قصیده با گویش شاهرود زیبا

تا که هِنبیلی زمین کُوش و کُلاته، هُنبُرن             تا که غافل هاباشی،   شلوار پاته هُنبُرن

اِنقده بد هابیه دنیا که هِمطو سُرمه یه                 هِنزنن از چشمت و برق نُگاته هُنبُرن

هر کسی هر جوری که هنتانه دزدی هُنکنه         وای به حال عده ای که بووراته هُنبرن

اون که از دیفال مردم هِنگیره بالا هِره              بِیتره از اون کسا که محتواته  هُنبرن

خیلیا مال  حرام از کِرّه شُن پایین هِره               تا بتانن ابتدا تا انتهاته هُنبرن

خیلیا اهل نماز و روزه ین ، وا این همه           کل تاریخ و همه جغرافیاته هُنبرن

هُنکنن کاری که به دین و خدایم شک کنی           تا به عرش حضرتش سوز صداته هُنبرن

کارگرا هِندزدن از کار درست و حق پسند           ازصاحاب کارا نگو، کل قواته هُنبرن 

کاسُبا هر روز جنسا ر گرونتر هُنکنن               اهل بازار اعتقاته (اعتقادِ)به خداته هُنبرن

تا هِری مین اداره هِنگن این فیشه بریز              یگ دفه تا نقطه جوشش، دماته، هُنبرن

گایی وختا هِنگَنِت، پولی بِشُّلان زیر میز           نه سلامی نه علیکی، اشتهاته هُنبرن

پول اویو ، پول برق و پول کوفت و زهر مار     چار قرون پولی که ته جیب قباته هُنبرن

یگ طرف  نرخ دلار هر روز بالاتر هِره           عمرتو ، اعصاب بِیتر از  طلاته هُنبرن

هیشکی یم گردن هِننگیره که کار ما بِیه             وا همین ترفندها آشت وا جاته هُنبرن

چاره ای باشه اگه از سرزمین توس هم             قبله گاه هشتمین یعنی رضاته هُنبرن

وا خودیا چون بدیم و وا غریبه آشنا               واسه از ما بِیترا ، مشگل گشاته هُنبرن

نه به نفرین کار درست هُنباشه یو  نه به دعا       شک نکن  ظلما که آثار دعاته هُنبرن

وقتی که تو وا خودیها اینطَری تا هُنکنی          دشمنایم کل فرهنگ و غناته هُنبرن

هِنگن اینجه کشور صاحب زُمُنه ، من چطو       بوورم هاباشه وقتی اعتقاته (اعتقاد) هُنبرن

پیش چشمت روز روشن وا هزار دوز وکلک     مَچّد و محراب و شور خانقاته هنبرن

یگ  دفه واست به زور جشن تولد هِنگیرن        صد دفه هر روز  تابوت عزاته هُنبرن

دست وردار از دلم که خون شد از نامردمی       اولش کور هُنکنن ، بعدش عصاته هُنبرن