در بزرگداشت حکیم فردوسی(25 اردیبهشت)

روزگاری آمد او  که جهل صاحب  کار بود              

حال و روز مردم و میهن فلاکت بار بود

 پیکر مجروح ایران  زخم ها بر خویش داشت           

نیمه جانی در تن آن زخمی بیمار بود 

تازیان بی خرد حکام بی چون و چرا                      

پنجه های نحس شان در پنجه اشرار بود

خاک زرخیز وطن در پنجه نابخردان                     

جان و مال مردمان بی ارج و بی مقدار بود

 حال خوش در سلطه جهال بی اصل و نسب             

سهم مردم رنج و اندوه و غم  و آزاربود

خصلت بیگانگان جز غارت و تاراج نیست              

کار آن یغما گران هم ظلم و استعمار بود

در لباس عرضه دین ابتدا ظاهر شدند                     

در مرام جاهلیت دین ولی ابزار بود

حکم دین البته از اعمال حاکم ها جداست                 

همچنان که در کنار گل همیشه خار بود

در فضایی آن چنان تاریک و خالی از امید              

که هنر در جایگاهی تیره و  دشوار بود

گفتمان پارسی رو به  سراشیب زوال                    

دفتر و دیوان و گفتار عرب معیار بود

در محیطی این چنین مبهم که امید وطن                

آفتابی نیمه جان بر شانه دیوار بود  

شعله ور شد آتش عشق از ضمیر پاک او              

آتشی که در لهیبش گرمی بسیار بود

از شرارش جان مردان وطن گرما گرفت              

قله ای آتش فشان درآن دل هشیار بود 

سالها رنج و مرارت برد و از جان خرج کرد          

شاهنامه حاصل اندیشه ای بیدار بود

با کلامش شور میهن دوستی را زنده کرد             

نکته های نغز او از عاشقی سرشار بود

بیرق خط و زبان پارسی را بر فراشت                  

روح پر شور وطن خواهی در آن اشعار بود

رسم جاویدی که تا صبح قیامت زنده است              

دعوت او بر علیه ظلم و  استکبار بود

عشق با عقل و خرد در روح او  آمیخته                

بر تن افکار نابش جامه ی ایثار بود

بر روان آن حکیم زنده دل صدها  درود                

رفت راه راستی را گرچه  ناهموار بود

درک فردوسی نمی گنجد به افکار کسی                

پاکی اندیشه اش ازعالم اسرار بود 

عالم خاک است و هر کس بر طریقی می رود        

خرم آن کس که در این بیراهه پرچم دار بود !