بین من و تو فاصله ها منطقی تر است

بین من و تو فاصله ها منطقی تر است          

آتش هر آنچه دورتر از پنبه،  بهتر است

آرامشی بدون دلهره ، پیدا نمی شود            

باور نکن که قصه ما جور دیگر است

گفتم به عشق حال دلم خوب می شود         

بودن بدون عشق  به مردن برابر است!

با تو  تمام باور من  استحاله شد   

ای وای دل  که چنین زودباور است        

دیگر چه حاجت است که پابند هم شویم          

کشتی کنار اسکله پابند لنگر است

 حالا به هر کسی که دلت خواست دل ببند   

کف ها به روی آ ب همیشه شناور است

 از این که در کنار تو بودم دریغ نیست       

گوهر کنار مزبله هم باز  گوهر است

  هرگز گمان نکن که چنین می شوم تمام      

دریا به هر طرف برود موج پرور است !

می سازم از دوباره دل زخم خورده را        

بم در زمان لرزه بعد ایستا تر است!

جهان در انحصار دود هم باشد، تو می مانی ( در پاسخ به کافران قرآن سوز)

جهان در انحصار دود هم باشد، تو می مانی           

میان آتش نمرود هم باشد، تو می مانی  

تو را آنکس که نازل کرده خود محفوظ می دارد       

رسوم کافری مشهود هم باشد ، تو می مانی

شیاطین جهان  چون آتش افروزند و با آنها            

خود اهریمن مردود هم باشد، تو می مانی 

نگاه کورها خورشید را هرگز نمی فهمد                

به چشمانی که قیراندود هم باشد،تو می مانی

تو نورلایزالی تا خدا باقی است می تابی                

فضای کفر نامحدود  هم باشد، تو می مانی

چه در صفین روی نیزه باشی وچه در آتش        

تمام حیله ها موجود  هم باشد،  تو می مانی

تمام کافران با فتنه هاشان گرد هم آیند                

به هر شکل و به هر مقصود  هم باشد ، تو می مانی

اگر برگت بسوزد، ریشه ات ، آتش نمی گیرد         

زمین کفر زهر آلود هم باشد، تو می مانی

به زندان جهان خواران ، اگر ایمان به بند افتد

دهان مومنان مسدود هم باشد، تو می مانی

چراغ ایزدی با فوت، خاموشی نمی گیرد   (یُریدونَ لِیُطفِئوا نورَ اللَّهِ بِأَفواهِهِم وَاللَّهُ مُتِمُّ نورِهِ وَلَو کَرِهَ الکافِرونَ) 

ولو طوفان  بینالود هم باشد ، تو می مانی!

به جز مهر علی مهری، به جان و تن نمی گیرم

به جز مهر علی مهری، به جان و تن نمی گیرم       

سرِ بی عشقِ مولا را، برین گردن نمی گیرم

به دامان ولای او زدم من پنجه دل را                  

و تا صبح قیامت هم از آن دامن نمی گیرم

نفس جز در هوای صبح دلجویش نمی خواهم     

به شهری غیر شهرِ یار خود،  مسکن نمی گیرم

به تصدیق غزل هایم ، ارادتمند مولایم           

اگر هم پس دهد مولا ، دلم را، من نمی گیرم!

به دستم می رسد یک روز تاری از ردای او    

جز آن یوسف،  شفا از هیچ پیراهن نمی گیرم!

به راهش می نشینم تا رسد پیغام وصل او      

جواز زندگی را ، گر چه بی  مردن نمی گیرم !

کشیدم از نجف تا کربلا خط طریقت را       

نشان قبله را هرگز از اهریمن نمی گیرم !

محب اهل بیتم، دل از این باور نمی گیرم

محب اهل بیتم، دل از این باور نمی گیرم       

سراغ عشق را از منظر دیگر نمی گیرم

به وقت آمدن در عمق جان من اذان گفتند       

به این معنا که دل از آل پیغمبر نمی گیرم

به جز مهر علی با مهر دیگر بر نمی تابم       

دلی را که نثارش کردم از حیدر نمی گیرم

اگر صد بار خاکستر شوم در آتش عشقش   

به غیر از زندگی زان تل خاکستر نمی گیرم

صراط المستقیمی غیر حب او نمی دانم

به جنگ  حق و باطل بی ولا سنگر نمی گیرم

به بازار غزل هایم کمی رونق بده مولا        

که بی  امضایتان سودی از  این دفتر نمی گیرم

قبولت هم نگردد این غزل ها  دوستت دارم      

دل از مهر شما  تا لحظه آخر نمی گیرم

 ز مهرت آنچنان مستم که حتی در قیامت هم 

خبر از چند و چون  چشمه کوثر نمی گیرم

اگر خوبم اگر بد، از محبان شما هستم         

سراغ دیگری را تا دم محشر نمی گیرم!

شادم که در تمامی اوقات با منی

شادم که در تمامی اوقات با منی                       

هنگام ابتلای مهمات با منی

در ترس و اضطراب و خطر در کنارمن            

تا دفع و رفع کل بلیات با منی

وقتی که تارهای دلم پیچ می خورد                  

من می شوم به واشدنش مات، با منی

با هر اذان به سوی تو پرواز می کنم              

تا می وزد نسیم  مناجات با منی

روزی هزار مرتبه که می شوم تمام               

توزنده می کنی به کرامات،  با منی

  گاهی به شک و شبهه دلم قبضه می شود     

اما تو بی خیال خیالات با منی

حتی  اگر کناره ز کوی تو می کنم               

شادم  که در مقام مکافات با منی

هرگز مرا به غیر خودت مبتلا نکن             

تنها تو  از تمام  مقامات با منی

برشاخه نجات تو امید بسته ام                   

دانم که   با تمام خطیئات با منی