یَه روز تنگ غروب، وقت نُماشُم
به دِریای دلم اِفتید تِلاطم
چِنُن موجا مِنه درهم شکستن
که هر بند تنم شد یَگ طِرف گُم
++++
دوتاکفتر بودیم ما گوشه بُم
سَراما زیر بال همدِگه ، گم
شکستن هر دو بالُمه به یَگ سنگ
اَمن از شوری چشمای مردم