قصیده شب چله با گویش شیرین شاهرودی
شو چِلّه ، رسمه ،هاباشیم همه جَم
که خوش باشیم، مین این همه غم
خیلی فرقی نداره خانه کی
به هر جا باشه سورساتی ، فراهم
خوآرایا و برارا، دسته جمعی
نوایه وا نتیجه ، همه از دم
در و همسایه یو دوست و رفیقا
اگه پا هادنه، وا میرزا شمشم
هِریم خانه ننه یا خانه زَمّار
هِمندازیم اِفته، قرص و مَحکم
پی یر و مار خوشحالن که وِچّا
همه جَم هابین بی درد و ماتم
هِمشینن همه خوشحال و خِندن
تُمُم وِچّه ویلا ما ، دور هم
یَه کم قِر هندنن یَه کَم هرقصَن
دَرَم، دَم دَم، دَرم ،دَم دَم، دَرم، دَم
هِمشنویَن گل و هِنگن به هم گل
صدا خنده هِره تا عرش اعظم
هُنباشن وا خَبِر از حالت هم
هِمیارن به جا صله ی ارحم
کنار قوری و سَموار و چایی
بساط تخمه یو آجیل شده ، پَم
دگه میلت نکشه، آش رشته
لبوی سرخ و داغ و واز شلغم
قدیما بلبلی وا سِنجه یَم بِه
به رسم شوچره ، حالا شده کم
پفک وا چیپس رسم هابیه حالا
وا این شیرینیای بدتر از سم
ولی وا این هم شُم ، اصل کاره
هِنُنکُنه کسی به شکمش ، رَم
به زور هی هُنخوریم از چرب و شیرین
شکم هُنباشه وضعش،سخت درهم
مگه هُنباشه پرهیز کرد اِمشو
گذشت از خوردنی ، مفت و مسلم ؟
بعد ِ شُم یگ نگا کن سمت سفره
انگار هُنکنی لَقِه کرده ، رستم!
انگاری دشمنا ما حمله کردن
بیامیه دوواره، زلزله، بم
غذا که خورده شد لنگا درازه
هِننتانیم هاباشیم از کَمِر، خم
یَه کَله تا نَفِس تازه هاباشه
دوواره هِندنیم به پشتی یا ، لم
دِگه کم کم همیا خو به چشما
همیفته همش پلکا به رو هم
خصوصاً وچه ها که بگذراندن
یه شو وا همدگه، خوشحال و خرم
همه سنگینن و وا رفته یو و شل
ور هِنخِیزَن ،ولی ، وا زور دیلم !
ننه هِنگه بُخفتین شو همینجه
دلا جوش هِنزنه اما دما دم
که فردا صب ،کی از خو وخیزه
سرکارش بره از نو ، منظم
ولی چاره نیه ، وایی وخیزیم
به سرعت تَکّه تیلا ره کنیم ، جَم!
همیشه زندگی ، جبره یو اجبار
خوشا اُنا که مین این خم و چَم
دلاشن یکیه وا هم همیشه
به زخم همدگه هستن چو مرهم
به وخت کار و امر زندگانی
به هم هستن رفیق و یار و محرم
بیاییم وا همین حال خوش، امشو
دلا ما رِ کنیم به عشق ، ملزم
مُحِبت ها ، نبیلیم کم هاباشه
کنیم فردای دوری رِ ، مجسم
نره از یادُما این حرف مولا
که فرموده به ما ، اِرحم، تُرحم
هنندانه کسی تا سال بعدی
کی هست و کی نیه، الله اعلم !
