غزل هِنگیم ولی هیشکی خریدار نیه( با گویش شاهرود زیبا )

غزل هِنگیم ولی، هیشکی خریدار نیه               

کسی که بشناسه شعره ،مین بازار نیه

دگه از عشق کسی، حالی هِنُنپرسه چِره            

گُمُنم هیج دلی این روزا گرفتار، نیه

همه سرگرم یَه لقمه نن بی دردسرن             

کسی دنبال غم و غصه ی بسیار، نیه

انقده کار بِرَخته دور و پیش آدما                 

که مین، هیج دلی، جای غم یار نیه

 مین شهری که همه دغدغه هاشن پوله         

جا واسه عاشق دلداده  یو بیکار، نیه

بلبلاشم هِنُخوانن دگه رو شاخه ی گل           

بلبل گُسنه به فکر گل و گلزار، نیه

وختی اعصاب همه، داغُنه یو خورد وخمیر     

هیچی بیتر از همون  قلیون و سیگار نیه   

فکر نُن کن ای عمو خربوزه اویه این روزا          

کی هِرِه محفلی که   سفره  یو سَموار، نیه؟

به چه دردی هُخوره  این هنر لامصب؟       

مین جیب من وتو وقتی که  دوزار، نیه؟

چه طَری « وارث آب وخرد و روشنی ییم » ؟       

که تن بعضیاما جامه یو شلوار، نیه  !

بیخودی واسه دل تنگ کسی شعر نگو           

که گوش هیشکی به حرف تو بدهکار، نیه!