افقهای روشن با تو بودن

در دلم  شعرهایی که باید برایت می گفتم  

تلنبار شده است . 

بر زبانم حرفهای نا گفته گره خورده است .  

من حتی با پاهایم فکر می کنم ،

 آخر پایم از وقتی به سوی تو نیامده ، انگار راه رفتن فراموشش شده است ،  

و نگاهم ،  

که روزی از میان هزاران تن  ، بویت را می شناخت

 ، و بسویت پر می کشید ، 

پشت دیواری از مه غلیظ و خاکستر ، بوییدن را از خاطر برده است ، 

ساعت فیزیولوژیک درونم  هنوز روی همان لحظه ای که رفتی خوابیده است . 

کاش می شد هنوز هم دستت  

نوازشگر پیشانی تبدارم باشد ، 

وقتی که کابوس های سیاه و سرخ و شیمیایی ، به شعله های سرکش حریقی می مانند که کلبه ای پوشالی را ، لقمه ای لذیذ ، برای کام حریص خودمی شناسد .  

کاش ، زنگها زمزمه درهم ، تماسهای از دست رفته ام را ، تکرار می کردند  

تا یادم نرود که  

هنوز هم که هنوز است ، صدایم می زنی   و من با گوشهای سنگین  

سر بر بالین خوابی نهاده ام ،

 به سنگینی گناه . 

در درگاه آیینه . 

حس می کنم که وقت به سرعت چراغ های قرمز را پشت سر میگذارد ، 

و من سوار بر مرکب غفلت ، در زمانهای از دست رفته   ،

 با گوشهایی سنگین ، و چشمهایی که بوی خطر را نمی فهمد  ، 

آژیر ممتد  

 و چراغهای گردان قرمز را 

که از هر طلوع و غروب خورشید  

بر خیابان زندگیم منعکس میشود

بازیچه ای می انگارم  ، در اسباب بازی کودکی بی قرار . 

هنوز هم که هنوز است  

نیاز دارم که بزرگتر شوم  

کاش دستهایت بود که دروازه های  ، بزرگی را  ، به رویم بگشاید   

و چشمانت ،

 افقهای روشن با تو بودن را  

تفسیر کند .