دل ما صرف شکستن شد و جان صرف عذاب

دل ما صرف شکستن شد و جان صرف عذاب     

        به همین شیوه رسیدیم به پیری ز شباب

هر که آمد به فراخورد خودش کاری کرد            

      تا بگیرد ز گل حاصل ما عطر و گلاب

درد این است که هر کس که ستم بر ما کرد       

        معتقد بود به قرآن و معاد و به حساب

با خدا هم به ریا و به  دغل تا  کردند       

                  فارغ از دغدغه  یوم تغابن و جواب

پشت هر وعده ی شیرین غم تلخی دادند         

           بعد  تشویق رسیدیم به  تنبیه وعتاب

سالها با دل ما شعبده بازی کردند             

               لوطیانی که فقط مسخره بودند  و خراب

کار از دسترس  اهل خودش خارج شد   

                    تیر آرش زکمانش به خطا شد پرتاب

بس که نابخردی و کج فهمی رایج شد   

                   همت  اهل درایت همه شد نقش بر آب

گوهر عز و شرف در همه جا شد پامال 

                 چاپلوسی و تملق شده باب الابواب

عشق با فهم غلط سمت هوس پای نهاد      

               آب با پای خودش رفت به دامان سراب

دین شد ابزار تغافل و فریباندن  خلق      

               شد هوی و هوس و ظن و  گمان  عین  کتاب

عمل و علم به دامان شعائر افتاد         

                 وعده ها شد همه آمیخته با رنگ ولعاب

هر که آمد به زبان  طرح نو انداخت ولی     

             نتوانست که کاری بکند بهر صواب

یا فریب زر و پول و پَل   دنیا را خورد

                 تا رسد ثروت او زود به سر حد نصاب

یا به قدرت که رسید از همه جا یادش رفت 

            و فراموش شد از خاطر او حُسن مآب

این چنین  از سر ما  بی خبران  آب گذشت   

         برد امواج بلا  هستی ما را به شتاب

ظاهر امر از این جنبه حکایت دارد   

                  چشم حق بینی اگر هست ، فرو رفته به  خواب

آن که اندوه و غم خلق خدا را دارد    

            جانش افتاده از این کوردلان در تب وتاب

ای که مغرور زر وقدرت و شهرت شده ای

تا ابد نیست تو را توسن دنیا به رکاب

کم کم از عرش توّهم به زمین می افتی

چرخ توفیق تو  یک روز می افتد ز شتاب

عاقبت مرگ تو را هم به خودش خواهد خواند

تا  دهد سهم تو را جامی از  آن کهنه شراب 

پای این قافله از آبله ظلم پر است         

               نکن از خون دل خلق خداوند ، خضاب

روی ویرانه  غم خانهِ کس  کاخ نساز        

          اینقدرتکیه  نکن بر لب دریا به حباب

مهلتی نیست که مصروف به مافات کنی

              بگذر از این همه ظلم و ستم و جور ، جناب !