یه چن سالِ جلوتر، نه قدیما ( با گویش شاهرود زیبا)

توضیح: منظور از  سروده های این چنینی، قبل از آن که طبع آزمایی شاعرانه باشد ،حفظ و حراست از گویش و فرهنگ غنی و پرباری  است که نسل حاضر از ابراز و حفظ آن ابا دارد و خود را مکلف به پاس داشت آن نمی داند، بنابراین ماندگاری این فرهنگ پربار بدون مکتوب شدن آن ممکن نخواهد بود .

یه چن سالِ جلوتر، نه قدیما         

که صاف وساده بودن مردم ما

هوای زندگانی صافتر بِه            

دل مرد و زنا ، شفاف تر بِه

سر هر کس مین لاک خودش بِه   

و روزیش از دل پاک خودش بِه

همه زحمتکش وپاک و خدایی    

رفیق هم بی یَن، بی ادعایی

اثاث زندگانی صاف و ساده          

شبیه نامه های سرگشاده

 پلاسی پَم بِه مین خانه هاشن    

به جاجیم و گلیمی خوش دلاشن

یه چن تا مس، قلیف و کاسه، دوری  

نه سمواری به اونوختا نه قوری

یَه صُندق مین خانه جای نن بِه   

یَه چن تا بقچه ،واسه جامه دن بِه

کُلوی مرغ  کنج خانه ها بِه       

مگه جا بره بزغاله کجا بِه؟

نه گازی بِه نه نفتی، نه چراغی    

فقط دود و دمی روی اجاقی

تِنورم مین خیلی خانه ها بِه        

مثل امروز نونوایی کجا بِه؟

هُخواستی گندمت رِ داشته باشی   

سر سال تخم نونه کاشته باشی

که گاهی هادنی به آسییوبُن      

که آردت هادنه همراه نیم شُن

غذای اصلی مردم بِه این نُن    

نبود چیزی دِگه خیلی فراوُن

قُروت و اِشکنه بِه خیلی وختا   

یه وختم آش خمیر بِه  یا که شوروا

پِلو اونوختا مال اعیونا بِه      

کجا رعیت غذاش مثل اونا بِه؟

کنار سفره گاهی نُن جو بِه     

فقط شو عید که هِنبه پِلو بِه  

نه کاری بِه نه پولی بِه نه مالی 

هِننتانستی از وضعت بنالی !

چِره که وضع مردم مثل هم بِه    

تُمُم غصه مردم ، شکم بِه

خیلی چیزای خوردو آرزو بِه  

نمونه ش شلغم و ماش و کدو بِه

همین که نُن میون سفره ها بِه 

خودش جای هزار شکر خدا بِه

گذشته از شکم، وخت مریضی  

نه دُگدُر بِه ، نه دارویی نه چیزی

یِه کم کِلپوره بِه وا گندجارو    

دُوای درد مردم یا مارنبو

نه شربت بِه نه قرص و نه پمادی 

هُمُردن دسته دسته وا یَه بادی

فقط کافی به آدم تو کنه، تو     

یا این که گرم وسرد هاباشه یگ هو

جناب عزراییلم پشت در بِه     

حضورش خیلی زود  و  پُرثمر بِه

همینطَر مفتی ی مفتی هُمُردن      

هِنندانست کسی از چی  بُمُردن

ولی وا این همه اوضاع مشکل    

هِننکِندن یه وخت از زندگی دل

اگه سختی بِه اما شادی ام بِه    

خرابی به اگه ، آبادی ام به

دلا خوش بِه ، به یَگ چیزای ساده    

هِمون چیزی که اون بالایی داده

یَه خانه گنبذی تنگ و خوردو   

کَف اش دوتا نَمِد، کُنجش یَه کِندو  

مین دیفال اجاقی بهِ وا هیزم     

که گرما هِندا به خانه نُماشُم

غذاشونم همونجه بار هِنکردن   

وا یَگ ابزار، صد تا کار هِنکردن

کسی هرگز غم فردا هِنُنخورد      

غم دنیا و مافیها هِنُنخورد

 نه فخری بِه نه فیسی به نه بادی     

نه از هرکی توقع زیادی

به وخت کار، واهم کار هِنکردن   

اگه باری بِه واهم  بار هِنکردن

کنار هم بی یَن در شادی وغم       

اگه غم به  هُمُردن واسه هم

هِرفتن شونشینی خانه هم          

به هم سر هِنزین هر روز وهر دم

به رقص و خِنده یو آواز خوانی     

هِنکردن شاد وخرم زندگانی

حالا از چی بِگوم، وا این دل تنگ     

از این دنیای بی اوسار هف رنگ

قشنگی ها بِرفت از زندگانی            

نه از این مملکت، بلکه جهانی

ولی چاره چیه، وایی  بسازیم           

به هر چی سختیه، وایی بتازیم   

اِلایی غم نِوینین تا که هستین    

که پا حرفای من اِنقد نشستین

الایی نقره ای باشه دلاتون        

دِپیچه مین خانه ، خنده هاتون

دلا تون شاد باشه ، کارتون جور      

اگه طول هادیم حرفامه، معذور!