ما و مهاتما

شنیدم که روزی مهاتما گاندی در هنگام سوار شدن به قطار یک لنگه از کفشهایش از پایش در آمد و بین سکو و ریل قطار افتاد ، یعنی جایی که برای  او امکان برداشتن کفش وجود نداشت و قطار هم در شرف حرکت بود ، گاندی لنگه دیگر کفش را هم از پای در آورد و از پنجره ، همانجا انداخت ، وقتی به او گفتند چرا اینچنین کردی ؟ پاسخ داد : یک لنگه کفش به درد من نمی خورد و برای کسی هم که لنگه دیگر را پیدا کند ، ارزشی نخواهد داشت بنابر این حال که من کفشم را از دست داده ام بگذارید فقیری که آن را پیدا می کند  لا اقل یک جفت کفش یافته باشد تا به دردش بخورد !

و من در حیرتم از اندیشه مهاتما که چنین بلند  بر آسمان انسانیت بوسه زده است !

کدام یک از ما در چنین هنگام ،  چنان اندیشه ای به ذهنمان خطور خواهد کرد ؟