پای علف هرزه نریز آب که حیف است

پای علف هرزه نریز آب که حیف است                      

دل را نده بر آدم ناباب که حیف است

با بی سروپا فاش نکن راز درون را                          

بر بام ترک خورده نرو خواب،  که حیف است

زیبایی بی اصل ونسب دام فریب است                       

بی باک نرو جانب مرداب که حیف است

تا سادگی  نان و پنیر تو مهیاست                             

منت نکش از مردک قصاب که حیف است

ننشین به سر  سفره احسان گدایان                           

تعظیم نکن در بر ارباب که حیف است

حسرت نخور از زندگی مردم بی درد                      

حیران نشو از خانه و اسباب که حیف است

هرگز ننشین بر لب بام هوس خویش                        

تا غم نخوری لحظه پرتاب، که حیف است

روزی هوست کرد اگر عشق و جنون را                  

یادت نرود قیمت  اعصاب  که حیف است !