پنجره

پنجره داشت مهیا می شد 

که تو بازش کنی و نور ونسیم 

وارد جان اتاقت بشود

و تنفس بکند 

از هوای غزل انگیز بهار 

تو رسیدی از راه

و نگاهی کردی 

به اتاقت که زمستانی را

از شکافی کوچک 

که روی پنجره بود 

کوچه را می پایید 

منتظر تا که بهار ، میهمانش بشود 

تو رسیدی از راه 

بسته ای در دستت 

چشم کم سوی اتاق 

خیره شد بر بسته 

که رویش حک شده بود :

 نوار درزگیری !