چکاوک ها
شعر ، ادب ، عرفان ( چنانچه با نوشته ها و نظراتم موافق یا مخالف هستید لطفاً نظر بگذارید یا ایمیل بزنید تا تبادل نظر کنیم افزون بر این آماده همکاریهای نوشتاری و ادبی با علاقمندان می باشم )
چکاوک ها
شعر ، ادب ، عرفان ( چنانچه با نوشته ها و نظراتم موافق یا مخالف هستید لطفاً نظر بگذارید یا ایمیل بزنید تا تبادل نظر کنیم افزون بر این آماده همکاریهای نوشتاری و ادبی با علاقمندان می باشم )روز شعر وادب - بزرگداشت استاد شهریار
رادیو ایران ، صدایی گرم، شعر شهریار
با صدای حضرت استاد و ضرب آهنگ تار
«آمدی جانم به قربانت» چه می گویی به حزن ؟
هر چه دل را می کنی در این حوالی بی قرار
«شهریارا بی حبیب خود» چه غوغا می کنی
می چکد انگار از هر بند آوایت، شرار
در غزل هایت غم آهنگ غریبی خفته است
عشق و غم انگار کرده در پناهت ، استتار
بر سخن جان دادی و با نفخه عیسایی ات
با غزل بخشیده بر شعر معاصر اعتبار
آنچه جان را می کند مفتون کلام گرم توست
سحر و جادو می کنی وقت سرودن از نگار
عشق را از تو بیاموزند این دلدادگان
گر هوای عاشقی دارند و عشق ماندگار
باغ شعر میهن از تو سبز شد ، پربار شد
من به چشم خویش دیدم شد به یک گل هم بهار
صاف و ساده ، دلنشین ، تا لحظه های آخِرین
عشق ورزیدی تمام عمر خود بر این دیار
بیست و هفت ماه شهریور به سال شصت و هفت
رفت خورشید وجودت در محاق انکسار
روز شعراست و ادب آن روز در قاموس ما
بس بود در وصف تو این قدر ارج و افتخار
من چگونه می توانم از مقامت دم زنم ؟
عمق دریا کی شود با جرعه نوشی ،آشکار ؟
آب دریا را به سطلی می توان آیا کشید
می شود با آینه خورشید را کردن شکار ؟
لاجرم لب را فرو می بندم از هر گفته ای
با سکوتم می روم در جان پناه اعتذار
پادشاهی که سخن را اوج و عزت داده است
در حضورش دیگران را با سخن گفتن چه کار ؟
چند رباعی
با رفتنت از زندگی خود ســـــــــــیـــرم
در بـــــــــاغ جَنان هم بروم، دلگیرم
چون شمع، نفسهام به یک نخ بند است
آرام نفس بکش که من مـــــی میرم !
___________
توفان شدی و بنـــــــــــد دلم را کندی
همراه خودت به ناکـــــــــــــــــجا افکندی
بعد از تو کدام غم مرا خواهد کشت؟
عکسی که در آن به روی من می خندی!
___________
گلهای لب طاقـــــچه هم غمگین اند
چـــــــــون یاد تو می کنند، لب می چینند
از عمر کم خویش فراموش کنـــند
چون هستی کوتـــــــــــاه تو را می بینند !
___________
بعد از تو نه شوق آب خوردن دارند
نه تاب و تبی به دل سپردن دارند
گلهای لب باغچه را مــــــــی گویم
پشت سر هم میل به مُردن دارند!
__________
تقدیر چنان بود که نــــاگاه روی
بی یاور و بی رفیق و همراه روی
آن قدر شتاب و عجله کردی که
از چاله در آمده و در چاه روی !
___________
ای خوب ترین . خوب ترین ها برگرد
بابای قشنگ و خوب دنیا ، برگرد
بس نیست اگـــــر که التماست بکنیم
بر پات می افتیم که بابا ، بــــرگرد!
خریت و آدمیت
در یک تقسیم بدی ساده تمام امورانسانها در جهان هستی تحت دو عنوان کلی قرار می گیرد که سعادت و شقاوت انسان را سبب می شود و من آنها را با تعریف خودم « خریت» و« آدمیت یا انسانیت» نام می گذارم .
معنای آن ها هم ، همان معنای عرفی آن است که همگان با آن آشنایی داریم یعنی خریت به معنای انحراف از راه راست و هنجارهای جامعه پسند و انسانیت به مفهوم پیمودن راه راستی که در هر جامعه مورد قبول انسان هاست .
اما آیا هرگز کسی به تفاوتهای این دو مفهوم اندیشیده است ؟
من با زبانی ساده به چند تفاوت اساسی بین آنها اشاره می کنم:
الف- برای کسب مقامات انسانی ابتدا هزینه هایش را می پردازیم و سپس به آن مقام می رسیم اما در خریت و انحراف ابتدا منحرف می شویم و سپس هزینه هایش را می پردازیم مثال : می خواهیم پزشک شویم، پس درس میخوانیم وانواع هزینه های مادی و معنوی را متحمل می شویم تا مدرک تحصیلی و تخصص لازم را به دست آوریم در انتها به ما مدرک می دهند و به آن حرفه مشغول می شویم اما هنگامی که در یک درگیری چاقو می کشیم و شخصی را مجروح و مضروب یا مقتول می سازیم ابتدا خر شده ایم و سپس هزینه هایش را با زندان رفتن و سایر مجازاتها و بدنام شدن و آسیب دیدن خانواده و جز آن می پردازیم.
ب- انسانیت مجوز می خواهد ولی خریت نیاز به هیچ مجوزی ندارد.همچنان که در مثال بالا بدون طی مراحل مختلف و مدارک لازم نمی توانیم پزشک شویم ولی در خریت نیاز به کسب مجوز از هیچ مقام و موقعیتی نیست، کافی است چاقویمان را از جیب در آوریم و به دیگران حمله کنیم و هیچ کس برای خر شدن از هیچ شخص و مقامی مجوز نمی گیرد.
ج- منافع انسانیت به همگان می رسد و هزینه های خریت هم به همه سرایت می کند.
فایده عملی شناخت این دو مفهوم برای همه ما آن است که متوجه باشیم هنگامی که با فردی مواجه شدیم که میل به خریت دارد با تمام قوا از او دوری کنیم زیرا او هرگز برای عمل ناهنجاری که ممکن است انجام دهد کسب اجازه ای نمی کند و آنوقت ما قربانی خریت او می شویم وهزینه هایش به ما هم سرایت می کند.
در سوگ مرحوم سید علی زعفری
تا که انسان بود ودنیا بوده است
آدمی را داغ ها فرسوده است
اُف بر این دنیا که با این زرق وبرق
با پلیدی شهد آن آلوده است
تا گرفتیم انس با اهل دلی
رفته و بر درد ما افزوده است
هر کسی که رفت آرامش گرفت
آن که مانده ، ماندنش بیهوده است
آن چنان تلخ است داغ « زعفری»
که برایم زهر هم فالوده است
زلزله افتاده در ارکان دل
روح ما ویران ترین شالوده است
کُلُّ شَیْءٍ هٰالِکٌ ، إِلاّٰ وَجْهَهُ
حق اگر چه بارها فرموده است
لکن از سنگینی داغ وداع
صبرمان چون حلقه ای مفقوده است
بارالها صبر عنایت کن به ما
دردمان افزون از این محدوده است
کی رود از خاطر ما مهر او
بس که دل را با صفایش سوده است
گر چه هر آتش فروکش می کند
در اجاقش تا قیامت دوده است
ای خوشا آن کس که چون « سید علی »
با شرافت راه را پیموده است .
همه خوابند در این همهمه ، بیدار منم
همه خوابند در این همهمه ، بیدار منم
در تب و تاب تو و لحظه دیدار، منم
انتظاری که به پایان نرسد ، جانکاه است
آن که جانش برود در رهت این بار، منم!
سخن از عشق تو گفتن نه به این سادگی است
آن که عمری است خورَد چوب به اقرار،منم!
هر بلایی به سرم عشق تو آرَد ، شادم
پیچ و تاب آن که زند بر سر این دار،منم!
به کلافی نتوان مشتری یوسف شد
در صف مشتریان باز، خریدار منم !
هر چه دارد به سرم رنج و بلا می آید
باز هم بیشتر از پیش، سزاوار، منم !
زده پیوند محبت دل من با دل تو
چه کنم؟ دست خودم نیست! گرفتار منم !
شاید از حسن تو چیزی نشود قسمت من
بروی از بَرَم انگار ، نه انگار ، منم !
باز با یاد تو جان ودل من می لرزد
آن که هرگز نکند عشق تو انکار، منم !
نه تمنای بهشت و نه هراس از دوزخ
نه پی کشف و کرامات، نه اسرار، منم !
عاقبت از سر این کوچه گذر خواهی کرد
از تو خرسند به یک آتش سیگار، منم !
به صدق و صفا آه و آیینه ایم
به صدق و صفا آه و آیینه ایم
کدورت نداریم و بی کینه ایم
نشستیم یک عمر با اهل ذوق
خوش و خرم از صافی سینه ایم
دل ما بجز عشق دردی نداشت
اسیر همان سوء پیشینه ایم
به جرم همان مختصر عاشقی
همه عمرمان در قرنطینه ایم
به تقویم ما شنبه ها گم شده
به جایش پر از عصر آدینه ایم
طبیبی که ما را بفهمد نبود
گرفتار یک مشت بوزینه ایم
به شهری که خواهان خرمهره اند
چه حاصل که مصداق گنجینه ایم؟
جیب پُر هم عاقبت یک روز خالی می شود
جیب پُر هم عاقبت یک روز خالی می شود
خالی از هر چه حرامی و حلالی می شود
مال دنیا را به دست ما امانت داده اند
گر خیانت کرد انسان، گوشمالی می شود
تا توانی مال را مصروف کار خیر کن
انفقوا مما رزقناکم چه عالی می شود
غافل از چرخیدن وارونه دنیا نشو
ابر رحمت چون نبارد خشک سالی می شود
زندگی هر دم به سوی انتهایش می رود
لحظه لحظه حال ما هم انفعالی می شود
متکی بر قامت و قد رسای خود نباش
ماه کامل هم شبی آخر هلالی می شود
چون نفس رفت و نیامد ، ثروتت، مال تو نیست
خود به خود درگیر سیر انتقالی می شود
هر چه گرد آید زر و سیم و دلار و اعتبار
پوچ و بی ارزش تر از هر یک ریالی می شود
خانه و ماشین و پول و آن چه داری ماترک
سهم زن و بچه های لا ابالی می شود
یک نفر بی آن که جانی کنده باشد مثل تو
صاحب خرد و کلان و فرش و قالی می شود
آن چه را با خون دل تو جمع کردی، می برد
می خورد مال تو را حالی به حالی می شود
بعد از آن تو هستی و تنهایی و باری گران
فکر جبران هم فقط خواب و خیالی می شود
تا که دستت می رسد افتاده ای را دست گیر
خدمت خلق خدا، راه تعالی می شود
راه تاریک است، فکر شاخه ای از نور باش
برق این دنیا دچار اتصالی می شود
یادمان باشد که مردن دائم ازهمسایه نیست
روی نوبت کم کمک سهم اهالی می شود .
کسی به فکر کسی نیست ، در خیابان ها
کسی به فکر کسی نیست ، در خیابان ها
خدا کند که نمانی به راه بندان ها
به هر طرف بروی ازدحام بی مهری است
عجب از این همه غوغا و خواب وجدان ها
برو به خانه و در را ببند روی خودت
که خیر و عافیتی نیست کنج میدان ها
که سالهای درازی است گور و گم شده است
صراط راست به پیچ و خم اتوبان ها
کجاست مقصد مردم ؟ ، کسی نمی داند
به شهر می رسد این راه یا بیابان ها
به چند راه بلا آدمی گرفتار است
چقدر سر که فرو رفته در گریبان ها
به هر که می نگری، غم به چهره اش پیداست
شبیه سبزه خشکیده توی گلدان ها
پی فریب خلایق هزار گونه و رنگ
متاع مکر و ریا هست توی دکان ها
کسی به داد ضعیفان بی نوا نرسد
به عرش گر چه رود، ناله ها و افغان ها
سواره ها ز پیاده خبر نمی گیرند
ز پا اگر چه بیفتند وقت بحران ها
به حیرتم من از این کسوت مسلمانی
که رفته بر تن انبوه نامسلمان ها
دم از عدالت و حق می زنند و می کوبند
سر عدالت و حق را میان سندان ها
چه مُهر های نمازی که زیر پیشانی
شکسته جهل همین عاشقان رضوان ها
چه لکه ها که به دامان عشق افتاده
ز دست مدعی حلقه های عرفان ها
نه اعتماد به آیین دیگر اندیشان
نه اعتبار به اهل طریق و پیمان ها
نمی شود به کسی خالصانه مومن شد
که در لباس همه رفته اند ، شیطان ها
چقدر راه بلد گم شدند در دل راه
چقدر کج شد و افتاد بار و پالان ها
هنوز هم که هنوز است ما نمی دانیم
چه شد مرام ابوذر، سلوک سلمان ها
چه اتفاق عجیبی در این میان افتاد ؟
که شد مخطط ولغزید پای بیلان ها
پدر همیشه به گوشم نصیحتی می کرد
بترس ازخطر انقراضِ انسان ها
از آن که باده خورد آشکار ، ترسی نیست
که بیم می رود از حاملان قرآن ها
به میل خویش نکن شرع و عقل را تفسیر
که رفته در سر این کار، نقد ایمان ها
نبند دل به متاع قلیل دنیایی
که اعتبار ندارد دوام دوران ها
نه شادکامی دنیا مدام هست و نه رنج
نه خنده ها به دراز کشد نه حرمان ها
به این اقامت کوتاه خوش نکن دل را
که ناگزیر به رفتن شوند ، مهمان ها