سالهای اتش

گر چه همواره سعی دارم مطالب نو و تازه بنویسم آما این بار غزلی از مجموعه « یک سبد نسرین تقدیم می دارم :

در اوج میپریدم با بالهای آتش

وقتی که با تو بودم در سالهای آتش

در کوچه های جانم همواره می رمیدند

اسبان وحشی عشق  ، با یالهای اتش

دیوانه وار دل را ، هر قدر می رهاندم

سوی تو می کشیدند ، چنگالهای آتش

یادش بخیر وقتی ، از دیده می فکندی

بر قامتم ردایی ، از شالهای اتش

امروز گرچه سردم ، خاکستر دلم را

هر روز می تکانند ، غربالهای آتش

ساقی پیاله ام را ، از می دوباره پر کن

تا جوشد از وجودم ، تبخالهای آتش

شمع وجود هر دم ، می لرزد از نسیمی

اما ، همیشه باقیست ، تمثالهای ، آتش