شعر امام رضایی( با گویش شاهرود زیبا)

هی هُنخوانَن شعر امام رضایی                    واز دل تنگم هُنباشه هوایی

منم هُخوام شاعر او هاباشم                         بلکه به ما یم برسه نوایی

هِنِنتانم بِرُم به پابوس او                             تن هِندنم به دوری و جدایی

دلم هُخوا برم میون صحنش                        سلام کُنم به رسم آشنایی

بعد زیارت و دعا و ثنا                                    نُگا کنم به گنبذ طلایی

بُگم امام رضا دلم گرفته                             تو که امیدواری ی خیلیایی 

تو هِندانی درد دلا زیاته                             دردای زائراته کُن دوایی

شما که اهل کرمین و جودین                    چی هنباشه به ما کنی نگایی

یه ریزه غصه هاما کم هاباشه                  مگه فقد  امام  اغنیایی؟

ببخش اگه صدام یه کم بلنده                    خدا کنه سر غضب نیایی

کم هُنباشه صبر دلی که تنگه                   ندید بگیر سر زد اگه خطایی

ما که محب اهل بیت پاکیم                         شمایم که مراد اولیایی

چِره وایی  شُم هاباشه روز ما ؟                 از هر طرف هی برسه بلایی؟

هر چی که سنگه بخوره به پاما               هر کس و ناکس کنه ادعایی!

خلاصه که درد دلم زیاته                         خیلی نیه توقع شُفایی

تنگ هابیه دنیا به رو محبات                  به ما کن از مهر و کرم دعایی

درسته که خرابه اعمال ما                       یه وختایی هم هُنباشه ریایی

ندید بگیر و حاجتا ر هادن                       بِوینه دشمن که گره گشایی!

دست من و دامن مهرت اقا                     خوب هِندانی خودت که عشق مایی!

ببخش اگه پُرچَنِگی هُنکُنم                      خودت میون عمق ماجرایی

این روزا حال عاشقات خرابه                    محض خدا نکن بی اعتنایی !

دستشونه  بگیر و ردِشن کن                  بوور خودت به هر  کجا هخوایی!