چکاوک ها
شعر ، ادب ، عرفان ( چنانچه با نوشته ها و نظراتم موافق یا مخالف هستید لطفاً نظر بگذارید یا ایمیل بزنید تا تبادل نظر کنیم افزون بر این آماده همکاریهای نوشتاری و ادبی با علاقمندان می باشم )
چکاوک ها
شعر ، ادب ، عرفان ( چنانچه با نوشته ها و نظراتم موافق یا مخالف هستید لطفاً نظر بگذارید یا ایمیل بزنید تا تبادل نظر کنیم افزون بر این آماده همکاریهای نوشتاری و ادبی با علاقمندان می باشم )درد در جان ودلت بود نهان، من دیدم
درد در جان ودلت بود نهان، من دیدم
هر چه کردی ننمایی تو عیان، من دیدم
آتش حادثه در جان تو افروخته بود
شعله می کرد درونت فوران، من دیدم
سوختن ناله و فریاد زدن هم دارد
طی این مرحله را در دگران، من دیدم
تو به خود از اثر درد نمی پیچیدی
تا مبادا بشوم دل نگران ، من دیدم
آتشی که به نیستان برسد، واویلاست
ندهد بر تر و بر خشک امان ، من دیدم
کم کم از رشته هستی ت نخی باقی ماند
که نمی کرد تو را وصل به جان، من دیدم
کوله بار سبکت را سحری بر بستی
اندکی مانده به هنگام اذان، من دیدم!
معنی فاجعه را خوب، به من فهماندی
ناگهان آنچه نگنجد به بیان ، من دیدم
فکر اسباب سفر را همه جا می کردی
اولین بار تو را ، بی چمدان من دیدم
شب و باران و دل تنگ و غم بی پایان
همه ی آنچه دهد از تو نشان ، من دیدم
بعد تو باقی این قصه سراسر تلخ است
باقی اش را تو نیاور به زبان ، من دیدم!
به روی شانه های نرده ها گلدان نمی بینم
به روی شانه های نرده ها گلدان نمی بینم
میان کوچه ها یک پنجره، خندان نمی بینم
تمام ابرها را آسمان یک جا به خود دیده
به غیر از اخم بر خورشید عشق افشان ، نمی بینم
بهار و سبزی و شادی از این تقویمها گم شد
زمستان است و جز یک فصل بی پایان نمی بینم
دری دیگر به روی هیچ مهمانی نمی خندد
در این دل های کوچک جای یک مهمان، نمی بینم
همه سر در گریبانند، در تاریک و روشن ها
چراغی ، آتشی، نوری در این ایوان نمی بینم
غریبه، ناشناس و غیر همدردند ، آدمها
کسی را با کسی هم عهد و هم پیمان نمی بینم
سلامی بر لبان خشک عابرها نمی روید
دو همدل زیر چتری رفته ، درباران نمی بینم
کبوتر با کبوتر ، باز هم با باز می رقصد
در این دنیا ولی تنهاتر از انسان نمی بینم!
از شاخه ای که دسته تبر می شود ، بترس
از شاخه ای که دسته تبر می شود ، بترس
سنگی اگر که سایه سر می شود، بترس
هر بره ای که شاخ به روی سرش دمید
با تو جدال کرده و خر می شود ، بترس
آن کس که در مرام و رفاقت اصیل نیست
هر حرکتش برای تو شر می شود ، بترس
سودی نمی رسد به تو از دست ناکسان
هر سود هم رسیده ، ضرر می شود، بترس
دنیا پر از فریب وریا هست و زرق وبرق
گفتند اگر که شیر وشکر می شود ، بترس
هر کس دم از محبت و عشق تو می زند
اسباب دردسر و خطر می شود ، بترس
تنها رفیق بی کلک و خوب مادر است
باور نکن غریبه پدرمی شود، بترس
این پند آخراز همه اینها مهم تر است:
عمرت بدون عشق هدر می شود بترس!
سیراب شد کام زمین ، بی برف وبی باران ( در سوگ حادثه گلزار شهدای کرمان)
سیراب شد کام زمین ، بی برف وبی باران گل داد در این خشکسالی ، خطه کرمان
تکرار شد یک بار دیگر رسم جلادی در عصر پوشالی ترین آزادی انسان
صد جوی خون از ارتفاعات بلا جوشید مثل همیشه لاله گون شد صحن این میدان
فرش شهادت از همیشه سرخ و قرمزتر افتاد زیر پای جمعی از جوان مردان
در سالگرد ارتحال مرد میدان ها خفاش کوری زد به جان عاشقان ، دندان
داغ غمی با صد غم دیگر تداعی شد داغی نرفته از دل، آمد داغ نو بر جان
از ذات آتش سوختن سرچشمه می گیرد چه انتظاری هست از او جز دل بریان ؟
ما ملت جنگ و شهادت بوده و هستیم هیهات که در خاک مان دشمن دهد جولان
دشمن نمی داند که در هر آتش افروزی ققنوس بر می خیزد از خاکستر سوزان ؟
این روزها آتش فراوان است در عالم عهد ازل را خوب اجرا می کنی شیطان !
تا بندگان را از حقیقت منصرف سازی با آخرین قدرت نشستی پای آن پیمان
اما به هر در می زنی پوچ است تدبیرت ایمان مومنهاست مستحکم و بی نقصان
ما گرد باد خشم را در مشتمان داریم کی می شود درروحمان خاموش این طوفان
با پرچم خون و شهادت پیش می تازیم از ما نخواهد کاست حتی ذره ای ، ایمان
تاعشق تودر وسعت رگهای ما جاریست بالنده و سر سبز خواهی ماند ای ایران!
دوبیتی های عاشقانه شاهرودی..
دلم وا این که بد کردی هُخواته هِننتانه بگیره هیشکی جاته
اگه صد سال وِگردم مین دنیا هِننتویه کسی پشم کُلاته!
===
قسم به قلب صاف و عشق پاکت که هُنباشم از این دوری هلاکت
زمستُن دلم خورشید هُخوایه یه کم بیرون بیا از مین لاکت
===
خمار دیدن چشم تو هستم نِبِیل هاباشه کوتا از تو دستم
دو روز زندگی اِرزش نِداره بگیم به همدگه که از تو خَستُم !
===
نُماشمی بپرّی سمت گردون هِنِندانست هِنباشم دگرگون
بِزه دست اجل سنگی به بالش کُلُوم بی کفتر هابه، قلب من خون
===
هنو هُنباشه از یادش دلم خون هِنره از دلم یَگ لحظه بیرون
نُپُرس از من که احوالم چطوره قیاسم کن به گندم زیر وِردون!
===
هِنندانه کسی که وا کی هِنگُم فقط یَگ عمره قاتی پاتی هِنگُم
هِنندانین شما از حال و روزم مصیبت دیده هِندانه چی هِنگُم!
===
هِنگُمه که حرف اول آخره ، پول هِنزنه( با گویش شاهرود زیبا)
هِنگُمه که حرف اول آخره ، پول هِنزنه
آدم پولدار هر چی خواست بامبول هِنزنه
روی هرچی دست هِنبِیله، میون جیبشه
دستشه رو بهترین کالا یو محصول هِنزنه
مین هر مجلس هِره جاش از همه بالاتره
وقت خوردن بیشتر از حد معمول هِنزنه
حرفهاشه هِنخرن هر جا هِره وا جون ودل
گر چه حرف بی اساس و غیر معقول هِنزنه
عقل خیلی ها که در چشماشنه، مبهوتشن
وا همین راه وروش هم مردمه گول هِنزنه
تازه عزراییل هم وقتی بیایه پشت در
پشت خط هِنبیلشه گوشیشه مشغول هِنزنه
او هِننچِکّه ز دست بعضیاشن رو زمین
یِه قّرانی ر به ضرب تیر و تک لول هِنزنه
آخرش هنِگه که رستم هم که جیبش خالیه
زندگی چون گرگ هی ، چشماشه پنجول هِنزنه
هِنگُمش خیره نباشه چشمت از اون آدما
حضرِت حق حرفشه رو نظم و فرمول هِنزنه
از حلالش بازخواستت هُنکُنه وای از حِرُم
ذره ذره کار خیر وشره باسکول هِنزنه
هر کسی که مال از هر راه هابه، جمع کرد
وارثش مین کثافت خانه جول جول هِنزنه !
مال باد آورده یَم خرج عطینا هُنباشه
هر چی قرتی بازیه هر وچه سوسول هِنزنه
خوش به حال هر کسی که پولشه در راه حق
هُنکُنه خرج و به کار خیر ومقبول هِنزنه
هر کی در راه خدا خرج هُنکنه اموالشه
چون قیامت هابه ،اونجِه شاد و شنگول هِنزنه
دوبیتی عاشقانه شاهرودی.
هخواستم شعر شارودی بُخوانُم
از اون روزا که تو بودی بُخوانُم
بسوخته قلب من از رفتن تو
هننتانم به این زودی بُخوانُم!
===
درختی داشتم، سایه سرم بِه
به دورش شاخه نیلوفرم بِه
درخته وا گلش یَگجا بریدن
اینم از طالع در به درم بِه !
===
نه شو دارم ، نه عصر و نه نُماشُم
مگه هُنباشه یَگ دم بی تو باشُم؟
هنُنباشه خُنِک آتیش قلبُم
اگه دِریای او رِ روش دُپاشم!
===
فِراموشم هنُنباشه غم تو
هِنو هِنچکّه از چشمام نَم تو
هُخوام چشمامه رو دنیا دوندم
بمیرم تا بیارن مرهم تو
===
کی هُنباشه که فردای قیامت
کنم از ظلم نامردا شُکایت
درخت سایه دارُم رِ بریدن
به من درس هِندنن اِز صبر و طاقت !
دو بیتی عاشقانه شاهرودی
هُخوام مین دلت مِنزِل بگیرم
مگه هُنباشه از تو دل بگیرم؟
دل من ماهیه، عشق تو دِریا
هِمیرُم خانه در ساحل بگیرم!
===
کجا پیش اِز تو میل دلبرم بِه ؟
هوای عاشقی مین سرم بِه؟
هننتانم بُگُم تقصیر چشمه
گناهش ازدل دربه درم بِه!
===
دو تا کفتر بِشستن کُنج اِیوُن
نُگاشُن پر بِه از عشق فراوُن
بیامه سنگی از سمت خیابُن
جلو چشم من هر دو هادین جُن!
===
یه چن سالِ جلوتر، نه قدیما ( با گویش شاهرود زیبا)
توضیح: منظور از سروده های این چنینی، قبل از آن که طبع آزمایی شاعرانه باشد ،حفظ و حراست از گویش و فرهنگ غنی و پرباری است که نسل حاضر از ابراز و حفظ آن ابا دارد و خود را مکلف به پاس داشت آن نمی داند، بنابراین ماندگاری این فرهنگ پربار بدون مکتوب شدن آن ممکن نخواهد بود .
یه چن سالِ جلوتر، نه قدیما
که صاف وساده بودن مردم ما
هوای زندگانی صافتر بِه
دل مرد و زنا ، شفاف تر بِه
سر هر کس مین لاک خودش بِه
و روزیش از دل پاک خودش بِه
همه زحمتکش وپاک و خدایی
رفیق هم بی یَن، بی ادعایی
اثاث زندگانی صاف و ساده
شبیه نامه های سرگشاده
پلاسی پَم بِه مین خانه هاشن
به جاجیم و گلیمی خوش دلاشن
یه چن تا مس، قلیف و کاسه، دوری
نه سمواری به اونوختا نه قوری
یَه صُندق مین خانه جای نن بِه
یَه چن تا بقچه ،واسه جامه دن بِه
کُلوی مرغ کنج خانه ها بِه
مگه جا بره بزغاله کجا بِه؟
نه گازی بِه نه نفتی، نه چراغی
فقط دود و دمی روی اجاقی
تِنورم مین خیلی خانه ها بِه
مثل امروز نونوایی کجا بِه؟
هُخواستی گندمت رِ داشته باشی
سر سال تخم نونه کاشته باشی
که گاهی هادنی به آسییوبُن
که آردت هادنه همراه نیم شُن
غذای اصلی مردم بِه این نُن
نبود چیزی دِگه خیلی فراوُن
قُروت و اِشکنه بِه خیلی وختا
یه وختم آش خمیر بِه یا که شوروا
پِلو اونوختا مال اعیونا بِه
کجا رعیت غذاش مثل اونا بِه؟
کنار سفره گاهی نُن جو بِه
فقط شو عید که هِنبه پِلو بِه
نه کاری بِه نه پولی بِه نه مالی
هِننتانستی از وضعت بنالی !
چِره که وضع مردم مثل هم بِه
تُمُم غصه مردم ، شکم بِه
خیلی چیزای خوردو آرزو بِه
نمونه ش شلغم و ماش و کدو بِه
همین که نُن میون سفره ها بِه
خودش جای هزار شکر خدا بِه
گذشته از شکم، وخت مریضی
نه دُگدُر بِه ، نه دارویی نه چیزی
یِه کم کِلپوره بِه وا گندجارو
دُوای درد مردم یا مارنبو
نه شربت بِه نه قرص و نه پمادی
هُمُردن دسته دسته وا یَه بادی
فقط کافی به آدم تو کنه، تو
یا این که گرم وسرد هاباشه یگ هو
جناب عزراییلم پشت در بِه
حضورش خیلی زود و پُرثمر بِه
همینطَر مفتی ی مفتی هُمُردن
هِنندانست کسی از چی بُمُردن
ولی وا این همه اوضاع مشکل
هِننکِندن یه وخت از زندگی دل
اگه سختی بِه اما شادی ام بِه
خرابی به اگه ، آبادی ام به
دلا خوش بِه ، به یَگ چیزای ساده
هِمون چیزی که اون بالایی داده
یَه خانه گنبذی تنگ و خوردو
کَف اش دوتا نَمِد، کُنجش یَه کِندو
مین دیفال اجاقی بهِ وا هیزم
که گرما هِندا به خانه نُماشُم
غذاشونم همونجه بار هِنکردن
وا یَگ ابزار، صد تا کار هِنکردن
کسی هرگز غم فردا هِنُنخورد
غم دنیا و مافیها هِنُنخورد
نه فخری بِه نه فیسی به نه بادی
نه از هرکی توقع زیادی
به وخت کار، واهم کار هِنکردن
اگه باری بِه واهم بار هِنکردن
کنار هم بی یَن در شادی وغم
اگه غم به هُمُردن واسه هم
هِرفتن شونشینی خانه هم
به هم سر هِنزین هر روز وهر دم
به رقص و خِنده یو آواز خوانی
هِنکردن شاد وخرم زندگانی
حالا از چی بِگوم، وا این دل تنگ
از این دنیای بی اوسار هف رنگ
قشنگی ها بِرفت از زندگانی
نه از این مملکت، بلکه جهانی
ولی چاره چیه، وایی بسازیم
به هر چی سختیه، وایی بتازیم
اِلایی غم نِوینین تا که هستین
که پا حرفای من اِنقد نشستین
الایی نقره ای باشه دلاتون
دِپیچه مین خانه ، خنده هاتون
دلا تون شاد باشه ، کارتون جور
اگه طول هادیم حرفامه، معذور!