چکاوک ها
شعر ، ادب ، عرفان ( چنانچه با نوشته ها و نظراتم موافق یا مخالف هستید لطفاً نظر بگذارید یا ایمیل بزنید تا تبادل نظر کنیم افزون بر این آماده همکاریهای نوشتاری و ادبی با علاقمندان می باشم )
چکاوک ها
شعر ، ادب ، عرفان ( چنانچه با نوشته ها و نظراتم موافق یا مخالف هستید لطفاً نظر بگذارید یا ایمیل بزنید تا تبادل نظر کنیم افزون بر این آماده همکاریهای نوشتاری و ادبی با علاقمندان می باشم )در بزرگداشت حکیم فردوسی(25 اردیبهشت)
روزگاری آمد او که جهل صاحب کار بود
حال و روز مردم و میهن فلاکت بار بود
پیکر مجروح ایران زخم ها بر خویش داشت
نیمه جانی در تن آن زخمی بیمار بود
تازیان بی خرد حکام بی چون و چرا
پنجه های نحس شان در پنجه اشرار بود
خاک زرخیز وطن در پنجه نابخردان
جان و مال مردمان بی ارج و بی مقدار بود
حال خوش در سلطه جهال بی اصل و نسب
سهم مردم رنج و اندوه و غم و آزاربود
خصلت بیگانگان جز غارت و تاراج نیست
کار آن یغما گران هم ظلم و استعمار بود
در لباس عرضه دین ابتدا ظاهر شدند
در مرام جاهلیت دین ولی ابزار بود
حکم دین البته از اعمال حاکم ها جداست
همچنان که در کنار گل همیشه خار بود
در فضایی آن چنان تاریک و خالی از امید
که هنر در جایگاهی تیره و دشوار بود
گفتمان پارسی رو به سراشیب زوال
دفتر و دیوان و گفتار عرب معیار بود
در محیطی این چنین مبهم که امید وطن
آفتابی نیمه جان بر شانه دیوار بود
شعله ور شد آتش عشق از ضمیر پاک او
آتشی که در لهیبش گرمی بسیار بود
از شرارش جان مردان وطن گرما گرفت
قله ای آتش فشان درآن دل هشیار بود
سالها رنج و مرارت برد و از جان خرج کرد
شاهنامه حاصل اندیشه ای بیدار بود
با کلامش شور میهن دوستی را زنده کرد
نکته های نغز او از عاشقی سرشار بود
بیرق خط و زبان پارسی را بر فراشت
روح پر شور وطن خواهی در آن اشعار بود
رسم جاویدی که تا صبح قیامت زنده است
دعوت او بر علیه ظلم و استکبار بود
عشق با عقل و خرد در روح او آمیخته
بر تن افکار نابش جامه ی ایثار بود
بر روان آن حکیم زنده دل صدها درود
رفت راه راستی را گرچه ناهموار بود
درک فردوسی نمی گنجد به افکار کسی
پاکی اندیشه اش ازعالم اسرار بود
عالم خاک است و هر کس بر طریقی می رود
خرم آن کس که در این بیراهه پرچم دار بود !
شعر امام رضایی( با گویش شاهرود زیبا)
هی هُنخوانَن شعر امام رضایی واز دل تنگم هُنباشه هوایی
منم هُخوام شاعر او هاباشم بلکه به ما یم برسه نوایی
هِنِنتانم بِرُم به پابوس او تن هِندنم به دوری و جدایی
دلم هُخوا برم میون صحنش سلام کُنم به رسم آشنایی
بعد زیارت و دعا و ثنا نُگا کنم به گنبذ طلایی
بُگم امام رضا دلم گرفته تو که امیدواری ی خیلیایی
تو هِندانی درد دلا زیاته دردای زائراته کُن دوایی
شما که اهل کرمین و جودین چی هنباشه به ما کنی نگایی
یه ریزه غصه هاما کم هاباشه مگه فقد امام اغنیایی؟
ببخش اگه صدام یه کم
بلنده خدا کنه سر غضب نیایی
کم هُنباشه صبر دلی که تنگه ندید بگیر سر زد اگه خطایی
ما که محب اهل بیت پاکیم شمایم که مراد اولیایی
چِره وایی شُم هاباشه روز ما ؟ از هر طرف هی برسه بلایی؟
هر چی که سنگه بخوره به پاما هر کس و ناکس کنه ادعایی!
خلاصه که درد دلم زیاته خیلی نیه توقع شُفایی
تنگ هابیه دنیا به رو محبات به ما کن از مهر و کرم دعایی
درسته که خرابه اعمال ما یه وختایی هم هُنباشه ریایی
ندید بگیر و حاجتا ر هادن بِوینه دشمن که گره گشایی!
دست من و دامن مهرت اقا خوب هِندانی خودت که عشق مایی!
ببخش اگه پُرچَنِگی هُنکُنم خودت میون عمق ماجرایی
این روزا حال عاشقات خرابه محض خدا نکن بی اعتنایی !
دستشونه بگیر و ردِشن کن بوور خودت به هر کجا هخوایی!
ولی بر گردنت خون زنان و کودکان غزه می ماند!
سکوتت را نمی فهمم!
دلیلش را نمی دانم!
و از اوضاع و احوال فلک چیزی نمی خوانم
تماشا می کنی آرام ، به آن نامردم بدنام
نمی گیری بر آنان خشم
نهادی پلکهای صبر را بر چشم
جهان را واگذار مردمی کردی که خونخوارند!
و در سر فکر شر دارند،
چه حکمت دارد این ، هرگز نمی دانم !
من از کار فلک سر در نمی آرم!
توانم در همین حد است که گاهی سرشک از دیده می بارم!
و از دل می زنم فریاد و با حسرت
برای غزه مظلوم و در خون غوطه ور
مرثیه می خوانم!
توانم بیش از اینها نیست
می دانی و می دانم!
خدایا پیش چشمت خانه ها ویرانه می گردد
و هر بمبی که می افتد پی صد خانه می گردد
که در هم کوبد و آوار را انبوه تر سازد
به روی پیکر قربانیانی از زن و کودک ،
و قائل نیست تبعیضی ،
که طیف طعمه های او کلان سالند یا کوچک!
پی هر انفجاری بوم غزه می شود خون رنگ
به هر سو می شود پرتاب ، جسم آدمی بر تیزی فولاد های کج شده ،
بر قطعه هایی از بتن یا سنگ،
به روی میله های آهنین ، دست و سر و پا می شود آونگ
دمادم پنجه اهریمنان پست وبی فرهنگ
زند بر جان مردم چنگ
امان از سینه های تنگ!
امان از چشمهای خالی از اشک و امان از جنگ!
پی هر انفجاری که فقط موج صدایش آدمی را می کند مجنون
و تنها ترس آن کافی است ، روح از تن کند بیرون
نمی دانم چه دردی می زند خنجر به جسم و جان آن مردم
که می بینند تنها اشک ، تنها ترس، تنها خون!
چه میداند کسی از حالشان اکنون؟
تو ای نسل معاصر
اندکی از خود بیا بیرون!
به نقاشی که غیر از خون و خاکستر نمی داند
تعرض کن
به آن کس که
کسی را از خود نحسش در اقصای جهان بهتر نمی داند
تعرض کن
میان آتش و بمب و گلوله خواب در چشمی نمی آید
در آن ویرانه جز خوناب از چشمی نمی آید
شبی آرام و پر مهتاب در چشمی نمی آید
اگر نانی میان سفره ات داری و شب آرام می خوابی
و فارغ از غم ایام می خوابی
اگر این روزهای غزه را می بینی و یادت نمی آید
و از اعماق انسانیت مجروح و زخمی
بانگ فریادت نمی آید،
به انسان بودنت شک کن!
بخوان تاریخ را یک بار نه صد بار دیگر هم
ببین چه آمده بر بچه های حضرت آدم
که چون عضوی به درد آید
شود از گوش کر ، از چشم نابینا
و از احساس هم خالی
به ظاهر زرق و برقش خرم و عالی
درونش پوچ و پوشالی
ولی تو باز با فخر و تکبر بر وجود خویش می بالی!
گمان داری که انسانی!
بمان در خلسه ی پوچ توهم های بی پایان
بدان دیری نمی مانی!
ولی بر گردنت خون زنان و کودکان غزه می ماند!
غزل هِنگیم ولی هیشکی خریدار نیه( با گویش شاهرود زیبا )
غزل هِنگیم ولی، هیشکی خریدار نیه
کسی که بشناسه شعره ،مین بازار نیه
دگه از عشق کسی، حالی هِنُنپرسه چِره
گُمُنم هیج دلی این روزا گرفتار، نیه
همه سرگرم یَه لقمه نن بی دردسرن
کسی دنبال غم و غصه ی بسیار، نیه
انقده کار بِرَخته دور و پیش آدما
که مین، هیج دلی، جای غم یار نیه
مین شهری که همه دغدغه هاشن پوله
جا واسه عاشق دلداده یو بیکار، نیه
بلبلاشم هِنُخوانن دگه رو شاخه ی گل
بلبل گُسنه به فکر گل و گلزار، نیه
وختی اعصاب همه، داغُنه یو خورد وخمیر
هیچی بیتر از همون قلیون و سیگار نیه
فکر نُن کن ای عمو خربوزه اویه این روزا
کی هِرِه محفلی که سفره یو سَموار، نیه؟
به چه دردی هُخوره این هنر لامصب؟
مین جیب من وتو وقتی که دوزار، نیه؟
چه طَری « وارث آب وخرد و روشنی ییم » ؟
که تن بعضیاما جامه یو شلوار، نیه !
بیخودی واسه دل تنگ کسی شعر نگو
که گوش هیشکی به حرف تو بدهکار، نیه!
دوبیتی با گویش شاهرودی
یَه بُرّی آدُم بی عقل و فرهنگ
همندازن همیشه مین چا، سنگ
هِرَن یَه عده عاقل در بیارن
به پا هُنباشه در این وضعیت، جنگ!
+++
شده شو روز مِن، فکر و خیالش
که یارب کی هِرِسُم به وصالش؟
کی هُنباشه که ناغافل بگیرُم
یَه دو تّا گاز، از سیبای کالش!
+++
غزل خواندن به شارودی قِشنگه
کنارش چایی ی دودی قِشنگه
از این بیتر هُخایی که بُگُمته؟
اگه تو پیش من بودی، قِشنگه!
دوبیتی
گرفتی تو دل ما رو به دستت
ببر هر جا که می خوای ناز شصتت
مواظب باش از دستت نیفته
که می ترسم من از چشمای مستت!
داری دوباره طبع مرا باز می کنی
داری دوباره طبع مرا باز می کنی
در من ظهور کرده واعجاز می کنی
داری شبیه شاپرکی در خیال من
آرام و نرم و سرزده پرواز می کنی
با خود به باغ خاطره ها می کشانی ام
از نو به شکل تازه ای ، آغاز می کنی
گاهی مرا به بی خبری می کنی رها
دل را دچار هاله ای از راز می کنی
هر وقت هم که میل خودت بود، با غزل
دعوت به رقص و مستی و آواز می کنی
الهام واژه های جدیدی به من بشو
تا کی به هر بهانه ز سر باز می کنی؟
ای روح شعرهای نگفته برای عشق
در من حلول کن ، چقدر ناز می کنی ؟
پای علف هرزه نریز آب که حیف است
پای علف هرزه نریز آب که حیف است
دل را نده بر آدم ناباب که حیف است
با بی سروپا فاش نکن راز درون را
بر بام ترک خورده نرو خواب، که حیف است
زیبایی بی اصل ونسب دام فریب است
بی باک نرو جانب مرداب که حیف است
تا سادگی نان و پنیر تو مهیاست
منت نکش از مردک قصاب که حیف است
ننشین به سر سفره احسان گدایان
تعظیم نکن در بر ارباب که حیف است
حسرت نخور از زندگی مردم بی درد
حیران نشو از خانه و اسباب که حیف است
هرگز ننشین بر لب بام هوس خویش
تا غم نخوری لحظه پرتاب، که حیف است
روزی هوست کرد اگر عشق و جنون را
یادت نرود قیمت اعصاب که حیف است !
بیامی یِی به کنارم ، ولی دگه دیره ( غزل با گویش شاهرود زیبا)
بیامی یِی به کنارم ، ولی دگه دیره
بدان که آمدن تو بدون تاثیره
دلی که در تب وتاب تو دائماً هِنسوخت
سِراغی از تو وعشقت دگه هِننگیره
یه عمر حال مِنه هر چی هِنبه، تو بِگِتی
دِگه، برو که از این عاشقی دلم سیره!
همیشه که به رو یَگ پاشنه در هِننچرخه
جهان همیشه پر از سربالا، سرازیره
یَه روز به میل تویه روزگار و هِنخندی
یَه وخت هِوینی که دستاتو و پات به زنجیره
دعای بد واسه ی تو هِننکنم هرگز
خدا خودش به همه کار بنده ، آجیره
دلی که بشکنی امرو، هِمشکنن دلته
نُکن گلایه از هیشکی که این چه تقدیره!
فقد بدان که جلو ، آگینه که وستاکی
درست مثل خودت اون طرف یَه تصویره!
هزار تا کار خوبت وا بدی خراب هابه
بدا به حال کسی که گُوی نه من شیره!
به هر کسی که دِوِستُم دِلُمِه بَد بِدی یُم
عجب که در دل من شور عشق هِنمیره!
از روی عمد یا به خطا، عاشقت شدم
از روی عمد یا به خطا، عاشقت شدم
با من نگو چگونه؟ چرا ؟عاشقت شدم؟
دست کسی نبود، دلم امر کرده بود
گفتم فقط به نام خدا، عاشقت شدم
چون قبله ای که گمشده باشد هزارسال
پیدا شود ز فرط دعا ، عاشقت شدم
دیگر از این که خرده بگیری، گذشته است
دیوانه یا که سر به هوا ، عاشقت شدم!
عشق از دلیل و عقل اطاعت نمی کند
من بی دلایل عقلا عاشقت شدم
رباعی- پایان ماه رمضان
توفیق نشد عبادتی در خور دوست
فیض شرف اطاعتی در خور دوست
یارب برسان حرارتی از رحمت
ریزم عرق خجالتی، در خور دوست!
===
ایام بهار رحمتت آمد و رفت
پیغام رسان دعوتت، آمد ورفت
درخواب عمیقی از تغافل بودیم
بیداری بی نهایتت، آمد ورفت!
===
شاید رمضان دیگری، درک نشد
ایام امان دیگری درک نشد
یارب چه توان کرد اگر بعد از این
بر توبه زمان دیگری درک نشد؟
===
درهای ورود آسمان را بستند
برنامه ماه رمضان را بستند
مشمول نبودیم و به زندان ماندیم
پرونده عفو بیکران را بستند!
===
گر جنگ و نزاع و شهوت و میز نبود
اوضاع جهان تلخ وغم انگیز نبود
شیطان به چه ابزار توسل می کرد ؟
هرگاه بشر این همه ناچیز نبود؟
===
رباعی- عشق علی
هر کس به ولایت علی دل داده از موج رهیده ، تن به ساحل داده
در کشتی نوح جای ناپاکان نیست بدبخت کسی که دل به باطل داده!
===
بر عشق علی و آل او خرسندم بر جبهه دیگران نمی پیوندم
بر کوری چشم دشمنش در همه عمر سر بند ولای او به سر می بندم!
===
تبیین ولایت علی با عمل است هر کس که به غیر این بگوید، دغل است
گر راه نجاتی ز بلایا باشد تنها به ولای حضرتش محتمل است!
===
از زمین افتادن ما ، بد گُهرها ، راضی اند
از زمین افتادن ما ، بد گُهرها ، راضی اند
از شکست شاخه ها تنها تبرها راضی اند
آدم سالم به افساد جهان خرسند نیست
از عفونت های هستی ، نیشترها راضی اند
اشتران خسته از بار گران له می شوند
صاحبان بار از سود سفرها راضی اند
از نگهبانی که در ظاهر رفیق قافله است
رهزنان خفته در کوه و کمرها راضی اند
دوستان از مرگ یاران جامه بر تن می درند
دشمنان از داغ جانسوز جگرها راضی اند
کار دنیا در کف دون پایگان افتاده است
تا بدین منوال باشد، بی هنرها راضی اند
راست کرداران دنیا از صفا و صلح و عشق
کجروان از فتنه ی آشوب گرها راضی اند
سروها از اعتدال وراستی ها سربلند،
دارها با رقص پیکرها و سرها راضی اند
فعل هر کس انعکاس روشنی از ذات اوست
خُرمی از آب و ، از آتش ، شررها راضی اند
نامه اعمال ما را خیر وشر پر می کند
خوب ها بر خیر و بدکاران به شرها راضی اند
بین خوبان وبدان یک روز روشن می شود
تا کدامین دسته از سود وضررها راضی اند!
رباعیات شب قدر- 18 رمضان 1445
تنها و شکسته دل وَ بی پشت وپناه
یک مرد غریب و خسته افتاد ،به راه
دنبال کسی بود، بفهمد او را
هم ناله او نشد کسی غیر از چاه !
===
بی عشق علی سوی عبادات نرو
بر کعبه و مسجد و خرابات نرو
گر نامه ی اعمال وزین می خواهی
بی مهر و ولای او به میقات، نرو!
===
بر دفتر عشق نام خود را ، بنویس
یک مختصر از مرام خود را ، بنویس
زان پیش که طوفان فنا برخیزد
با مهر علی دوام خود را ،بنویس!
===
میزان و حساب چون فراهم باشد
دلهای تمام خلق پر غم باشد
مهر علی و آل محمد کافی است
دیگر حسنات من اگر کم باشد!
===
وقتی دو سه خط ، عشق، فراهم باشد
سهم من و دل حضور با هم باشد
دیگر چه نیاز است به همراهی خلق؟
نام من اگر چه « دور از آدم »باشد!
===
هر شب ، شب قدر است و تو و من، کاهل
از درک مبانی حقیقت غافل
با یک دو سه شب به سر گرفتن قرآن
کی می شود آدمی به غایت کامل ؟
===
پنداشته ام اشرف مخلوقاتم
پیراسته از تمامی آفاتم
مغرور نماز و روزه هایم شده ام
غافل که خودم مبطل این طاعاتم!
===
از عشق محمد و علی سرشاریم
از هر که بود دشمن شان بیزاریم
ابراز ولایت از سر ایمانست
امید نجات هم از ایشان داریم !
===
ایمان بدون عشق ، محکوم فناست
با عشق تمام جلوه هایش زیباست
ما را بگذارید که عاشق باشیم
بی ما بروید هر طرف میل شماست!
===
با مهر علی نامه ما امضا شد
هر کس که زمین خورد، به نامش پاشد!
فردا که شود روز قیامت بر پا
شاید که همین قطره ما دریا شد !
===
یارب به کرامات تو دل بسته شدیم
آلوده شدیم ، یا که وارسته شدیم
تنها به امید کرمت بوده و بس
از ما بگذر اگر کمی خسته شدیم!
===
با جور و جفا اگر چه عادت داریم
از لطف خدا امید رحمت داریم
امشب که شب قدر به ما افتاده
یک جرعه تمنای شفاعت داریم !
گذر مرگ می افتد به سلام همه کس
گذر مرگ می افتد، به سلام همه کس
پس وپیش است فقط قرعه، به نام همه کس
ساقی مجلس ما اهل ستم کردن نیست
می رسد جرعه جان سوز، به جام همه کس
بس که تلخ است و گلوسوز همان یک جرعه
می شود عیش خدا داده ، حرام همه کس
زندگی فرصت یک بار طلوع است و غروب
بیش از این نیست در این چرخه، دوام همه کس
هر کسی با عمل نیک و بدش خواهد رفت
می رسد سود و ضررها، به سهام همه کس
خرم آن کس که از این دایره بعد از رفتن
برسد عطر حضورش ،به مشام همه کس
کاش از این فرصت کوتاه ، تغافل نکنیم
که اجل بی خبر آید، به مُقام همه کس
بارالها به کرم دفتر ما را تو ببند
که بود در کف تو ،حسن ختام همه کس!
رباعی
گوش تو به ناله ام بدهکار نشد
هی ضجه زدم ، کسی شنیدار نشد
دارد غم این درد مرا می بلعد
بدرود اگر فرصت دیدار ، نشد!
رباعی
یادت نرود که انتظارم سخت است
بی تو گذران روزگارم سخت است
در گم شده ها پی خودم می گردم
تو نیستی و چقدر کارم سخت است
===
هر کس که جلوی خلق قدیس تر است
شلوار ولباسش از همه خیس تر است
وقتی که زمان امتحان پیش آید
معلوم شود از همه ، ابلیس تر است!
باز آفرینی( سلامم را اگر پاسخ نمی گویی)
سلامم را اگر پاسخ نمیگویی
اگر سرما لبانت را به پاسخ وا نمی دارد
و گرمای نفس های غزل داغت نمی سازد
کمی طاقت بیاور
تا بهار رفته در غربت
به همراه پرستو ها بیاید از سفر های زمستانی .
و آن گه در به روی سینه تنگ تو بگشاید -
و گلدانهای خالی از طراوت را صفا بخشد .
+++
اگر آن روزها من هم شهود سبز دنیا را -
شهادت داد چشمانم
سلامم را میان بقچه ی احساس می پیچم
و تقدیم تو خواهم کرد .
+++
به دنبالش
هزاران بوسه را آغشته با عطر سپید یاس
در پای تو می ریزم
+++
کمی طاقت بیاور
تا که پیر آسمان
این پالتوی تیره و خاکسترین ،
از تن برون آرد،
لباس فصل های کهنه را در جامه دان خویش بگذارد.
+++
یقین دارم
دوباره فصل لبخند وگل و دیدار می آید .
نسیم از کوچه های آشتی با یار می آید .
و اوقات خوش بسیار می آید،
من آن جا با سلامی گرم تر از مهر تابستان
به جانت هرم می ریزم
و عشق ودوستی را باز در جانت می انگیزم.
سرود : شهر من شاهرود قشنگ
سرود شاهرود
شهر من شاهرود قشنگ نام تو پر طنین و خوش آهنگ
دوست دارم تو را تا زنده ام تا همیشه بمان ،خوش آب ورنگ
مهد علم است و دانش هر جای تو وه چه زیباست ، دنیای تو
قطعه ای از بهشت برین است دشت و صحرای زیبای تو
شهر مردان آگاه و با فرهنگ
شهر من شاهرود قشنگ
====
دستت آغازجنگل و پشتت به کوه جنگل ابر تو با شکوه
آب تو خوش گوار و هوایت دل انگیز با بهشت عدن هم گروه
شاهوار تو فرزند البرز زیبا روح تو تحت تاثیر دریا
پای تو سمت رمل و کویر یک طرف برف و یک سوی، خرما
شهر من شاهرود قشنگ
شهر من شاهرود قشنگ
شهر مردان صاحب مرامی با بزرگان و خوبان هم کلامی
مردمت مهربان و وطن دوست خطه مردمان به نامی
نعمتت کامل و بی نظیر است دیده مردمانت بصیر است
رهرو حق ، محب ولایت قلب شان جای عشق امیر است
شهر من شاهرود قشنگ
شهر من شاهرود قشنگ
=====
شهر دانایان ظالم ستیز تیغشان رو به دشمن تیز تیز
وقت پیکار در راه وطن دشمن از پیششان می کند گریز
مهد علم است و عرفان زادگاه بزرگان بایزید و پیر خرقان
عارفان پیششان سر به زیرند گر چه هر یک به جایی امیرند
شهر من شاهرود قشنگ
شهر من شاهرود قشنگ
با دلم بازی نکن، چندان دراین خط نیستم
با دلم بازی نکن، چندان دراین خط نیستم
دست بردار از سرم، اهل رفاقت نیستم
سر درون لاک اسرار درونم برده ام
هیچ جای این جهان اینقدر راحت نیستم
هر چه آزارم کنی خاموش می بینی مرا
لب فرو می بندم و اهل شکایت نیستم
هر چه می خواهی به جان من بریزی غم، بریز
ناسپاس از تلخ و شیرین های قسمت نیستم !
سالها بی عشق دنیا پیش من معنا نداشت
معذرت ، من بعد از این مرد ریاضت نیستم!
دیگر اکنون غیر آرامش نمی خواهد دلم
شور وشوق اندازه دارد ، بی نهایت نیستم !
همیا تا نَفِسی مین گُلو، ما رِ بَسه
همیا تا نَفِسی مین گُلو، ما رِ بَسه مرغ جُن وقتی هِره سمت کُلو، ما رِ بسه
دلُما خوشه که یگ لقمه ننی که هنخوریم نُباشه رو سَرُما ، شلاق و چو ما ر بسه
ساحل دریایو ویلای شمالی هِنُخوایم گذر عمر گِرُون بر لوی جو ما ر بسه
ماشین خارجی یو کاخ گرون مال شما تخته ی تابوت و یگ قبر خوردو ما رّ بسه
بره یو بوقلمون ، و مرغ بریون از شما سمت مایم برسه یه ریزه بو ، ما ر بسه
بستنی وا روکش طلا شنیدم هُنخورین شلغم پخته یو عشق وا لبو ما رِ بسه
هِرویم انجمن شعر و به یاد عشقما وا خیالش هُنکنیم ما گفت و گو ما رِ بسه
روزگار جرات عشقه دگه از ما بِگته زندگی وا یگ عیال جیغ جیغو ما ر بسه
گایی وختا که مین جیب ما پول و پل نیه نُکنه عیالما دِتو وِتو ، ما رِ بسه
شمایی که تیغتن هر چی بُبُرّه ، هُنبرین واسه مایم بذارین یه واشلو ، ما ر بشه
بوورین اَبراما رِ هر چی هُخواین به ترکیه بمانه یه چکه او ، مین سبو، ما رِ بسه
واسه چی پُر هاباشه دِریاچه ی ارومیه ؟ اِنقدی که بُمانه واسه وِضو ، ما رِ بسه
حالا که هِنُنباشه مایم بریم آنتالیا چُنبُلوکی بگیریم زیر پتو ما رِ بسه
هوای مملکتا ره گرد و دولخ بگته نِرِوه به چشمما، نرمه تِلو، ما رِ بسه
زندگی داره به آستین همه چو هُنکنه نروه بیشتر از این اگه فرو، ما ر بسه
دلما خوشه که مین این همه گرونیا نُباشیم بیشتر از اینا پشت و رو ما رِ بسه
وا تمم سختیاش، اما امید به زندگی بزنه کنج دل ما کور سو ، ما رِ بسه
شک ندارم تا قیامت همه چی خب هنباشه دلای پاروما (پاره ما) هاباشه رفو ، ما ر بسه
قصیده با گویش شاهرود زیبا
تا که هِنبیلی زمین کُوش و کُلاته، هُنبُرن تا که غافل هاباشی، شلوار پاته هُنبُرن
اِنقده بد هابیه دنیا که هِمطو سُرمه یه هِنزنن از چشمت و برق نُگاته هُنبُرن
هر کسی هر جوری که هنتانه دزدی هُنکنه وای به حال عده ای که بووراته هُنبرن
اون که از دیفال مردم هِنگیره بالا هِره بِیتره از اون کسا که محتواته هُنبرن
خیلیا مال حرام از کِرّه شُن پایین هِره تا بتانن ابتدا تا انتهاته هُنبرن
خیلیا اهل نماز و روزه ین ، وا این همه کل تاریخ و همه جغرافیاته هُنبرن
هُنکنن کاری که به دین و خدایم شک کنی تا به عرش حضرتش سوز صداته هُنبرن
کارگرا هِندزدن از کار درست و حق پسند ازصاحاب کارا نگو، کل قواته هُنبرن
کاسُبا هر روز جنسا ر گرونتر هُنکنن اهل بازار اعتقاته (اعتقادِ)به خداته هُنبرن
تا هِری مین اداره هِنگن این فیشه بریز یگ دفه تا نقطه جوشش، دماته، هُنبرن
گایی وختا هِنگَنِت، پولی بِشُّلان زیر میز نه سلامی نه علیکی، اشتهاته هُنبرن
پول اویو ، پول برق و پول کوفت و زهر مار چار قرون پولی که ته جیب قباته هُنبرن
یگ طرف نرخ دلار هر روز بالاتر هِره عمرتو ، اعصاب بِیتر از طلاته هُنبرن
هیشکی یم گردن هِننگیره که کار ما بِیه وا همین ترفندها آشت وا جاته هُنبرن
چاره ای باشه اگه از سرزمین توس هم قبله گاه هشتمین یعنی رضاته هُنبرن
وا خودیا چون بدیم و وا غریبه آشنا واسه از ما بِیترا ، مشگل گشاته هُنبرن
نه به نفرین کار درست هُنباشه یو نه به دعا شک نکن ظلما که آثار دعاته هُنبرن
وقتی که تو وا خودیها اینطَری تا هُنکنی دشمنایم کل فرهنگ و غناته هُنبرن
هِنگن اینجه کشور صاحب زُمُنه ، من چطو بوورم هاباشه وقتی اعتقاته (اعتقاد) هُنبرن
پیش چشمت روز روشن وا هزار دوز وکلک مَچّد و محراب و شور خانقاته هنبرن
یگ دفه واست به زور جشن تولد هِنگیرن صد دفه هر روز تابوت عزاته هُنبرن
دست وردار از دلم که خون شد از نامردمی اولش کور هُنکنن ، بعدش عصاته هُنبرن
حال خوش پیدا نخواهد شد، به دنبالش نباش
حال خوش پیدا نخواهد شد، به دنبالش نباش
زندگی زیبا نخواهد شد، به دنبالش نباش
خوردن خون دل اینجا شرط باقی ماندن است
راز آن افشا نخواهد شد ، به دنبالش نباش
توی بن بست جهان بیهوده سرگردان نشو
راهی از آن وا نخواهد شد، به دنبالش نباش
هیچ کس در زیر دندان اجل سالم نماند
سعی کن، اما نخواهد شد به دنبالش نباش
کوله بار رنج را بر دوش ما افکنده اند
فردی استثنا نخواهد شد، به دنبالش نباش
فکر امروز خودت را کن که این تقویم ها
بی جهت فردا نخواهد شد، به دنبالش نباش !
خسته ای هر چند از دنیا، ولی بی امر حق
رفتنت امضاء نخواهد شد، به دنبالش نباش!
مدح مولا علی با گویش شیرین شاهرودی
به حرمت خود خدا ، دل به کسی هِنندنُم
به جز علی مرتضا، دل به کسی هِنندنم
هِمشینم، ورهِنخیزم، همیشه هِنگم یا علی
هِنُنکنم رامه جدا ، دل به کسی هنندنم
دنیا به هر طرف بره، دنباله روش هِننباشم
به غیر شاه اولیا، دل به کسی هنندنم
قبله نمای دلمه ، مهرش به اویو و گلمه
قسم به عطر کربلا، دل به کسی هنندنم
دین خدا بدون او ، یقین دارم که ناقصه
هِنِرِوم راه خطا ، دل به کسی هنندنم
هننباشه کم از دلم یه ریزه شور و شوق او
حتی دِراُفتم به بلا ، دل به کسی هنندنم
شیری که مارُم هادیه ، محبت علی بِیه
مثل یه بُرّی بی حیا ، دل به کسی هنندنم
هر کی بُخورده شیر پاک ،دشمن حق هِنُنباشه
نکن وا من چون و چرا، دل به کسی هنندنم
هوای عشق و عاشقی ، مین سرم دِپیچّیه
اما به غیر آشنا ، دل به کسی هنندنم !
به نبض من گوش هادنین ، هِنگه علی علی علی
به جز محبت شما ، دل به کسی هنندنم!
آی چَکّه چَکّه چَکّه، با گویش شیرین شاهرودی
آی چَکّه چَکّه چَکّه، بورو بِوین به مکه ، نمانده واسه شیطُن، نه دوکّن و نه دکه
بِیامیِه به دنیا ، علی فرد اعلا
شادی کنین فراوُن، بُخوانین از دل و جُن ، به کوری اونا که، نه دین دارن نه ایمُن
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
مین تاریخ بِنویشته ، به کعبه پاشه بِشته ، فاطمه بنت اسد ، وا یگ بُری فرشته
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
چه حالت قشنگی ، هوای رنگارنگی ، هِنزنن و و هُخوانن ، هزار تا تا دِیره زنگی
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
شکسته پشت شیطُن ، دِر اُفتیه به زندون ، بی اثره فریبش ، به مومن مِسِلمُن
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
سیزدهم رجب شد، خدا بُخواست !عجب شد! وا همه زرنگیش، ابلیس خُب ادب شد ،
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
خورشید روی مولا، هِنتویِه تا به دنیا ، وا این همه پلشتی ، گمرا هِنُنباشیم ما
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا
دشمن چه داغُن هابه ، کافر مِسِلمُن هابه، از برکت وجودش، دلا چراغُن هابه
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
یار پیمبر آمد ، دوران غم سر آمد ، حقا که وا صلابت ، جُن مین پیکر آمد،
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
فرشته ها چه زیبا، ، وا شور و حال و غوغا ، خبر بُورودَن امرو ، به اهل آسُمُنها
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا
به کافر ومِسِلمُن ، بووُر خبر از الان، بگو به منکر حق ، که دین گرفته سامُن
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا
آی آدُمای مومن ، خوش دل و پاک باطن ، بگین به شور وشادی ، وا هر طریق ممکن
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا
کمال دین بیامه ، حق الیقین بِیامه، از پشت پرده غیب ، نور مبین بیامه
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا
امام اهل عالُم ، هم از جن و هم آدُم ، کسی که پیروش شد، هِنُنباشه دگه گم
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا!
سلام حق به روحش، به روح پر فتوحش، واسه نجات امت ، خدا نموده نوحش
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا
بیشتر ازین سعادت، به کی هُنباشه قسمت ، که دل به مهر مولا، هادنه بی نهایت
بیامیه به دنیا ، علی فرد اعلا
درود گرم و بی حد ، به آُن رسول سرمد ، بگو به عشق مولا ، صل علی محمد
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا!
امید من همینه ، شعرم به دل بشینه، بین همه محباش ، مولا منم بِوینه
بیامیه به دنیا، علی فرد اعلا
چند دوبیتی در روز میلاد مولا علی (ع)
درسته نامه پاکی ندارم امید سیر افلاکی ندارم
چنان غرقم ولی در عشق مولا که جا در عالم خاکی ندارم
===
درسته جامه پاکی ندارم ولی از عشق او ، باکی ندارم
به فردای قیامت پیش مولا سرم بالایه که شاکی ندارم
===
خرابه حال من ، سرما بُخوردم از این ویروسا ، توک پا بُخوردم
به جا شیرینی روز تولد همش هی شربت و دووا بخوردم
===
دو سه روز به شدت من زکامم دووای تلخ هی رفته به کامم
حالا عید مولایه ، بریزین یه چن تا قطره از عشقش به جامم
درد در جان ودلت بود نهان، من دیدم
درد در جان ودلت بود نهان، من دیدم
هر چه کردی ننمایی تو عیان، من دیدم
آتش حادثه در جان تو افروخته بود
شعله می کرد درونت فوران، من دیدم
سوختن ناله و فریاد زدن هم دارد
طی این مرحله را در دگران، من دیدم
تو به خود از اثر درد نمی پیچیدی
تا مبادا بشوم دل نگران ، من دیدم
آتشی که به نیستان برسد، واویلاست
ندهد بر تر و بر خشک امان ، من دیدم
کم کم از رشته هستی ت نخی باقی ماند
که نمی کرد تو را وصل به جان، من دیدم
کوله بار سبکت را سحری بر بستی
اندکی مانده به هنگام اذان، من دیدم!
معنی فاجعه را خوب، به من فهماندی
ناگهان آنچه نگنجد به بیان ، من دیدم
فکر اسباب سفر را همه جا می کردی
اولین بار تو را ، بی چمدان من دیدم
شب و باران و دل تنگ و غم بی پایان
همه ی آنچه دهد از تو نشان ، من دیدم
بعد تو باقی این قصه سراسر تلخ است
باقی اش را تو نیاور به زبان ، من دیدم!
به روی شانه های نرده ها گلدان نمی بینم
به روی شانه های نرده ها گلدان نمی بینم
میان کوچه ها یک پنجره، خندان نمی بینم
تمام ابرها را آسمان یک جا به خود دیده
به غیر از اخم بر خورشید عشق افشان ، نمی بینم
بهار و سبزی و شادی از این تقویمها گم شد
زمستان است و جز یک فصل بی پایان نمی بینم
دری دیگر به روی هیچ مهمانی نمی خندد
در این دل های کوچک جای یک مهمان، نمی بینم
همه سر در گریبانند، در تاریک و روشن ها
چراغی ، آتشی، نوری در این ایوان نمی بینم
غریبه، ناشناس و غیر همدردند ، آدمها
کسی را با کسی هم عهد و هم پیمان نمی بینم
سلامی بر لبان خشک عابرها نمی روید
دو همدل زیر چتری رفته ، درباران نمی بینم
کبوتر با کبوتر ، باز هم با باز می رقصد
در این دنیا ولی تنهاتر از انسان نمی بینم!
از شاخه ای که دسته تبر می شود ، بترس
از شاخه ای که دسته تبر می شود ، بترس
سنگی اگر که سایه سر می شود، بترس
هر بره ای که شاخ به روی سرش دمید
با تو جدال کرده و خر می شود ، بترس
آن کس که در مرام و رفاقت اصیل نیست
هر حرکتش برای تو شر می شود ، بترس
سودی نمی رسد به تو از دست ناکسان
هر سود هم رسیده ، ضرر می شود، بترس
دنیا پر از فریب وریا هست و زرق وبرق
گفتند اگر که شیر وشکر می شود ، بترس
هر کس دم از محبت و عشق تو می زند
اسباب دردسر و خطر می شود ، بترس
تنها رفیق بی کلک و خوب مادر است
باور نکن غریبه پدرمی شود، بترس
این پند آخراز همه اینها مهم تر است:
عمرت بدون عشق هدر می شود بترس!
سیراب شد کام زمین ، بی برف وبی باران ( در سوگ حادثه گلزار شهدای کرمان)
سیراب شد کام زمین ، بی برف وبی باران گل داد در این خشکسالی ، خطه کرمان
تکرار شد یک بار دیگر رسم جلادی در عصر پوشالی ترین آزادی انسان
صد جوی خون از ارتفاعات بلا جوشید مثل همیشه لاله گون شد صحن این میدان
فرش شهادت از همیشه سرخ و قرمزتر افتاد زیر پای جمعی از جوان مردان
در سالگرد ارتحال مرد میدان ها خفاش کوری زد به جان عاشقان ، دندان
داغ غمی با صد غم دیگر تداعی شد داغی نرفته از دل، آمد داغ نو بر جان
از ذات آتش سوختن سرچشمه می گیرد چه انتظاری هست از او جز دل بریان ؟
ما ملت جنگ و شهادت بوده و هستیم هیهات که در خاک مان دشمن دهد جولان
دشمن نمی داند که در هر آتش افروزی ققنوس بر می خیزد از خاکستر سوزان ؟
این روزها آتش فراوان است در عالم عهد ازل را خوب اجرا می کنی شیطان !
تا بندگان را از حقیقت منصرف سازی با آخرین قدرت نشستی پای آن پیمان
اما به هر در می زنی پوچ است تدبیرت ایمان مومنهاست مستحکم و بی نقصان
ما گرد باد خشم را در مشتمان داریم کی می شود درروحمان خاموش این طوفان
با پرچم خون و شهادت پیش می تازیم از ما نخواهد کاست حتی ذره ای ، ایمان
تاعشق تودر وسعت رگهای ما جاریست بالنده و سر سبز خواهی ماند ای ایران!