شعله - باران

دیر آمدی ! آنقدر عشق من ! که دل مرده است !

طوفان غم یاد تو را هم با خودش برده است !

این صندلی خالی ست ، بنشین ، قهوه یا چایی ؟

پوزش که دست مرگ بر فنجانمان خورده است !

حق با تو ! اما وقت مرگ دل کجا بودی ؟

حتی لباس مشکی ات هم از تو آزرده است !

هر بار زنگت زد دلم ، فصل غرورت بود 

از خاطرت نگذشت ، احساسم چه پژمرده است ؟

این روزها دیگر هوای گل شکفتن نیست !

 از فکر پاییز فرا رو  عشق ، افسرده است !

بگذار ، اما ، یخ کند دلهایمان با هم 

حالا که در باران ، تمام شعله ها مرده است !