دوبیتی

نمیدونی سفر رفتن چه سخته                                         اونم با چشم تر رفتن چه سخته

به عمق غربتی سرد و غم آلود                                          یهویی بی خبر رفتن چه سخته

                                                 ×××××××××××

غزال خسته ای بودی ، رمیدی                                            نمی دونم به دستانم چه دیدی

بیابانها دویدم در پی تو                                                          دلم را تا به هندوستان کشیدی 

                                                  ××××××××××     

نمیخواستم برم  ، اما یهو  شد                                                    نفهمیدم خودم هم که چطو شد

فقط تا چشم وا کردم به دنیا                                                  دلم تو خاک هندوستان ولو شد