو دنیا دوندم
بمیرم تا بیارن مرهم تو
===
کی هُنباشه که فردای قیامت
کنم از ظلم نامردا شُکایت
درخت سایه دارُم رِ بریدن
به من درس هِندنن اِز صبر و طاقت !
دو بیتی عاشقانه شاهرودی
هُخوام مین دلت مِنزِل بگیرم
مگه هُنباشه از تو دل بگیرم؟
دل من ماهیه، عشق تو دِریا
هِمیرُم خانه در ساحل بگیرم!
===
کجا پیش اِز تو میل دلبرم بِه ؟
هوای عاشقی مین سرم بِه؟
هننتانم بُگُم تقصیر چشمه
گناهش ازدل دربه درم بِه!
===
دو تا کفتر بِشستن کُنج اِیوُن
نُگاشُن پر بِه از عشق فراوُن
بیامه سنگی از سمت خیابُن
جلو چشم من هر دو هادین جُن!
===
یه چن سالِ جلوتر، نه قدیما ( با گویش شاهرود زیبا)
توضیح: منظور از سروده های این چنینی، قبل از آن که طبع آزمایی شاعرانه باشد ،حفظ و حراست از گویش و فرهنگ غنی و پرباری است که نسل حاضر از ابراز و حفظ آن ابا دارد و خود را مکلف به پاس داشت آن نمی داند، بنابراین ماندگاری این فرهنگ پربار بدون مکتوب شدن آن ممکن نخواهد بود .
یه چن سالِ جلوتر، نه قدیما
که صاف وساده بودن مردم ما
هوای زندگانی صافتر بِه
دل مرد و زنا ، شفاف تر بِه
سر هر کس مین لاک خودش بِه
و روزیش از دل پاک خودش بِه
همه زحمتکش وپاک و خدایی
رفیق هم بی یَن، بی ادعایی
اثاث زندگانی صاف و ساده
شبیه نامه های سرگشاده
پلاسی پَم بِه مین خانه هاشن
به جاجیم و گلیمی خوش دلاشن
یه چن تا مس، قلیف و کاسه، دوری
نه سمواری به اونوختا نه قوری
یَه صُندق مین خانه جای نن بِه
یَه چن تا بقچه ،واسه جامه دن بِه
کُلوی مرغ کنج خانه ها بِه
مگه جا بره بزغاله کجا بِه؟
نه گازی بِه نه نفتی، نه چراغی
فقط دود و دمی روی اجاقی
تِنورم مین خیلی خانه ها بِه
مثل امروز نونوایی کجا بِه؟
هُخواستی گندمت رِ داشته باشی
سر سال تخم نونه کاشته باشی
که گاهی هادنی به آسییوبُن
که آردت هادنه همراه نیم شُن
غذای اصلی مردم بِه این نُن
نبود چیزی دِگه خیلی فراوُن
قُروت و اِشکنه بِه خیلی وختا
یه وختم آش خمیر بِه یا که شوروا
پِلو اونوختا مال اعیونا بِه
کجا رعیت غذاش مثل اونا بِه؟
کنار سفره گاهی نُن جو بِه
فقط شو عید که هِنبه پِلو بِه
نه کاری بِه نه پولی بِه نه مالی
هِننتانستی از وضعت بنالی !
چِره که وضع مردم مثل هم بِه
تُمُم غصه مردم ، شکم بِه
خیلی چیزای خوردو آرزو بِه
نمونه ش شلغم و ماش و کدو بِه
همین که نُن میون سفره ها بِه
خودش جای هزار شکر خدا بِه
گذشته از شکم، وخت مریضی
نه دُگدُر بِه ، نه دارویی نه چیزی
یِه کم کِلپوره بِه وا گندجارو
دُوای درد مردم یا مارنبو
نه شربت بِه نه قرص و نه پمادی
هُمُردن دسته دسته وا یَه بادی
فقط کافی به آدم تو کنه، تو
یا این که گرم وسرد هاباشه یگ هو
جناب عزراییلم پشت در بِه
حضورش خیلی زود و پُرثمر بِه
همینطَر مفتی ی مفتی هُمُردن
هِنندانست کسی از چی بُمُردن
ولی وا این همه اوضاع مشکل
هِننکِندن یه وخت از زندگی دل
اگه سختی بِه اما شادی ام بِه
خرابی به اگه ، آبادی ام به
دلا خوش بِه ، به یَگ چیزای ساده
هِمون چیزی که اون بالایی داده
یَه خانه گنبذی تنگ و خوردو
کَف اش دوتا نَمِد، کُنجش یَه کِندو
مین دیفال اجاقی بهِ وا هیزم
که گرما هِندا به خانه نُماشُم
غذاشونم همونجه بار هِنکردن
وا یَگ ابزار، صد تا کار هِنکردن
کسی هرگز غم فردا هِنُنخورد
غم دنیا و مافیها هِنُنخورد
نه فخری بِه نه فیسی به نه بادی
نه از هرکی توقع زیادی
به وخت کار، واهم کار هِنکردن
اگه باری بِه واهم بار هِنکردن
کنار هم بی یَن در شادی وغم
اگه غم به هُمُردن واسه هم
هِرفتن شونشینی خانه هم
به هم سر هِنزین هر روز وهر دم
به رقص و خِنده یو آواز خوانی
هِنکردن شاد وخرم زندگانی
حالا از چی بِگوم، وا این دل تنگ
از این دنیای بی اوسار هف رنگ
قشنگی ها بِرفت از زندگانی
نه از این مملکت، بلکه جهانی
ولی چاره چیه، وایی بسازیم
به هر چی سختیه، وایی بتازیم
اِلایی غم نِوینین تا که هستین
که پا حرفای من اِنقد نشستین
الایی نقره ای باشه دلاتون
دِپیچه مین خانه ، خنده هاتون
دلا تون شاد باشه ، کارتون جور
اگه طول هادیم حرفامه، معذور!
دوبیتی
گرفته دشمن جانی به چنگم
برای چه نباید من بجنگم؟
صِدای من به جایی قد نمیده
جواب بهتری می ده تفنگم!
===
هِننتانم بگیرم از تو مِن، دل
عجب کِردی به قلب مِن، تو، مِنزِل
هِمِندازه به چا(ه)، دیوانه سنگی
هِننتانن کنن بیرون، صد عاقل!
چند رباعی
بی تو همه منظره ها دلگیر است
پای همه عشاق تو در زنجیر است
شک نیست که در راهی و خواهی آمد
افسوس برای خیلی از ما، دیر است!
===
یک عمر نشسته ام به من سر بزنی
بر خانه کوچک دلم در بزنی
ترسم که سرم گرم به کاری باشد
لبخند به یک عاشق دیگر بزنی!
===
جان همه عاشقان به تن می آید
روزی که بهار در چمن می آید
تا بوی حضور او بپیچد درباغ
هر غنچه به قصد وا شدن می آید
دوازده رباعی برای غزه مظلوم
هر کس که به اسم ورسم انسان باشد
باید ز غم غزه پریشان باشد
خاموش نشستن و تماشا کردن
تشویق وحوش تیز دندان باشد !
===
فریاد جهان به مرگ و ویرانی کو؟
ایستاده جلوی دشمن جانی کو ؟
جایی که دوملیارد مسلمان داریم
پیکار به آن مرام شیطانی کو؟
===
منشور حقوق بشر امروز کجاست؟
در ماتم غزه جگر سوز کجاست ؟
هر کس که زن وزندگی وآزادی
می گفت ، همان آدم پفیوز، کجاست؟
===
انگار بشر میان چاه افتاده!
یا در ره تبعید به ماه افتاده !
در غزه که سیل خون به راه افتاده!
در فاز تماشا و نگاه افتاده !
===
انسان ! به تماشای وقایع ننشین
در حسرت انتقام صانع ننشین
فریاد به مظلومیت غزه بزن
خاموش به جریان فجایع ننشین!
===
هر کس که به نفس او کمی وجدان نیست
شایسته نام و واژه انسان نیست!
بر حالت غزه دل آدم که نسوخت
جز طایفه دو پایی از حیوان نیست!
===
در غزه طلیعه قیامت برپاست!
عرشی به بلندای کرامت برپاست!
از بس که به سمت آسمان خون پاشید
تندیس بلندی از شرافت برپاست!
===
من مفتخرم به عهد و هم پیمانی
دل سوخته ی غزه ، ولی ایرانی
راهی به نبرد دشمنان می خواهم
تا کی به حصار مرزها ، زندانی؟
===
خشکیده چه خونها که به دیوار بشر
از نوع فلسطینی و جاهای دگر
حق است بمیرد از خجالت آری
هر کس به دلش نیست از این داغ ، شرر!
===
در بیشه غزه هر که درگیر شود
تا عقل بیاید به سرش، دیر شود !
هر گرگ درنده ای ز جان سیر شود
مقهور به سر پنجه این شیر شود!
===
شایسته نام آدمیت باشید!
یک ذره فراتر از جماعت باشید!
از مردم بی گناه خون می ریزند !
بر مبل نشسته اید ؟ راحت باشید!
===
دستم چو نمی رسد چه باید بکنم؟
از دور به جز رصد، چه باید بکنم؟
وقتی که کسی به خاک وخون می غلطد
جز گریه ی بر جسد، چه باید بکنم؟
چند دوبیتی عاشقانه
نپرس از من چطوره کارو بارت
بده یا خوبه روز و روزگارت
تو که رفتی، ولی من سالها هست
نشستم پای چشمان خمارت!
+++
دلم بعد تو آرامش نداره
به طبع من غزل جوشش نداره
پر از ابره همیشه آسمونم
ولیکن همت بارش نداره!
+++
برای من نگیر اینقد قیافه
که بد جور می شم از دستت کلافه
اگه دوستم نداری عیب نداره
نبر بازی رو تو وقت اضافه!
+++
پس از تو دیگه دلتنگ که باشم؟
زمین خوردم، نمی تونم که پا شم!
در انداختی منو با عشق و رفتی
نگفتی که نمیتونم رها شم؟
چند رباعی
بگذار که دستم به تو گاهی برسد
هر روز که نه ، ماه به ماهی برسد
کم از تو چه می شود که بر دل تنگی
پیغام وصال تو پگاهی برسد!
+++
رفتم به تو نزدیک شوم، دور شدم
پوزش که به عصیان تو مشهور شدم
با خوردن سیب چون که طوریم نشد
بر خوردن گندم تو مغرور شدم!
+++
هر بار خطا کردم و تو بخشودی
بر ساحت آلوده من پالودی
از لطف تو کم نشد به هر حالت من
با هر بدی ام ، تو بر کرم افزودی !
چند رباعی برای غزه مظلوم
ای غزه چه استقامتی داری تو
بر کشته شدن چه طاقتی داری تو
هر روز تو را ذبیح خود می سازند
چه حنجر بی نهایتی داری تو !
===
من مطمئنم که جنگ را خواهد برد
این بازی با تفنگ را خواهد برد
در جام جهانی که به راه افتاده
او نام بدون ننگ را خواهد برد
===
در غزه پرنده پر نباید بزند
خورشید وسپیده سر نباید بزند
اندیشه کور دشمنان می گوید
در شام کسی سحر نباید بزند !
===
این شهر به خون مردمش گل شده است
دریای بدون مرز و ساحل شده است
هر کس هوس شنا در آن را دارد
عقل از سر او بدان که زایل شده است!
===
با ناز وکرشمه جنگ آغاز نشد
این جبهه برای هوسی باز نشد
یک عمر غرور غزه را له کردند
یکباره کسی وارد این فاز نشد!
===
ما غزه بعد جنگ را می سازیم
این خفته به خاک و سنگ را می سازیم
در حنجره کوچک هر کودک او
یک تونل پر تفنگ را می سازیم !
===
با تانک و نفر بر از گلویش رد شد
یک گوشه نشسته ، او ز رویش رد شد
پر کینه و بغض و بی نهایت خونسرد
انگار که از نعش هوویش رد شد!
===
زیر شنی تانک تمامش چسبید
گرمای جنازه ها به کامش چسبید
تا لقمه به دور دهنش می چرخید
یک بمب به لقمه حرامش چسبید!
با نازنینی مثل تو میشه مگه بد بود؟
با نازنینی مثل تو میشه مگه بد بود؟
باید به هر چه مهربانی ها مقید بود!
باید تو را عاشق شد و مانند گل بویید
باید به عشق هر کسی جز تو مردد بود!
از بس که کامل میشه آدم در کنار تو
هرگز نمیشه فکر یک عشق مجدد بود!
کمتر کسی میتونه از تو خوبتر باشه
در فکر معیار جدیدی با تو باید بود
شاید بشه که زندگی رو دور زد از نو
دنیا برای ما همیشه خط ممتد بود
من با تو می خوام که بمونم تا خدا باقی است
ای کاش می شد با تو در حبس موبّد بود!
برایم بوسه ای بفرست
برایم بوسه ای بفرست، تا دل گرم تر باشم
کمی در سختی این روزهایم، نرم تر باشم
در آغوشت کشیدن را ، دل من سخت می خواهد
اجازه می دهی تا اندکی بی شرم تر باشم؟