خواهی شوی به مملکت عشق آشنا (اقرار من به 14 معصوم پاک)

خواهی شوی به مملکت عشق آشنا                    از کوچه های ذهن خودت  گاه در بیا

در هر قدم  برای تو صدها نشانه است                تا در مسیر باشی و محفوظ از خطا

صدها چراغ راه تو را نور می دهد                   این جاده روشن است به انواع رهنما

بگذر از این مسیر ، به اصل خودت برس            از  جلوه های عالم فانی بشو ،رها

هرگز به درک وسعت  دریا نمی رسند               بیرون اگر ز ابر نیایند ،  قطره ها

من هم از این طریق رسیدم به شهر عشق           جان تازه کرده ام به  سر چشمه  بقا

ساغر زدم به ساغر  مستان باده نوش                 نوشیده ام ز جام ولایت ، می ولا 

در مکتب ولای علی  درس خوانده ام                دل داده ام به حب علی بعد  مصطفی

بعد از امیر ملک ولایت در اعتقاد                    بر حب یازده پسرش کردم اقتدا

در ذره ذره دل من نقش بسته است                   عکس رخ ندیده و تمثال مجتبی

از او تمام آنچه شنیدیم صلح اوست                   یا آن که شد شهید به زهر پر از جفا

جانم فدای آن که  نخشکیده خون او                  بعد از هزار سال به صحرای کربلا

سجاد امام حامل پیغام کربلاست                     دارد به امر حضرت حق از پدر لوا

کی می شود تصور دردی که او کشید              با آن همه مصائب بی حد و انتها

اما امام پنجم من باقر العلوم                         نامش بلند باد به هر گوشه  سما

تا می رسم به جعفر صادق ،که مذهبم              منسوب اوست بین تمامی اولیا

موسی بن جعفر است مرا هفتمین امام              او  کاظم است و قبله دلهای باصفا

سلطان عشق،  شاه خراسان، ولی حق              جانم فدای روضه رضوانی رضا

وا می شود دل همه صاحبان غم                    با دیدن شکوه منظره گنبد طلا

اما غم جواد دلم را  گرفته است                    برنا ترین امام به اولاد مرتضا

از کاظمین رخت سفر می کنم به تن               سر می زنم به تربت  سلطان سامرا

تا بر امام دیگرم از نسل فاطمه                     یعنی امام علیّ نقی ،  آرم  التجا

بعد از پدر زیارت فرزند می روم                  تا حضرت  امام حسن را کنم ثنا   

آری جناب عسگری اینجاست مدفنش              در جنب مرقد پدرش ، سُرّ مَن رَآ ( نام اصلی سامرا)

اینان شهید ابن شهیدند یک به یک                 ای دل بسوز از غم جانسوز لاله ها

فرصت نداشتند که حق را ادا کنند                 از مکر و کید دشمن خونخوار بی حیا

اما هنوز رشته  امید  محکم است                  تا باقی است روی زمین،  حجت خدا

او مانده است تا که جهان را رها کند             از هر چه ظلم  و جور و  ستم های ناروا

یک صبح جمعه گفته شده همره اذان             خواهد رسید از سفر آن یار آشنا

باید طبیب درد بشر با کرامتش                    دلهای دردمند جهان  را دهد شفا 

آری  امیدوار ظهوریم ،همچنان                   اما  دعای ندبه بخوانیم تا کجا  ؟ 

یارب خودت به کار جهان چاره ای بساز         قادر به هیچ نیست بشر  غیر این دعا  !