چیزی نپرس از شهر ، از مردان غمگین اش

چیزی نپرس از شهر ، از مردان غمگین اش               

جایی که رفته هر کسی در لاک سنگین اش      

اینجا پر از  دود و دم و نفرت و ناچاری است         

خیلی تفاوت نیست ،در بالا و پایین اش

هر کس نمایان می شود جوری که هرگز نیست     

پنهان شده هر کس به سیمای دروغین اش

یک درد مزمن سالها افتاده در جانها               

دردی که امیدی نمی بینم به تسکین اش

رنگ و ریا، تسخیر کرده ذهن مردم را             

آدم جدا مانده است از روح بلورین اش

آشفتگی قانون شده،  نظم از میان رفته            

اثبات آن ،  شلوارهای پاره جین اش

آن چه فضاهای مجازی می کند تعیین              

شیطان به این خوبی نخواهد کرد تبیین اش

پیغمبری هم نیست تا دعوت کند بر حق            

شاید که وا گردد بشر، چشم خدابین اش

گفتند باید تلخ گردد آنقدر  دنیا                      

تا منجی عالم نماید باز شیرین اش

اما سوال این است، تا روز ظهور او               

می ماند اینجا یک نفر ، بر دین و آیین اش؟

موسی که از میقات  برگردد چه خواهد دید؟   

جزسامری هایی که برگشتند از دینش؟