سیراب شد کام زمین ، بی برف وبی باران ( در سوگ حادثه گلزار شهدای کرمان)

سیراب شد کام زمین ، بی برف وبی باران            گل داد در این خشکسالی ، خطه کرمان

تکرار شد یک بار دیگر رسم جلادی                   در عصر پوشالی ترین آزادی انسان

صد جوی خون از ارتفاعات بلا جوشید                مثل همیشه لاله گون شد صحن این میدان

فرش شهادت از همیشه سرخ و  قرمزتر               افتاد زیر پای جمعی از جوان مردان

در سالگرد ارتحال مرد میدان ها                       خفاش کوری زد به جان عاشقان ، دندان

 داغ غمی با صد غم دیگر  تداعی شد                 داغی  نرفته از دل، آمد داغ  نو بر جان

از ذات آتش سوختن سرچشمه می گیرد                چه انتظاری هست از او جز دل بریان ؟

ما ملت جنگ و شهادت بوده و هستیم                  هیهات که در خاک مان دشمن دهد جولان 

دشمن نمی داند که در هر آتش افروزی                ققنوس  بر می خیزد از خاکستر سوزان ؟

این روزها آتش فراوان است در عالم                 عهد ازل را خوب اجرا می کنی شیطان !

تا بندگان را از حقیقت منصرف سازی                 با آخرین قدرت نشستی  پای آن پیمان

اما به هر در می زنی پوچ است تدبیرت               ایمان مومنهاست مستحکم و بی  نقصان

ما گرد باد خشم را در مشتمان داریم                   کی می شود درروحمان خاموش این طوفان

با پرچم خون و شهادت پیش می تازیم                 از ما نخواهد کاست حتی ذره ای ، ایمان  

تاعشق  تودر وسعت رگهای  ما جاریست              بالنده و سر سبز خواهی ماند ای ایران!