آقای خراسان مددی کن که حزینیم

آقای خراسان! مددی کن که حزینیم       

درمانده ترین رهگذر کوی زمینیم

شک نیست که تو اهل کرامات عظیمی     

ما صفرترین ، صفرترین ، صفرترینیم

در پرتو خورشید رسد ذره به جایی         

گر فیض تو یاری نکند ، خاک نشینیم

در جمع محبانت اگر جای نگیریم            

از خرمن اقبال چه کس خوشه بچینیم ؟

همسایگی ات فخر بزرگی است به عالم      

جز کوی ولای تو مُقامی نگزینیم

امن حرمت را ندهد هیچ حریمی              

عمریست که در قلعه امن تو ، حصینیم

تا جان برود بر سر پیمان تو هستیم         

هر چند بگویند ، چنانیم و چنینیم

تا حُب تو در سینه ما در غلیان است         

آسوده  از احوال  دم باز پسینیم