در طلیعه فجری دیگر

دوست دارم من زمستان را بــــرای بهمنش               

دیدنی تر می شود هر فجر نو ، گل دادنش

انتظاری نیست تا گل وا شود در فصل سرد              

غنچه سر بیرون بیــارد از غلاف مسکنش

سنت الله است ایـــــن که در بهاران وا شود               

گل به صحن دشت با رنگین ترین پیراهنش   

یک زمستان ناگهان این قاعده وارونه شد                

حق مقرر کرد ایـــــران را ، بهشت گلشنش

رسم میهن بر مدار دیـــــــــــــگری آغاز شد            

لاله ها جوشید در هــر جای کوی و برزنش

کس چنین اعجاز را تا آن زمان نشنیده بود             

 یا اگر هم بــــــود ،  منعی بود در وا گفتنش

کور دلهای جهان همواره در حق پوشی اند               

فـــــــکر خورشیدند  و با آوارشب پوشیدنش

غافل از قدرت نمـــــــایی های ناپیدای حق               

که خدا ذلت نوشته از بـــــــــــرای  دشمنش

شد فرشته وارد خاک وطن و دیـــــــو رفت              

تـــــــــــــا بپیوندد به اربابان چون اهریمنش

 در بهار انقلاب مردم ایـــــــــــــران زمین             

شد لگد مــــــــــال خلایق مشعل بی روغنش

گر خدا خواهد زمین خشک خواهد گشت نیل         

 تا کــــــــــه موسی را رساند بر زمین ایمنش

چشم وگوش دشمنان را کور خواهد کرد و کر         

تا که روح الله برگردد بــــــــــــه سوی میهنش

صبح آزادی دمید از مشرق ایــــــــران زمین          

روشن از انوار حق شد شهر و  دشت و دامنش 

 درس آزادی بــــــــــــــرای مردم دنیا نوشت         

پیر مــــــــــــــا با نفی  ظالم در مرام  روشنش

رسم استبداد شــــــــــــاهان را قیام او شکست         

پیرو حق بود و شد دلــــــــــهای عالم ، مأمنش 

کی رود از خاطـــــــــر ما آن زمستان قشنگ         

از بهار پُر گل و پُر لاله و پُــــــــــــر سوسنش

تا قیامت لاله خواهد رُست از خـــــــاک وطن        

جان فدای مـــــــــــــــــــردم آزاده و روئین تنش

ما همان نسل ســـــــــرافراز شهادت پیشه ایم        

کـــــــــــــــــه نگیرد کاستی آیین و رسم متقنش

گوش بر فرمان رهــــــــــــبر داده و آماده ایم        

تا که شیطان بشکند بـــــا ضربت ما ،گردنش !

یا ز ترس  انتقــــــــــــام ما گریزد روز وشب       

تا بمیرد مثل سگ در دخـــــــــمه بی روزنش .