هر کی که وَن خِیزه ز جا ، حس هُنکنه که شاعره (با گویش شاهرود زیبا)

با عرض پوزش از همه عزیزان ، این غزل فقط مشقی است از گویش لطیف و دلنشین شاهرودی و قصد اهانت به هیچ بزرگواری مدّ نظر نبوده است:

هر کی که وَن خِیزه ز جا ، حس هُنکنه  که شاعره     

هر آدم  یه لا قُبا، حس هُنکنه  که شاعره

بی درس و مَشخ و بی کلاس، چیزی هِنُنباشه کسی    

نه الف هِندانه نه با، حس هُنکنه که شاعره

دور باشه از جُن شما ، خاک بِسّر ما شاعرا             

هر کی که لَکّش هابه وا ، حس هُنکنه که شاعره

یه عده ای فکر هُنکنن، نُن مین حقه بازیه               

هر کی که مفتی چیز هُخا، حس هُنکنه که شاعره

یارو کلاس اوله، غرق تِوَهم هابیه                     

انگار بِگته دکترا ، حس هُنکنه که شاعره

وَختی  به مُفتِ کلذی، از پیش هِنِره کار او          

در هُنکنه ناز و ادا ، حس هُنکنه که شاعره

اُمبه نکرده تا کسی ، هِنُنباشه  دنبه کنه             

همش باده  یو ادعا، حس هُنکنه که شاعره

سر کلاس عاشقی  ، درساشه  پس ندایه یو            

نه عاشقه نه مبتلا، حس هُنکنه که  شاعره

وا این همه بر و بیا، هیشکی به ما چیزی ندا     

نرسیده از گرد را، حس هُنکنه که شاعره

تازه که شاعر هاباشه، فکر هُنکنی چیشی هابی یه؟   

مرغ عروسی وعزا، حس هنکنه که  شاعره!

   توضیحات لازم:

اُمبَه نکرده، نمیشه دنبه کرد

ضرب المثلی قدیمی و اصیل در شاهرود است که می گوید بره کوچولو اول باید بع بع کردن را یاد بگیرد و سپس به فکر چاق شدن و بزرگ شدن دنبه خودش بیفتد که نظایر آن در ضرب المثل های فارسی بسیار است .