هُخام وازم بِرِوُم کربلا، وَخی برویم (غزل با گویش شاهرود زیبا)

هُخام وازم بِرِوُم کربلا، وَخی برویم          

زیارت حرم سِید شَدا، وَخِی برویم

دو روز عمر کرایه هِنُنکُنه آدُم               

غریبگی کنه وا اولیا،  وخی برویم

ازین جهان پر از رنج و غم دلم بِگته       

تویم بگو  به امید خدا، وخی  برویم

چطو دلت هِمیا اُستُقُن سبک نکنی؟         

همش نگو که ،صُبا، پس صُبا ، وخی برویم

کی هنِدانه که دگه فرصتی گیرش هِمیا      

چه اعتبار به این  سال و ما وخی برویم

تویم که پا ، پرت شکر خدا هِنو قرصه    

نه ویلچری هُخوایی نه عصا، وخی برویم

هِنُنباشه که دِچسبی همش به کار و تلاش   

شُباند روز واسه وِچّه ویله ها، وخی برویم

نه مال و غال بدرد هُنخوره نه باغ و درت  

نه زن نه وِچّه نه یَم آشنا ، وخی برویم

تُمُم عمر که جُن کندیم و جفا کردیم       

همش هَدِر شد و باد هوا،  وخی بروُ یم

خلاصه فردا روزی واز نگی نگفتیمه   

یاباش برفتی ، بی سَکّ وصدا، وخی برویم

صدای قافله داره هِنو به گوش هِرِسه      

نشین به خانه نشو بی وفا  ، وخی برویم

به اعتبار  حسین و به خاطر  عباس   

هزار تا گره ،  هُنباشه وا ، وخی برویم

کسی که عاشق مولا نُباشه بدبخته      

چی هُنبره واسه   روز جزا ، وخی برویم

دگه چیشی بُگُمت که نگفته باشُمتِه؟  

نماز عشق هِنو که  نِبِه  قضا ، وخی برویم!