همیا تا نَفِسی مین گُلو، ما رِ بَسه

همیا تا نَفِسی مین گُلو،  ما رِ بَسه                          مرغ جُن  وقتی هِره سمت کُلو، ما رِ بسه

دلُما خوشه که یگ لقمه ننی که هنخوریم           نُباشه رو سَرُما ، شلاق و چو ما ر بسه

ساحل دریایو ویلای شمالی هِنُخوایم                     گذر عمر گِرُون بر  لوی  جو ما ر بسه

ماشین خارجی یو کاخ گرون  مال شما                  تخته ی تابوت و یگ قبر خوردو ما  رّ بسه

 بره یو بوقلمون ، و مرغ بریون از شما                  سمت مایم  برسه یه ریزه بو ، ما ر بسه

  بستنی وا روکش طلا شنیدم هُنخورین              شلغم پخته یو  عشق وا  لبو ما رِ بسه

هِرویم انجمن شعر و به یاد عشقما                       وا خیالش هُنکنیم ما گفت و گو ما رِ بسه

 روزگار جرات عشقه دگه  از ما بِگته                    زندگی وا یگ  عیال جیغ جیغو ما ر بسه

گایی وختا که مین جیب ما پول و پل نیه              نُکنه عیالما دِتو وِتو ، ما رِ بسه

 شمایی که  تیغتن هر چی بُبُرّه ، هُنبرین             واسه مایم بذارین   یه واشلو ،  ما ر بشه

بوورین اَبراما رِ هر چی هُخواین به ترکیه            بمانه یه چکه او  ، مین سبو، ما رِ بسه

واسه چی پُر  هاباشه دِریاچه ی ارومیه ؟              اِنقدی که  بُمانه واسه وِضو ، ما رِ بسه

حالا که هِنُنباشه مایم بریم آنتالیا                         چُنبُلوکی بگیریم  زیر پتو ما رِ بسه

هوای مملکتا  ره  گرد و دولخ بگته                        نِرِوه به چشمما،  نرمه تِلو، ما رِ بسه

 زندگی داره  به  آستین همه چو هُنکنه               نروه بیشتر از این اگه فرو، ما ر بسه

دلما خوشه که مین  این همه گرونیا                       نُباشیم بیشتر از اینا پشت و رو ما رِ بسه

وا تمم  سختیاش، اما امید به زندگی                      بزنه کنج دل ما کور سو ، ما رِ بسه

شک ندارم تا قیامت همه چی خب هنباشه          دلای پاروما (پاره ما) هاباشه رفو ، ما ر بسه