دوبیتی

نمیدونی سفر رفتن چه سخته                                         اونم با چشم تر رفتن چه سخته

به عمق غربتی سرد و غم آلود                                          یهویی بی خبر رفتن چه سخته

                                                 ×××××××××××

غزال خسته ای بودی ، رمیدی                                            نمی دونم به دستانم چه دیدی

بیابانها دویدم در پی تو                                                          دلم را تا به هندوستان کشیدی 

                                                  ××××××××××     

نمیخواستم برم  ، اما یهو  شد                                                    نفهمیدم خودم هم که چطو شد

فقط تا چشم وا کردم به دنیا                                                  دلم تو خاک هندوستان ولو شد

آغاز امامت حضرت صاحب الزمان مبارک باد

عاقبت پرده ز تصویر تو خواهد افتاد

به جهان لرزه تکبیر تو خواهد افتاد

کعبه تشریف یدالله به خود میگیرد

هر چه بت هست به تدبیر تو خواهد افتاد

علم عدل تو را باد صلا خواهد داد

پرچم ظلم به شمشیر تو خواهد افتاد

عقل با آمدنت مات و خجل خواهد شد

عشق در دست جهانگیر تو خواهد افتاد

باور پیر جهان را تو جوان خواهی کرد

شعله در خرمن تفسیر تو خواهد افتاد

کاش هنگام فراخوان تو ما هم باشیم 

به دل عاشق ما تیر تو خواهد افتاد ؟

بوی خوب کاهگل

شهر از یاران تهی شد خانه از جانانه ها

کوچه ها لبریز شد از لهجه بیگانه ها

مردن احساس  از سنگ و بتن آغاز شد

بوی خوب کاهگل جا ماند در ویرانه ها

پیش ازین لبخندها کمرنگ و  تزویری نبود

گرم بود از آتش دلها ، هوای خانه ها

دوستی ها جلوه هایی داشت ناب و دلپذیر

دشمنی قانون خود را داشت در سامانه ها

 خانه همسایه ها ، بازارهرهمسایه بود 

نازنین و مهربان بودند  آن فرزانه ها

هر چه انسان  از اصالتهای دیرین ،  دور شد

ماند عید و آشتی در غربت    افسانه ها

از تمدن گرمی بازار مجنونها شکست

بوی  لیلی  ماند و صحرای دل دیوانه ها

من عجب دارم درین بیگانه بازار غریب

میکِشد بار رفاقت  را کدامین شانه ها ؟

پیله های درهم و تاریک ما را می کُشند 

روزنی ازنور میخواهیم  ، ما ، پروانه ها !