چکاوک ها
شعر ، ادب ، عرفان ( چنانچه با نوشته ها و نظراتم موافق یا مخالف هستید لطفاً نظر بگذارید یا ایمیل بزنید تا تبادل نظر کنیم افزون بر این آماده همکاریهای نوشتاری و ادبی با علاقمندان می باشم )
چکاوک ها
شعر ، ادب ، عرفان ( چنانچه با نوشته ها و نظراتم موافق یا مخالف هستید لطفاً نظر بگذارید یا ایمیل بزنید تا تبادل نظر کنیم افزون بر این آماده همکاریهای نوشتاری و ادبی با علاقمندان می باشم )دوبیتی با گویش شاهرود زیبا
یَه روز تنگ غروب، وقت نُماشُم
به دِریای دلم اِفتید تِلاطم
چِنُن موجا مِنه درهم شکستن
که هر بند تنم شد یَگ طِرف گُم
++++
دوتاکفتر بودیم ما گوشه بُم
سَراما زیر بال همدِگه ، گم
شکستن هر دو بالُمه به یَگ سنگ
اَمن از شوری چشمای مردم
هر چقد که سخت باشه روز آدم، شو مِشه (غزل با یکی از گویشهای شاهرود زیبا)
هر چقد که سخت باشه روز آدم، شو مِشه
هر چی یخ باشه زمستن عید که شد او مِشه
صبر و طاقت وخت سختی مین دنیا لازمه
کی بدون خون دل گوساله قد گو مِشه؟
تا که انگوری نجوشه روی آتیش اجاق
کاسه مردم کجا شیرینِ از دیشو مِشه
بعضیا یَگسر گلایه دارن از صبر خدا
کار حق انگار با تعجیل و با اشتو مِشه
خسته ین از روزگار و تلخیای زندگی
تا که غمهاشن مخوا کهنه بشه هی نو مِشه
تا مرن که یگ گره از کار دنیا وا کنن
کارهاشن پیچ میفته واز تو در تو مِشه
مشگلات از پیش مایه هی مگیم مردم بدن!
سنگ ها از خانه همسایه ها پرتو مِشه!
دل ملرزه، پا ملرزه، آدما عاشق مِشن
ماجرا تقصیر چشم و خال کنج لو مِشه!
من غزل هِنگم ولی کار تویم، ای بد نیه ( با گویش شاهرود زیبا)
من غزل هِنگم ولی کار تویم، ای بد نیه
نمرته بیست هِندنم هرچند کم از صد نیه !
عشق تو کار دست من هادا یو من شاعر شدم
البته هیشکی که شاعر جدّ ، اندر جد نیه
مردم هنگن یارو دس وردار از این شری یا
مثل تو هیشکی مین وچای کل ممد نیه
من هنندانم چطو هابه که خاطر خوات شدم
کار عشقه این دگه به چار شو یو چرقد نیه
تو کجا و من کجا ، من آدم یگ لا قبا
بیتر هندانم خودم که حد من انقد نیه
دختر شهری تو یو من از دهات دوردست
مین کار عشق اما مبدا و مقصد نیه
وختی آدم یگ دفه کله ش هوایی هاباشه
دور جن دیوانگی هاش کار دیو و دد نیه
من هخوام یار تو هاباشم اجازه هندنی ؟
زود جوواب هادن که صبر و طاقتم بی حد نیه!
رباعی: گفتم که بیا به خانه، گفتی نمخوام ( لهجه شاهرودی)
گفتم که بیا به خانه ، گفتی نِموخوام
گفتم که نگیر باهانه ، گفتی نموخوام
خواستوم که بیِستُوم به کنارت بکشُم
درداته به روی شانه، گفتی نموخوام!
قسم بخور دل من آشنای کس نشوی
قسم بخور دل من آشنای کس نشوی
دوباره لقمه خوشمزه و ملس نشوی
غریبه باش به هر کس که آشنایت خواست
رفیق حال و هواهای زود رس نشوی
به هر نسیم معطر که پرسه زد در شهر
به عشوه سمت تو پیچید ، هم نفس نشوی
تمام وسوسه های قشنگ شیرین است
چه بهتر است به خوان هوس، مگس نشوی
سرک نکش به تماشای باغ همسایه
به فکر شاخه خود باش تا هرس نشوی
برای بال زدن راه آسمان باز است
به شرط آن که خودت عاشق قفس نشوی!
گر چه دلبستگی ام معلوم است
گر چه دلبستگی ام معلوم است
بیشتر خستگی ام ، معلوم است!
درد را هر چه می کنم پنهان
باز برجستگی ام معلوم است
این که از رنجش ام نمی گویم
عشق و پیوستگی ام معلوم است
دل من دائماً ترک برداشت
ردّ بشکستگی ام معلوم است
دیگر اما رسیده ام ته خط
راز آهستگی ام معلوم است
قصد دارم رها شوم از خود
راه وارستگی ام معلوم است !
از تو نخواستم که به من مبتلا شوی
از تو نخواستم که به من مبتلا شوی
اینک چه بهتر است که از من جدا شوی
راه من و تو خط موازی است تا ابد
حیف است که بپیچی و پر انحنا شوی
دستم دراز بود به سمت دو دست تو
اما نخواستی که بگیری و پا شوی
با من غریبه بودی و مغرور و سرد و خشک
هرگز دلت نخواست به من آشنا شوی
در کار عشق ساز مخالف زدن خطاست
باید به ضربه های دلت هم صدا شوی
گفتم که: «تو»! و تو گفتی بگو: «شما»!
حالا بمان به غربت خود تا شما ! شوی
محبت با مرا جزو کمالات خودت بگذار
محبت با مرا جزو کمالات خودت بگذار
میان نامه حالی خوش زحالات خودت بگذار
ز دل مشغولی ام غمگین نشو ، صبر و سکوتم را
به پای غرقه بودت در خیالات خودت بگذار
شنیدم پیشه کردی شیوه اهل نوشتن را
غم پنهانی ام را در مقالات خودت بگذار!
مرا هی سر دواندی هر تمنا کردم از وصلت
تو هم وصل مرا توی محالات خودت بگذار
چه کردی که دلم را تا همیشه با خودت بردی؟
مرا محض خدا جزو سئوالات خودت بگذار!
زدم به آب و آتش تا به دستت آورم اما
شکستم را به پای انفعالات خودت بگذار!
اگر بار دگر عاشق شدی قدری جسارت را
پس از تجربه در احتمالات خودت بگذار!
چرا وقتی نباشم من، دل تنگ تو می گیرد
بنا را بیش و کم بر اختلالات خودت بگذار!
هر کس نگران است از این وام نگیرد! ( قرار بود به ما وامی بدهند...)
هر کس نگران است از این وام نگیرد!
تا صبر و قرار از دلِ آرام نگیرد
قانع به همان اندک خود باشد و خرسند
تا بعد دلش از غم ایام نگیرد
امروز که این چار قران دست تو آمد
فردا دلت از سختی فرجام نگیرد
آن کیست که تا پول قلمبه به کف آرد
یک کیسه پر از پسته و بادام نگیرد؟
یا کیست که بار سفر و سِیر نبندد
از وسوسه ترکیه الهام نگیرد؟
یا میل به مشرق کند و چند صباحی
چند عکس به تایلند و ویتنام نگیرد!
یا حداقل خوش گذراند دوسه ماهی
از هر چه دلش خواست کمی کام نگیرد؟
ظرف دو، سه َ ساعت همه پول تمام است
قسطش ولی یک عمر سرانجام نگیرد
چون قسط کلان آید و پولی که نمانده
آیا نفری هست که سرسام نگیرد؟
آن فیش حقوقی که چریدی تو لبش را
باید دلت از کاهش ارقام نگیرد!
فردا که زن و بچه کند خرج تراشی
کو قلب که هر صبح و نماشام نگیرد؟
من یاد گرفتم که در این زندگی سخت
راهی بروم که کمر و پام نگیرد !
یک ثانیه خالی نشد از عشق حضورم
یک ثانیه خالی نشد از عشق حضورم
غرقم به خیالات تو هر چند که دورم
بیتاب تر از سینه طوفانی امواج
آشفته تر از ماهی افتاده به تورم
با حال خرابم به غزل حوصله دارم
درگیر تغزل شده اوراق شعورم
گیرم که به دامان وصالت نرسد دست
قانع به تماشای تو هنگام عبورم
گاهی به تنم شور بهارانه بینداز
گاهی ز سر لطف بشو سنگ صبورم
دامن نکش از کوچه تنهایی ام ای عشق
من منتظر لحظه زیبای ظهورم
میلاد حضرت زهرا و روز مادر
هم مادر و هم زنی و هم زهرایی
به به چه سرشت و خلقت زیبایی
در اهل زمین کسی همانندت نیست
شک نیست که اهل عالم بالایی!
هر زمانی از تو دورم می‌شوم بی تاب تر
هر زمانی از تو دورم می‌شوم بی تاب تر
سوز هجران می‌کند احساس ها را ناب تر
روزهایم بی حضورت بوی نفرت میدهد
در دلم جاری نباشی ، می شوم مرداب تر
بی تو می سوزم به خلوت خانه تنهایی ام
شمع جانم می‌شود دور از جناب ات، آب تر
پلک بر هم می‌گذارم تا تماشایت کنم
می‌کند یاد تو اما چشم را بی‌خواب تر
بارها گفتم رهایت میکنم اما نشد
می‌شوی در آشتی و قهر ها،جذاب تر!
هر چی دلت هخوا بگو، بد و خب و دری وری
هر چی دلت هخوا بگو، بد و خب و دری وری
واز دوواره رد همباشی از طرفای شبدری
مگر که من نوینمت سگ هنوندم به دنبالت
هنوندمت به نردویون، اونم نه راسته، یگ وری! ( نردبان)
یادت برفته اون دفه که وچه ها دتوفتنت
حقته کامل هادین دم دوکن کوثری !
حالا برو پی کارت ، غیظ منه بالا نیار
هنو دلینگن نبیی یه لنگه پا از سر دری
سر به سرم نبیل که من کله خرابی هنکنم
تو هروی سر مزار، من هروم کلنتری!
پیرامون اشعار با گویش شاهرودی
با درود بر خوانندگان مطالب بنده و بینندگان محترم این وبلاگ لازم دانستم پیرامون اشعاری که با گویش شاهرودی در این وبلاگ منتشر میکنم توضیحی ارائه نمایم:
نظر به این که فرهنگ غنی ایرانیان به جهت گستردگی این سرزمین پهناور ، متنوع و از سابقه ای تاریخی و کهن برخوردار است و با توجه به این که مدرنیته و تکنولوژی مرزها را زیر پا نهاده و همه چیز را دگرگون و استحاله می کند و آداب و رسوم مختلف و خصوصاً گویش های محلی به جهت کمتر استفاده شدن رفته رفته به فراموشی سپرده شده و از یادها می رود ، به این جهت گاهی برخی اشعار را به گویش محلی شاهرودی سروده و منتشر می کنم تا به اندازه بضاعت خویش در حفظ این فرهنگ اصیل و مستند و مکتوب کردن آن تلاش نموده باشم، بنابراین از کلیه عزیزانی که با این گویش آشنایی ندارند و این نحوه سرودن احتمالاً برایشان جذابیتی نخواهد داشت پوزش می طلبم .
ظاهرا امشب تو هم دستت به کاری بند هست
ظاهرا امشب تو هم دستت به کاری بند هست
استکان بر دستی و بر دست دیگر قند هست
در کنار دوستان مشغول چایی خوردنی
گاه از این نشئه بر روی لبت لبخند هست
غافل از این که کسی از راه دوری آمده
که گمان دارد که بین او و تو پیوند هست
مهربان مگذار حالم پیش چشمت بد شود
دور از جان شما بی این سخنها گند هست!
حفظ ظاهر کن و پیش من نما قدری درنگ
تا بگویی لا اقل آقا خرت بر چند هست !
رو به قلبت اگر دری می شد
حال من حال بهتری می شد
دست هایم که توی دستت بود
روزگارم چه محشری می شد
لب من بر لبت که می رقصید
با غزل چیز دیگری می شد
در خمارت اگر می افتادم
چشم های تو ساغری می شد
که مرا مست مست می فرمود
چشمه ناب کوثری می شد
کاش در این هوای طوفانی
سهمم از عشق ، لنگری می شد
تا به هر موج زیر و رو نشوم
کشتی ام رام بندری می شد
این غزل ها که گفته ام بی تو
کاشکی ثبت دفتری می شد
تا بدانی اگر که می بودی
عمر من صرف دلبری می شد
که اگر در هواش می مردم
زنده با حال بهتری می شد!
هر که مشتاق حقیقت هست ،بسم ا... رحمن الرحیم
هر که مشتاق حقیقت هست ،بسم ا... رحمن الرحیم
در دلش نور هدایت هست بسم ا... رحمن الرحیم
دوست دارد هر کسی همراه ما باشد دمی
پیرو پیر طریقت هست بسم ا...رحمن الرحیم
آن که فرصت را غنیمت می شمارد هر نفس
در پی کسب سعادت هست بسم ا... رحمن الرحیم
کارها گر نام حق بر آن نباشد، ابتر است
کار ما نشر روایت هست ، بسم ا.. رحمن الرحیم
عاشقان جمعند و مشتاق حضور دلبرند
گر تو را هم میل و رغبت هست ، بسم ا... رحمن الرحیم.
فرصت دیدن بده بر دیده دل تنگ ها
فرصت دیدن بده بر دیده دل تنگ ها
چهره را پنهان نکن زیر نقاب رنگ ها
منکران را با ظهور سبز خود منکوب کن
واژه ها ی تازه معنا کن در این فرهنگ ها
ناله های جان گزایی در جهان پیچیده است
نغمه های خوش بخوان از پرده آهنگ ها
در فراقت شیشه های عمر خیلی ها شکست
بر که باید دادخواهی کرد از این سنگ ها؟
صبحگاهی موج طوفان اذانت می زند
چنگ در گوش همه ناقوس ها و زنگها
جنگ های باطل دنیا به پایان می رسد
یک نهیبت می شود فصل الخطاب جنگ ها
بشکند کل گسل های جهان در مقدمت
لرزه می افتد به کاخ صاحب اورنگ ها
ربنایت کل عالم را فرا خواهد گرفت
می رهد نوع بشر از سلطه خرچنگ ها
با امیدت عاشقان شب زنده داری می کنند
ندبه می خوانند پیشاپیش، پیشاهنگ ها !
صدیقیم و صادق، چو آیینه ها
صدیقیم و صادق، چو آیینه ها
خوشا سینه صاف بی کینه ها
نشستیم یک عمر با اهل ذوق
گذشتیم از صافی سینه ها
دل ما بجز عشق دردی نداشت
دریغ از همان سوء پیشینه ها
به جرم همان مختصر عاشقی
کشیدیم رنج قرنطینه ها
به تقویم ما شنبه ها گم شده
نمانده به جز عصر آدینه ها
طبیبی که ما را بفهمد نبود
اسیریم در دست بوزینه ها
نخوردیم جز نان پاک عمل
گواهند بر این سخن پینه ها
تمام جهان مختصر می شود
میان همین حرف دیرینه ها
کسی که گرفتار دنیا نشد
وجودش پر است از طمانینه ها
کس هم که دنبال خر مهره است
نگردد به دنبال گنجینه ها !
مرا به سالهای شروع خودت کشانیدی
مرا به سالهای شروع خودت کشانیدی
همان زمان که مرا بار اولین دیدی
تنم پر از نفست بود و حس داغی که
ز شرمگینی لبهای عشق من چیدی
خیال می کنم امروز هم همانجایم
همان که عشوه نمودی به روم خندیدی
گذر نکرد زمان بی تو لحظه ای بر من
اگر چه گاه به لبهام جان رسانیدی
دوباره حس جوانی دمید در جانم
دوباره در شب من تافت نور امیدی
چگونه کهنه شود عشق با عبور زمان
چطور پاره شود رشته ای که تابیدی؟
دوچار رفتن از کوره راهها بودم
به من توان شروعی ز جاده بخشیدی!
بین من و تو حدفاصل یک خیابان است
بین من و تو حدفاصل یک خیابان است
اما همین مقدار کم خیلی فراوان است
من دوست دارم با تو باشم لحظه هایم را
دنیا بدون تو فقط در حکم زندان است
با وعده فردا و فرداها نکن خامم
این حرفها مخصوص دوران دبستان است
چیزی بگو که خوش نماید حال الان را
کی دیده که فردای ما بهتر از الان است ؟
شاید برای تو نبودن ، غیر عادی نیست
شاید برایت مشکلات عشق آسان است
اما برای من نگو از صبر بی پایان
دنیای من تنها فقط یک خط پایان است
باید به امید چه فصل دیگری باشم ؟
سهم دلم از زندگی تنها زمستان است !
در وصف حالم یک نفر قبلاً چنین گفته:
یک قطره شبنم هم برای مور طوفان است
چتری بیاور با خودت وقتی که می آیی
این روزها ابر دلم در حال باران است !
دلگیرم از تمام خودم ، حس نمی کنی ؟
دلگیرم از تمام خودم ، حس نمی کنی ؟
از مشرب و مرام خودم ، حس نمی کنی ؟
عمری دویده ام به تمنای روزگار
اما نشد به کام خودم ، حس نمی کنی ؟
صبح شباب چون غزلی نیمه کاره ماند
در فصل اختتام خودم ، حس نمی کنی ؟
هی پیله بافت دور دلم آز و آرزو
افتاده ام به دام خودم ، حس نمی کنی ؟
دنیا و من ، زدیم دو جام سلامتی
اما شکست جام خودم ، حس نمی کنی ؟
عشقت هر آن چه داشتم از من گرفته است
چیزی نزد به نام خودم ، حس نمی کنی ؟
قلبم طپید هر چه به آمال دیگران
کم شد ازاحترام خودم ، حس نمی کنی ؟
از بس که خورده است سر من به سنگها
مُردم در التیام خودم ، حس نمی کنی ؟
بوی فراق می رسد از شعرهای من
نزدیک والسلام خودم ، حس نمی کنی ؟
تاریخ سرایش 1399/12/6
دل تنگ توام ، آه که دوری سخت است
دل تنگ توام ، آه که دوری سخت است
در کار دل و عشق ، صبوری سخت است
تشویق نکن مرا به عاشق ماندن
دلدادگی غیر حضوری سخت است!
دوبیتی: دل تنگ و غم بسیار دارم
دل تنگ و غم بسیار دارم
شب چله هوای یار دارم
بهش میگم میایی خونه ما؟
همیشه میگه که من کار دارم!
از قافله هر چه دویدم ، من عقب ماندم
از قافله هر چه دویدم ، من عقب ماندم
در جاده های ناامیدی جان به لب ماندم
عمری دویدم تا به فردایی رسم بهتر
هر عصر محتاج دو قرص نان شب ماندم
گفتند تو حرکت نما تا حق دهد برکت
کشتم خودم را لیک، در راه طلب، ماندم
انگار دیگر این روایت ها مجرّب نیست
از این که تاثیری ندارد ، در عجب ماندم!
تعطیل شد دنیای ما، از سالهای قبل
پشت درش یک عمر اما بی سبب ماندم
هر روز عزرائیل ها هی مرگ آوردند
من با امید زندگی، راضی به تب ماندم
هر روز هم با وعده فردای شیرین تر
حنظل به من دادند و در خواب رطب ماندم
از زندگی تا زنده بودن بس تفاوتهاست
رفتم پی واجب ولی در مستحب ماندم!
از من گذشت اما شماها فکر خود باشید
خیلی خطا کردم در این شهر جَلَب ماندم!
دوبیتی برای یلدای 1401
شب یلداش چطو میگی قشنگه
کسی که تو گذرگاه پلنگه؟
ولی وقتی شما باشین کنارش
دلش قُرصه که تو دستش تفنگه!
======
اگه هنگام صلحه یا که جنگه
اگه سال خروسه یا نهنگه
تو که باشی کنار سفره عشق
فقط با نون خالی هم قشنگه!
======
کنار تو همه دنیا قشنگه
نباشی تو، دل من تنگِ تنگه
شب یلدای شاعر تو نباشی
غزلهاشم فقط مُشتی جفنگه!
======
غزل می خوام بگم ، اما نمی شه
دوبیتی از دل من پا نمی شه!
شبیه بچه پررو ها میمونه
به هیچ نحو از سر من وا نمی شه!
======
شب یلدای ما وقتی قشنگه
که دنیا خالی از دلهای تنگه
در این بازار غم کو یک دل خوش
اگر هم خنده ای باشه، جفنگه !
زن ، زندگی ، آزادی
با لفظ، زن و زندگی وآزادی
ای دوست مکن به نفع دشمن ، شادی
بیگانه برادر نشود با من و تو
در دام خیالات غلط افتادی!
هنندانم چره مین ولایت
هنندانم چره مین ولایت
هنوینیم نشانی از صداقت
به هر کی هادنی دست رفاقت
یه چیزی هنکنه یکهو به پاچت !
کلا بشتی سر ما باریکلا ( غزل با گویش شاهرودی)
کلا بشتی سر ما باریکلا
وا دو تا قل هوالله باریکلا
بووردی مال مایه بی خجالت
بخوردی مثل ملا باریکلا
بخوردی وا قروت بالا شاکو
زدی بعدش به حاشا باریکلا
قرار ما نبه هاباشه اینطر
کلابازی وا استا؟ باریکلا
در افتیم ما زمین و تو بخندی
یا وستاکی تماشا، باریکلا!
بووردی مال مایه، نوش جنت
نکن تعریف ،اما باریکلا!
که رسم هنباشه این کار بد تو
همین امروز و فردا باریکلا!
به جز خیال نجیبت در این حوالی نیست
به جز خیال نجیبت در این حوالی نیست
هوای زندگیم از غم تو خالی نیست
برای گریه کدامین بهانه بهتر از این
که جای خالی تو جای بی خیالی نیست
تمام هفته من از غروب جمعه پر است
برای شنبه شدن فرصت ومجالی نیست
درون لاک خودم می روم که غم بخورم
که نان هیچ کجایی بدین حلالی نیست
به سنگ حادثه وقتی دلی ترک برداشت
امید وصله بر آن کوزه سفالی نیست
شکسته حال وپریشان بمان ، بمان ، دل من
که در طریق وفا بیش از این کمالی نیست