در سوگ مرحوم سید علی زعفری

تا که انسان بود ودنیا بوده است                           

آدمی را داغ ها فرسوده است

اُف بر این دنیا که با این زرق وبرق                    

با پلیدی شهد آن آلوده است

تا گرفتیم انس با اهل دلی                                   

رفته و بر درد ما افزوده است

هر کسی که رفت آرامش گرفت                         

آن که مانده ، ماندنش بیهوده است

آن چنان تلخ است داغ « زعفری»                       

که برایم زهر هم فالوده است

زلزله افتاده در ارکان دل                                 

روح ما ویران ترین شالوده است

کُلُّ شَیْءٍ هٰالِکٌ ،  إِلاّٰ وَجْهَهُ  

حق اگر چه بارها فرموده است

لکن از سنگینی داغ وداع                                 

صبرمان چون حلقه ای مفقوده است

بارالها صبر عنایت کن به ما                            

دردمان افزون از این محدوده است

کی رود از خاطر ما مهر او                            

بس که دل را  با صفایش سوده است

گر چه هر آتش فروکش می کند                        

در اجاقش تا قیامت دوده است

ای خوشا آن کس که  چون  « سید علی »             

با شرافت راه را پیموده است .