سیزده آذر است و چون هر سال

سیزده آذر است و چون هر  سال          

سینه ام از غم است مالا مال

روز  انبوه  ابرهای سیاه                      

فصل پاییزهای سرد ملال

روز آتش گرفتن دل من                     

پی یک اتفاق یا اهمال

عشقم آسان پرید از دستم                   

به وداعی مرا  نداد مجال

خشک شد باغ آرزوهایم                   

نرسیدند میوه های کال

فلک خیره دشمن من شد                  

به تغافل گرفت و کرد اغفال

پیش چشمم به جانم آتش زد             

توی خاکسترم دلم شد چال

ناامیدی چه واژه تلخی است            

بعد تخریب کعبه آمال

چقدر می شود صبوری کرد؟          

به قیامت اگر کشید وصال؟

چاره دیگری نبود اما                  

جز تحمل نمودن احوال

سالها در خودم فرو رفتم                

مثل مرغان بی پر وبی بال

جریان داشت زندگی اما                

جنسش از جبر بود و استیصال

جای جانی که از تن من رفت        

در رگم شد روان غمی سیال

آدم از هر کجا  که بگریزد      

می رود سمت خانه با اقبال

ولی افسوس خانه هم دیگر        

جای غم بود و جایگاه  وبال

می خراشید روح و جانم را        

باز گردان   خاطرات و خیال

شب و روزم  همیشه بارانی           

شعرهایم همیشه خیس و زلال

تا بفهمم که عشق، بازی نیست      

رنج ها برده ام بدین منوال

چاره اما چه هست غیر از صبر  

می شود با قضا نمود  جدال؟

جای جام جهان نمای مرا         

پر نسازد پیاله های سفال

گر چه عمرم حرام شد با غم      

روزی ام بود رنج های حلال

بشرالصابرین َ در قرآن       

هست پاداش محنت ابدال

رنج بسیار برده ام اما   

حضرتش را سپاس در همه حال  

که به من صبر و استواری داد  

تا مصایب  رساندم به کمال

شکر حق می کنم که تا امروز  

نرسیده به باورم اخلال  

می گشایم دوباره قرآن را     

می کنم از کلامش استقبال

بعد هر شدتی است آسانی    

رنج دارد رفاه در دنبال ( ان مع العسر یسرا)

روح آدم شبیه آیینه است    

می شود منعکس در آن ، افعال

هر کسی با خدا معامله کرد        

زده مهر قبول بر اعمال

هر کسی هم کند فراموشش          

کل سعی و تلاش او، ابطال

شاکرم بر رضای حضرت دوست  

ناسپاسی چرا ؟ زبانم لال!