مِن اندازه شمش طلا هُخوامته (غزل شاهرودی)

مِن اندازه شمش طلا هُخوامته     

هر چی بگنته زرگرا، هُخوامته

ماهی بشی بری مِیون دِریا    

      به آسِمُن بری بالا هخوامته

به مارُم هِنگُم بره خواستگاری 

     از پییرت نه، از خدا هُخوامته!

 دنبالتُم ، یَگسره مثل سایه        

   بلند هاباشم یا کوتا ، هخوامته

وا دل تنگ من نُکن تو وازی 

     من بی طلسم و بی دعا ، هخوامته

دل مِنه بکش وا یَگ  ترازو      

 بیشتر از هر کی که ، هُخوا، هُخامته

هِنچکوله مغز منه،  خیالت       

   دستشه هِنبیله  هر جا هخوامته

وا این همه عشوه گِری که داری 

   در هُنکُنی ناز و ادا، هخوامته

نُما شوما دلم خیلی هِنگیره      

  سرده یو خاموش و سیا، هخوامته

چُگا کُنم دووا هاباشه دردُم؟  

  من توره جا قرص و دووا هخوامته!

هِنندانم چه اسمی روش هنبیلی  

کله خرابی ، مستی، یا .... هخوامته

آخرشم،  هِنگیرمت به چنگم    

  حتی شده روی هوا، هخوامته

بِیتره که خودت وا دست ادب 

در دلته روم کنی ،  وا ، هخوامته

موش بدووانین کسیتون مین کار  

گیرُم هِمیُفتین مین را، هُخوامته!