سه رباعی در مدح مولا علی

اسطوره ترین جلوه اسلام ، علی است

در خلقت آدم علت تام علی است

با شرط ولایتش قبول است اعمال

در رد شدن از صراط، الزام ، علی است!

===

کشاف علوم و هر چه ابهام ، علی است

در حل مسائل جهان، تام،  علی است

القاب دروغین نگذارید به خود  

در مذهب من حجت الاسلام علی است!!

====

در هر نفسم  جذبه مادام ، علی است

آغاز و ادامه و سر انجام علی است

بر لوح دل من قلم عشق نوشت 

آقام محمد است و مولام علی است!

سیزده آذر است و چون هر سال

سیزده آذر است و چون هر  سال          

سینه ام از غم است مالا مال

روز  انبوه  ابرهای سیاه                      

فصل پاییزهای سرد ملال

روز آتش گرفتن دل من                     

پی یک اتفاق یا اهمال

عشقم آسان پرید از دستم                   

به وداعی مرا  نداد مجال

خشک شد باغ آرزوهایم                   

نرسیدند میوه های کال

فلک خیره دشمن من شد                  

به تغافل گرفت و کرد اغفال

پیش چشمم به جانم آتش زد             

توی خاکسترم دلم شد چال

ناامیدی چه واژه تلخی است            

بعد تخریب کعبه آمال

چقدر می شود صبوری کرد؟          

به قیامت اگر کشید وصال؟

چاره دیگری نبود اما                  

جز تحمل نمودن احوال

سالها در خودم فرو رفتم                

مثل مرغان بی پر وبی بال

جریان داشت زندگی اما                

جنسش از جبر بود و استیصال

جای جانی که از تن من رفت        

در رگم شد روان غمی سیال

آدم از هر کجا  که بگریزد      

می رود سمت خانه با اقبال

ولی افسوس خانه هم دیگر        

جای غم بود و جایگاه  وبال

می خراشید روح و جانم را        

باز گردان   خاطرات و خیال

شب و روزم  همیشه بارانی           

شعرهایم همیشه خیس و زلال

تا بفهمم که عشق، بازی نیست      

رنج ها برده ام بدین منوال

چاره اما چه هست غیر از صبر  

می شود با قضا نمود  جدال؟

جای جام جهان نمای مرا         

پر نسازد پیاله های سفال

گر چه عمرم حرام شد با غم      

روزی ام بود رنج های حلال

بشرالصابرین َ در قرآن       

هست پاداش محنت ابدال

رنج بسیار برده ام اما   

حضرتش را سپاس در همه حال  

که به من صبر و استواری داد  

تا مصایب  رساندم به کمال

شکر حق می کنم که تا امروز  

نرسیده به باورم اخلال  

می گشایم دوباره قرآن را     

می کنم از کلامش استقبال

بعد هر شدتی است آسانی    

رنج دارد رفاه در دنبال ( ان مع العسر یسرا)

روح آدم شبیه آیینه است    

می شود منعکس در آن ، افعال

هر کسی با خدا معامله کرد        

زده مهر قبول بر اعمال

هر کسی هم کند فراموشش          

کل سعی و تلاش او، ابطال

شاکرم بر رضای حضرت دوست  

ناسپاسی چرا ؟ زبانم لال!

بوسه بر پای تو باید زد که از عالم سری

بوسه بر پای تو باید زد که از عالم سری      

اشرف کل خلایق، تا به روز محشری

اشهد ان محمد، که رسول حق تویی         

بعد تو کی در جهان آید رسول دیگری

خلعت ختم نبوت بر تنت آراستند        

بر تنت موزون می آید، جامه ی پیغمبری

در سیاهی های دنیا عشق تابیدن گرفت     

تا فروزان شد به دستانت، چراغ دلبری

پرچم توحید در بت خانه ها  افراشتی    

جلوه گر شد در مرام کافری، حق باوری

شیوه ی انسان شدن بر جاهلان آموختی   

سبز شد در شوره زار جاهلی ، انسان گری

 پیروان  عشق تو تنها زمینی نیستند      

در فضای آسمانها هم تو داری، مشتری

از سر گلدسته ها هر روز چندین مرتبه   

عطر نامت می دود در  گنبد نیلوفری

رحمة للعالمینی در جهان غیر از تو نیست 

در قیامت هم تو داری بر خلایق سروری

عاشقان را روز محشر زود پیدا می کنی 

تا مبادا کارشان افتد به میز داوری

می زنم فریاد در گوش جهان، عشق تو را   

من اذان می گویم و تو با اذان دل  می بری

اشهد ان محمد ، اشهد ان علی        

این صراط المستقیم است و  به جز آن ، کافری !

سکه بر سکه فراهم کن و برهم بگذار

سکه بر سکه فراهم کن و برهم بگذار                 

خرج  کم کن و به وراث مکرم بگذار

نکن انفاق ریالی ، نکند کم بشود                       

حسرتش را به دل عالم و آدم بگذار

پی صندوق امانات نرو  محکم نیست             

هر چه داری همه را ،مخفی و  مبهم بگذار

نرده و میله بکش دور و بر خانه ی خود           

دزد را در غم و ناکامی و  ماتم بگذار

خوب که گنج تو از چشم همه مخفی شد       

بعد جادو وطلسمات بر آن سَم بگذار

 نکند راه رو حاتم طایی باشی                        

یاد  قارون کن و از یاد خدا کم بگذار

عاشق ثروت خود باش و نکن صرف کسی         

کف دست همه کس فعل ندارم ، بگذار 

نخور از مال خود و بر کس دیگر نخوران          

به دل سائل و محتاج و گدا، غم بگذار

بده تعلیم کسان، خرج نکردن ها را                  

سر هر جیب خودت، دکمه ی محکم بگذار

تو نمی میری و تا روز ابد خواهی ماند           

پنجه حرص و طمع  بر همه  عالم بگذار

اعتباری به ریالات وطن نیست که نیست               

ارز یو اس و یورو ، سکه و درهم بگذار

حیف باشد که تو پول وپله را خرج کنی           

توی تابوت ببر ، بانک جهنم بگذار!

رباعی

مغرور به مال خود نگردی، مَردی

در راه خدا ، هزینه کردی مَردی

مالی به هزار زور گرد آوردی

در گورت اگر خورد به دردی، مَردی!

مِن اندازه شمش طلا هُخوامته (غزل شاهرودی)

مِن اندازه شمش طلا هُخوامته     

هر چی بگنته زرگرا، هُخوامته

ماهی بشی بری مِیون دِریا    

      به آسِمُن بری بالا هخوامته

به مارُم هِنگُم بره خواستگاری 

     از پییرت نه، از خدا هُخوامته!

 دنبالتُم ، یَگسره مثل سایه        

   بلند هاباشم یا کوتا ، هخوامته

وا دل تنگ من نُکن تو وازی 

     من بی طلسم و بی دعا ، هخوامته

دل مِنه بکش وا یَگ  ترازو      

 بیشتر از هر کی که ، هُخوا، هُخامته

هِنچکوله مغز منه،  خیالت       

   دستشه هِنبیله  هر جا هخوامته

وا این همه عشوه گِری که داری 

   در هُنکُنی ناز و ادا، هخوامته

نُما شوما دلم خیلی هِنگیره      

  سرده یو خاموش و سیا، هخوامته

چُگا کُنم دووا هاباشه دردُم؟  

  من توره جا قرص و دووا هخوامته!

هِنندانم چه اسمی روش هنبیلی  

کله خرابی ، مستی، یا .... هخوامته

آخرشم،  هِنگیرمت به چنگم    

  حتی شده روی هوا، هخوامته

بِیتره که خودت وا دست ادب 

در دلته روم کنی ،  وا ، هخوامته

موش بدووانین کسیتون مین کار  

گیرُم هِمیُفتین مین را، هُخوامته!

پا عشق تو تا آخر دنیا وِمستاکُم (غزل با گویش شاهرود زیبا)

پا عشق تو تا آخر دنیا وِمِستاکُم      

یَگ دم هِنِمشینمو، سرپا وِمِستاکُم

لُو تر کن و از من بُخوا جُن هادنم واست   

اون وخ بِوین گوش هِندنم من  یا ومستاکم؟

یَگ عمره من به اوُ دُهن  عشق وَرپایم    

بگی هِمشینم، بگی وَرپا، ومستاکم!

هر رو هِمشینم سر رات تا بِوینُمتِه           

پا پر نمانده واسه من ،اما ، ومستاکم

بلبل به شوق گل غزل هُنخوانه مین باغ   

مِن وا غزل اما کنار  را ومستاکم

انگار، وا زنجیر عشق تو دِوِستنمه          

عشقت نباشه من مگه یگ جا ومستاکم؟ 

چوُ هِنبِیلَن لا چرخ ما یَگ عده بد خواها  

نِزّیک نِبیلن هاباشُم، دورا ومستاکم!

سنگم بباره رو سرم از آسمون هر رو    

عشقت هاباشه مایه ی بَلوا، ومستاکم

هی وعده هادن که درست هُنباشه کار ما  

این وعده یم هرگز نشه اجرا  ومستاکم 

واست غزل هُنگم بِوینم تو چیشی هِنگی       

من اینطری پا عشق تو خودخوا ومستاکم!؟

نه هِنگی هُن، نه هِنگی نه ، اُوسانت هُنخوانم؟   

رَدُم کنی پا دختر کبرا ومستاکم!

فرق انسانهای دانا و نادان

فرق انسانهای دانا و نادان چیست؟

پاسخ بسیار ساده و در عین حال بسیار دقیق است:

دانایان اول فکر می کنند و بعد کاری انجام می دهند،

.....

اما نادانان اول کاری انجام می دهند، سپس در باره آن کار فکر می کنند!

.....

و هزار افسوس که در آن هنگام  هرگز آب رفته به جوی باز نمی گردد!

.....

پس اول بیندیشیم، بعد عمل کنیم!

نه سلامی،نه عرض احوالی ،نه جبینی گشاده با لبخند.

نه سلامی،نه عرض احوالی ،نه جبینی گشاده با لبخند.

چهره   اش سرد و بی حرارت بود چون زمستان مانده در اسفند

راه را هر چه پیشتر رفتم، نرسیدم به سایه ساری سبز

برهوتم نداشت پایانی، که شوم لااقل کمی خرسند

در غباری که  خودبه پا کردم، روزهای قشنگ من گم شد

راه را اشتباه پیمودم، پی رویا و آرمانی ،چند

به‌خیالات خام خوشبختی ، زندگی کرد سالها دل من

غافل از   آن  که بوده ام عمری ، توی زندان مشترک، در بند

من از این سهم تلخ دلگیرم ، میروم در هوای شیرینی

آخرین جرعه های فنجان را، میل خواهم نمود با این قند

که دل تو کنار من باشد، روزهای سیاه تنهایی

مایه راحت دلم باشد ، عشق ، آن باده خمار پسند

با تو مستی چقدر می چسبد، روح و جان مرا لبالب کن

با تو زیباست زندگی،آری ،چه قشنگ است راز این ترفند

سخت ممنونم از طبابت عشق ، که به من عمر تازه ای بخشید

  که چه زیبا و با مهارت  زد  ، قلب من را به قلب تو ، پیوند!

سر خود را زمین که بگذاری

سر خود را زمین که بگذاری
تازه هست اول گرفتاری
مرگ اغاز یک مسیر جدید
هست توی مرام  دینداری
بدنت می‌رود میان قبر
روح تو سمت آخرت جاری
بعد از آن را کسی نمی‌داند
نیست در داده های اماری
هیچ کس را از آن گریزی نیست
نه به تدبیر و نه به عیاری
هر چه آدم نموده در دنیا
زشت و زیبا ، بد و زیانکاری
می‌شود پیش چشم او تصویر
بهتر از هر رسانه ، دیداری
تا پشیمان شوند آدمها
خوب و بدها ز هر چه رفتاری
خوبها نادم از کمیت کار
و بدان نادم از  گرانباری
هیچ کس را رفیق و یاری نیست
نکند بر کسی، کسی یاری
همه درگیر مشکل خویشند
وای از ان همه گرفتاری
سربلندان ازمایشها
شاد و خرسند از وفاداری
قلبشان مطمئن و دل آرام
لایق لطف حضرت باری
هر  که کج رفته وای بر حالش
می‌برندش به خفت و خواری
حق و ناحق شود جدا از هم
خوابها می‌رسد به بیداری
پند و اندز و موعظه امروز
کاش افتد موثر و کاری
ورنه فردا چه سود خواهد داد؟
مرده ها را نسیم هشیاری
رهروان  طریق غفلت ها
تا به کی سستی و ولنگاری؟
یادتان باشد این که عمر بشر
بی بدیل است و غیر تکراری
اخر خط عجیب نزدیک است
گر چه طولانی اش بپنداری
دیده را با اراده بگشایید
ورنه بازش کنند اجباری
هر که امروز  را بگیرد سهل
عاقبت می رسد به دشواری!

به زن مارت نگو مامان، که او مامان هِننباشه(با گویش شاهرود زیبا)

به زن مارت نگو مامان، که او مامان هِننباشه

شبیه پای مصنوعی که اون فرمان هِننباشه

نگو به زن پییر بابا، که بابا حرمتی داره

کتاب قصه ی تو مصحف و قرآن هِننباشه

نکن غفلت طریق احترام و مهرورزی رِ

که هر کی بی ادب هابه، دگه انسان هِننباشه

مبادا خار دُکاری جای گل مین گلستانت

که محصول گلاب از خار و خارستان هِننباشه

بِنای مهرِبونی وا همه بگذار و خوش بُگذر

کنار رود آدُم تُشنه ی باران هِننباشه

پییر و مار اما واژه هایی بس مقدس هست

که هرگز هیچ کس همپایه ی آنان هِننباشه

همیشه محترم بشمار فامیل مجازی رِ

بدان داماد اما پاره ای از جان هننباشه

بنای سسته حتی یک نسیمم، سخت هِلرزانه

ولی مَحکَم که باشد دستخوش طوفان هِننباشه!                                                  

به مادر زن نگو مامان ، که او مامان نخواهد شد

به مادر زن نگو مامان ، که او مامان نخواهد شد
که هرگز پای مصنوعی ،چو پا فرمان نخواهد شد

پدر زن را نخوان بابا، که بابا حرمتی دارد
کتاب قصه تو  مصحف و قرآن نخواهد شد

مکن غفلت طریق احترام و مهر ورزی را
که هر کس از ادب خارج شود انسان نخواهد شد

مبادا خار بنشانی به جای گل در  آن بستان
که محصول گلاب از خار و خارستان نخواهد شد

بنای مهربانی با همه بگذار و خوش بگذر
کنار  رود ، آدم ، تشنه باران  نخواهد شد

پدر و مادر اما واژه هایی بس مقدس هست
که هرگز هیچ کس هم‌پایه   آنان نخواهد شد

همیشه محترم بشمار فامیل مجازی را
بدان داماد اما  پاره ای  از جان نخواهد شد!

بنای سست  حتی از نسیمی،  سخت می لرزد
ولی محکم که باشد لطمه از طوفان نخواهد خورد!                                     

بهای روزی ما را ، تو با رفتن به ما دادی (در سوگ معدنچیان مظلوم طبس)

بهای روزی ما را ، تو با رفتن به ما دادی

نمی‌شد کاش نانی که تو از معدن به ما دادی!

برای لقمه ی نانی زدی بر عمق کوهستان

ولی آتش گرفتی، اتشی روشن به ما دادی

مگر ما خارج از حد توانت خواستیم این بار؟

چرا این دفعه قوت از پاره های تن به ما دادی؟

قناعت پیشه میکردیم و خوش بودیم همراهت

چرا  با رفتنت  یک حس نا ایمن به ما دادی؟

 طنین ضجه های تلخ ما پیچیده در هر سو

چه کردی با خودت که این همه شیون به ما دادی؟

به زودی می روی از یادها  تا معدنی دیگر

تو هشدار « زمستان یورت »را قبلاً به ما دادی*

ولی گوش کسی هرگز بدهکار شماها نیست

فلک اُف بر تو که دو گوش از آهن به ما دادی!

هیاهو چند روزی هست و هر کس می رود سویی

تو  هم کنج مزارت در طبس مسکن به ما دادی

دوباره چند روز بعد معدن باز خواهد شد

که خواهد دید که یک داغ مرد افکن به ما دادی!

·         زمستان یورت: معدنی در نزدیکی شاهرود در شهرستان آزادشهر که در سال 1399 در حادثه ای مشابه 43 نفر از هموطنان در آن جان خود را از دست دادند.

خسته ام از هوای آلوده

خسته ام از هوای آلوده

تن و جانم شدست فرسوده

دوست دارم کمی نفس بکشم

در هوای تمیز و بی دوده

گاه وقتی  علاوه بر دوده

ریزگرد و غبار هم بوده

همه جا بوی گند می آید

بوی بار شکمبه و روده

در کنارش فضولی مردم

غیبت و حرف مفت و بیهوده

یا که انواع دیگر اذیت

که نمایند مردم لوده

می‌شود باعث دل آزاری

روح زخمی شود و جان سوده

هر چه روحت لطیف تر باشد

می شود رنجهایت ، افزوده

باید از این دیار دوری کرد

رفت جایی برون از این توده

رفت جایی که آسمان صاف است

جاده اش را کسی  نپیموده

در دل یک طبیعت وحشی

با همه رازهای  نگشوده

می شود امنیت و  راحت داشت

آن چه که آدمی  نیازموده

من همیشه پی همین بودم

عاشق حلقه های مفقوده

بده کفش مرا  که می‌خواهم

زود خارج شوم ز محدوده!

پای عشق تو گرفتار شدن،چیزی نیست

پای عشق تو گرفتار شدن،چیزی نیست

ضربه گیر در و دیوار شدن،چیزی نیست

ارتفاعی که بلند است به دست آوردن

پیش قدر شرفش، خوار شدن، چیزی نیست

در پی منزلتی یافتن از  دولت عشق

مبتلای غم دلدار شدن، چیزی نیست

هر که منصور  شود تا که  اناالحق گردد

پیش این مرتبه ،بر دار شدن چیزی نیست

من تو را با همه ی خوب و بدش، میخواهم

تا رسیدن به تو بیمار شدن ،چیزی نیست

هر که پروانه شود عاقبتش سوختن است

ملتهب بودن و تبدار شدن،  چیزی نیست!

هر روز با حال و هوایت داستان دارم

هر روز با حال و هوایت داستان دارم            

 جان مرا می گیری و من باز  جان دارم

تکلیف تو با عاشقی را من نمی فهمم               

سوهان وصل و فصل بر روح و  روان دارم

خواهی بران و طرد کن ، خواهی نگاهم دار     

 تا من بدانم جا کجای این جهان دارم؟

از بس که بر هم می زنی قول وقرارت را            

طوفانی از  دلشوره های بی امان دارم

دل می زنم بر آب و آتش تا به دست آرم          

سهمی که من از عشق مثل دیگران دارم

از قهوه ی یاد تو شبها بس که می نوشم          

انگار فرداهای هر شب امتحان دارم !

دنیا بدون  تو برایم کوچک و  تنگ است         

اما کنارت وسعتی، چون آسمان دارم

دست مرا می گیری یا رد می شوی از من؟    

دلشوره  ماندن و رفتن توامان دارم !

پرواز خواهم کرد یک شب در هوای  تو       

من آن شهابم که طلوعی ناگهان دارم !

به هوای فرجت، طعنه مردم شده ایم

به هوای فرجت، طعنه مردم شده ایم

زیر پا بس که علف سبز شده، گم شده ایم

وعده دادید، می آیید و ما مشتاقان

سالها منتظر عرض تبسم شده ایم

نشود گفت که تاخیر شما عمدی هست

خودمان باعث تاخیر و تقدم  شده ایم

دفعه اول مان نیست ، که خوردیم فریب

قرنها قبل هم آلوده ی گندم شده ایم

لال بودیم و از منت الطاف شما

باز هم  قادر بر نطق و تکلم شده ایم

هر چه هم دیر شود ،منتظرت می‌مانیم

گرچه از هر طرف آماج تهاجم شده ایم

مصلحت هر چه که باشد به سر و دیده ی ما

با خبر باش که درگیر تلاطم شده ایم

عاشقی جرم بزرگی است و ما دل شدگان

به همین جرم گرفتار تخاصم شده ایم

 چه زمانی که به ما سامریان تاخته اند

و چه در آتش نمرود  که هیزم شده ایم

درد آن است  که ما سخره گمراهانیم

و به زعم همه درگیر توهم شده ایم

د ردمندیم و به دنبال دوا می گردیم

بس که آزرده اندوه و  تالم شده ایم

جای دارو همه جا  زهر به ما نوشاندند

مبتلای خطر   مار  و کژدم شده ایم

دیر تر گر که بیایید نماند یاری

چون که در  یافتن رد شما  گم شده ایم!

رباعی

اینقدر فساد پر توالی تا کی؟            بر جرم نگاه بی خیالی تا کی؟    

تعذیب  نمی کنند بدکاران را             این ماله کشی و ماست مالی تا کی؟

یک عمر نشستیم و از هم گله کردیم

یک عمر نشستیم و از هم گله کردیم    

جز آن که زمان مُرد و هدر رفت، چه کردیم؟

کی از سر اخلاص قدم پیش نهادیم؟

یا سعی به حل کردن هر مسئله کردیم؟

کی چوب ملامت به تن خسته ما خورد؟

بر طعنه خوبان و بدان حوصله کردیم؟

هر کس سر خدمت به گریبان خودش داشت

بیزار ز همراهی این قافله کردیم

تا هر گرهی را دگران باز نمایند

سر گرم تماشا شده و هلهله کردیم

چون مفت خوری عادت دیرینه ما شد

بر سفره ی آماده شکم را یله کردیم

بسیار نشستیم و زمان رفت به تندی

کی سعی به کم کردن این فاصله کردیم؟

بنیاد بنا را که نهادیم به سستی

اندیشه ی ویران گری زلزله کردیم؟

حالا که به کام من و تو نیست زمانه

اقدام به برپایی صد غائله کردیم

ما هیچ نمازی به سر وقت نخواندیم

دل خوش به ادا کردن این نافله کردیم!

حال خوبی نیست، باید ساخت با حال خراب

حال خوبی نیست، باید ساخت با حال خراب
چون شرابی نیست، باید مست شد ، اکنون به آب

در نزن قلب مرا ،بازی نکن با روح من
نیست دیگر در نفس هایم، توان پیچ و تاب

سالها در جستجو بودم و پیدایت نشد
رد پایت را کجا باید بجویم، جز به خواب!

گاه هم چون سایه ای از چشم من رد می شدی
می دویدم در پی ات من  ، می دویدی پر شتاب

زنگ دل را می‌زدی گاهی و پنهان می شدی
تا بریزی در دل من ، انتظار و اضطراب

بازی ات با حال زارم  بازی خوبی نبود
تشنه کامان را چه رنجی بدتر از رنج سراب؟

دست بردار از دلم ای عشق،خیلی خسته ام
دیگران را خام کن با وعده های بی حساب!

دیگر اکنون در نزن این خانه متروکه را
نیست در  شان  شما، ویرانه ام ، عالی جناب!

حس هُنکُنم از مین سرم شعر گورُخته ( غزل با گویش شاهرودی)

حس هُنکُنم از مین  سرم شعر گورُخته           

انگار که از طبع ترم ، شعر گورخُته  

قبلا همه جا سایه به سایه ُم  ، هِمیامه              

چن وخته ازش بی خبرم ، شعر گورُخته

هِنگی واسه چی ساکت و خاموش بِشِستی؟        

هِندانی که  از دور و ورم، شعر گورُخته  ؟

از بس که دِپیچّی به هم اوضاع خیالُم            

از قافیه ی در به درم ،شعر گورُخته

مهرم اگه  مین دل تو  پاشه نِبِیله                  

عشقت نُکُنه ، سر به سرم ، شعر گورُخته

نوحه سینه زنی به گویش شاهرودی در رثای حضرت عباس علیه السلام- قابل اجرا در همه سبکهای یک ضرب، سه ضرب و حماسی خوانی و تعزیه

بِرار با وفا عباس ، عباس

رشید و  دلربا ، عباس ،عباس

شجاع لِشگر آل محمد

علمدار سپا عباس ،عباس

نُگاش که هُنکنی انگار هِوینی

علی مرتضا عباس، عباس

برار جُن فکر او کن واسه  وچا

که سخته تُشنیا عباس،عباس

گُلام از تُشنگی پژمرده هابه

نُگا کن به اونا، عباس، عباس

نِبِیل پرپر هاباشن غنچه هاما

به طوفان بلا، عباس، عباس

ازین حرف خوآر خون هابه قلبش

بِگت حول و ولا ، عباس،عباس

به زینب گفت اون شیر دلاور

به امید خدا ،عباس، عباس

هِرم او هِمیارم من به زودی

تو واسم کن دعا،عباس،عباس

بِگت مشک به دوش و زود هی زد

به اسب تیز پا عباس عباس

بِدیَن لِشگر دشمن از اون سو

که گرد هابه به پا ، عباس ، عباس

شبیه شیر دِراُفتی مین  گله

هِرَخت هِی، دست و پا عباس، عباس

گُرُختن از جلو شمشیر تیزش

گروه بی حیا، عباس، عباس

خلاصه بعد کشتار فراوون

از اون قوم دغا ، عباس، عباس

کنار شط بِرسی، مشکه پر کرد

از اوی با صُفا، عباس،عباس

به یاد کام خشک و تلخ آقاش

به او بی اعتنا،عباس عباس

میون او بری و تشنه باشی

چقد همت هُخوا،عباس،عباس

همه فکرش به سمت مشک او بِه

در اون حال و هوا، عباس ،عباس

هُخواست سالم بیاره سمت خیمه

ز دست اشقیا،عباس عباس

سر  راشه بِگِتن قوم کافر

به هر زور و بلا،عباس،عباس

یکی وا نیزه زد یکی به شمشیر

تُمُمِ کافرا،عباس عباس

دو دستش که قلم هابه، به دُندُن

نکرد مشکه رها، عباس عباس

به شمشیری زدن مشکه دراندن

شد امیدش فنا،عباس عباس

بیامه گرز سنگینی ، به فرقش

یَه دفعه از قفا، عباس عباس

امیدش قطع شد از او رسانی

به غم شد مبتلا، عباس،عباس

صدا زد یا اخا، ادرک اخا  رِ

دِر اُفتیه ز پا عباس،عباس

هِنِندانُم چی بُگذشته به حضرت

سر این ماجرا،عباس عباس

خدا لعنت کنه هر کی که باشه

رضا بر این جفا، عباس عباس

امیدم هست فردای قیامت

بگیره دستُمه، عباس، عباس

خدایا ثبت کن تو اسم ما  رِ

به جمع عاشقا، عباس، عباس

هُخام وازم بِرِوُم کربلا، وَخی برویم (غزل با گویش شاهرود زیبا)

هُخام وازم بِرِوُم کربلا، وَخی برویم          

زیارت حرم سِید شَدا، وَخِی برویم

دو روز عمر کرایه هِنُنکُنه آدُم               

غریبگی کنه وا اولیا،  وخی برویم

ازین جهان پر از رنج و غم دلم بِگته       

تویم بگو  به امید خدا، وخی  برویم

چطو دلت هِمیا اُستُقُن سبک نکنی؟         

همش نگو که ،صُبا، پس صُبا ، وخی برویم

کی هنِدانه که دگه فرصتی گیرش هِمیا      

چه اعتبار به این  سال و ما وخی برویم

تویم که پا ، پرت شکر خدا هِنو قرصه    

نه ویلچری هُخوایی نه عصا، وخی برویم

هِنُنباشه که دِچسبی همش به کار و تلاش   

شُباند روز واسه وِچّه ویله ها، وخی برویم

نه مال و غال بدرد هُنخوره نه باغ و درت  

نه زن نه وِچّه نه یَم آشنا ، وخی برویم

تُمُم عمر که جُن کندیم و جفا کردیم       

همش هَدِر شد و باد هوا،  وخی بروُ یم

خلاصه فردا روزی واز نگی نگفتیمه   

یاباش برفتی ، بی سَکّ وصدا، وخی برویم

صدای قافله داره هِنو به گوش هِرِسه      

نشین به خانه نشو بی وفا  ، وخی برویم

به اعتبار  حسین و به خاطر  عباس   

هزار تا گره ،  هُنباشه وا ، وخی برویم

کسی که عاشق مولا نُباشه بدبخته      

چی هُنبره واسه   روز جزا ، وخی برویم

دگه چیشی بُگُمت که نگفته باشُمتِه؟  

نماز عشق هِنو که  نِبِه  قضا ، وخی برویم!

کاشکا دل من عاشق چشمات هننبه (غزل با گویش شاهرود زیبا)

کاشکا دل من عاشق چشمات هِننبه        

دیوانه  ی زنجیری شیدات، هِننبه

خورشید به چشم تو اگه جلوه هِننکرد    

هیج شو زده ای   گرم تماشات هِننبه

کاش من هِنِرفتم سر شو سمت مصلا      

یا خانه هُماندی تو یو پیدات هِننبه

چارشوته اگه باد هِننزه به کناری          

قلب من  اسیر  قد و بالات هِننبه

حالا که بُووُردی دِلُمه یَگ دقه وِستاک    

وایی بدانی هیشکی خاطر خوات هِننبه

تنها من دیوانه فریبت رِ بُخوردم          

هیج عاقلی درگیر  بِرارات  هِننبه!

روی دل مِن یَگ دفه پا بشتی، برفتی(غزل با گویش شاهرودی)

روی دل مِن یَگ دفه پا بشتی، برفتی                

اما خودته بدجوری جا بشتی، برفتی

گفتم که سعادت به دل من رو بیارده               

ناغافل و بی چون و چرا بشتی، برفتی 

بِنداختی مِنه مین غم و درد فراقت                 

مین کِلف گرگ غما ،  بشتی، برفتی

پیش از تو سَرُم، گرم به احوال خودُم، به            

بنداختیمه وا کار خدا ، بشتی، برفتی

آ ...  تیش بزه کار تو به هستی ونیستیم           

ناغافل وبی سَکّ وصدا بشتیِ، برفتی

هر چی به ، دلم ! گرم خیالات خودش به        

بنداختی مینه حول و ولا ، بشتی، برفتی

از را برسی  یِی چقده   بی قِر وقومبول        

افسوس که  وا ناز وادا بشتی، برفتی

یَگ عمربِشِستُم سر رات تا که بیایی         

حالا که هابه نووت ما بشتی ،برفتی

روزی  هِمیایی که دِگه فایده نداره                   

پی هُمبری که ،کردی خطا بشتی، برفتی !

گاهی به دل جسارت دریا شدن بده

گاهی به دل جسارت دریا شدن بده                       

بر موج خفته تاب وتب پا شدن بده

از فصل سرد و خشک خمودی عبور کن               

بر غنچه هات شوق شکوفا شدن بده

پرواز را به  خاطره ها اکتفا نکن              

برخیز و بال را  هوس وا شدن بده

بگذر ازین هوای مه آلوده کثیف                

دل را دوباره فرصت   احیا شدن بده   

بالا برو به یک نفس از پله های عشق          

تا می شود به خود اجازه والا شدن بده

چون این زمین گرد به دور خودت نچرخ        

بر این مدار بسته  سر  وا شدن بده

نقشی بزن به لوح وجودت که ماندنی است           

بر زندگیت ارزش امضا شدن بده

از پیله ای که دور خودت بافتی در آی               

پروانه باش و دل به تماشا شدن بده

در خاطرات کهنه ایام گم نشو

 دل را به هر بهانه به پیدا شدن بده!

محب اهل بیتم من، دل از حیدر نمی گیرم

محب اهل بیتم من، دل از حیدر نمی گیرم          

دلی که وقف او کردم، از آن سرور نمی گیرم

چنان در تارو پود من،  نشسته رنگ عشق او      

که نقش و رنگ  وطرح و شیوه دیگر نمی گیرم

نسیم عاشقی ها می وزد تا از بلندایش               

هوای تازه ای جز کوی آن دلبر نمی گیرم

کبوتر می شوم تا راوی  پروازها باشم              

ولی جز آبی اش در  هیچ اوجی پر نمی گیرم

یقین دارم که بر حق است راه  روشن عشقش          

سر وجان می دهم، اما دل از باور نمی گیرم

اذان می گویم و نام علی را هر چه محکم تر       

در آن می آورم ، در مصلحت سنگر نمی گیرم

در آن ساحل که دریایش گهر خیز است می مانم  

که می دانم من از مردابها گوهر نمی گیرم

اگر بخت بلندی باشد و فیض ملاقاتی               

دمی از روی زیبایش نظر را بر نمی گیرم

به دنیا بعد بسم ا... هر دم  یا علی گفتم             

و دل از مهر او  تا لحظه ی  آخر نمی گیرم

شراب حب او  را ریخت ساقی در وجود من     

چنان مستم که دیگر از کسی ساغر نمی گیرم!

ناتوانم مرا حمایت کن، یا جواد الائمه ادرکنی (شهادت امام نهم تسلیت باد)

ناتوانم مرا حمایت کن، یا جواد الائمه ادرکنی                          

باز هم با کرم قیامت کن، یا جواد الائمه ادرکنی

چشم امید بسته ام بر تو ، که مرا از درت نمی رانی                

 کاسه ام را پر از سخاوت کن، یا جواد الائمه ادرکنی

صاحب عز و احترام تویی ، خردسالی که شد امام تویی               

ما مطیعیم ، تو امامت کن، یا جواد الائمه ادرکنی

امر حق بر امامتت افتاد ، پرچم عشق را به دستت داد

رهروان را به حق هدایت کن، یا جواد الائمه ادرکنی

قلم از وصف باز می ماند ، که بخواهد بگوید از فضل ت              

از صفاتت خودت روایت کن، یا جواد الائمه ادرکنی

از مدینه به طرفه العینی،  آمدی  مشهد امام رضا                     

از پدر باز هم  عیادت کن ، یا جواد الائمه ادرکنی

دل ما مانده در غمی جاری ،چون سعادت نمی کند یاری             

جای عشاق هم زیارت کن ، یا جواد الائمه ادرکنی

ای امام شهید ابن شهید، آخرین روز ماه ذیقعده است                  

بر تنت جامه  شهادت کن، یا جواد الائمه ادرکنی

لحظه ها زود زود می گذرند، کوله ما هنوز هم خالی است         

تو به لطفت پر از محبت کن ، یا جواد الائمه ادرکنی

از در خانه کرامت تو، دست خالی مباد برگردیم                      

از مریدان خود  شفاعت کن ، یا جواد الائمه ادرکنی 

 کشتی نوح ما شما هستید، ما برات نجات می خواهیم                

عاشقان را خودت اجابت  کن ، یا جواد الائمه ادرکنی!

رباعی در تشییع رییس جمهور شهید

دیدم حَرَمش جور دگر جان دارد

انگار امام عشق، مهمان دارد

گفتم چه خبر شده؟ که گفتند آقا

دیدار به بهترین شهیدان دارد!

این غم از بس که بزرگ است ، به دل جا نشود

این غم از بس که بزرگ است ، به دل جا نشود       

جای این فاجعه در کوچکی ما ، نشود

سینه ها  وسعت اندوهِ فراوان دارند                    

اقیانوس ولی ، جای به  دریا نشود 

بگذارید که سرها به  گریبان باشد                     

خجل از ظرفیت کوچک دلها  نشود

 حجم این واقعه را با چه زبان باید گفت             

که قلم نشکند و قامت دل تا نشود؟

دست ها را به دعا هر چه نمودیم بلند               

حکم تقدیر چنین بود  که امضاء نشود

باد و باران و شب و حادثه مامور شدند              

تا که هر سرو می افتد به زمین، پا نشود

با نم عشق  همه غسل شهادت کردند                   

که مبادا پس ازاین، فرصت، پیدا نشود

ناگهان یک شبه آنها ملکوتی شده اند                  

طی این مرحله ها با قدم و پا، نشود  !

لایق فیض خدا  بی سروپایان نشوند                 

بی مددکاری اش این در به کسی، وا نشود!

حق که فرمان بدهد ، طعم بلا شیرین است          

مخلص آن است  که دلگیر هدایا، نشود !