از همه کس خسته ام، دیو، پری ،آدمی

از همه کس خسته ام، دیو، پری ،آدمی         

مانده  نامردمان ، خسته دورهمی

دم ز وفا می زنند ، طایفه بی وفا               

آن که جفا می کند، دم زند از همدمی

صحبت هر مدعی، بوی ریا می دهد     

رفته از آداب خلق، حرمت کیف و کمی

غیر جراحت نماند، در همه سینه ام         

زخمی زخمی شدم ، با همه محکمی

در نفس سوخته ، طاقت فریاد نیست     

نیش نزن بر دلم، نیست اگر مرهمی

سوختن من تو را سود نخواهد رساند        

هر نفسی پس چرا، شعله به من می دمی؟

روح که افسرده شد  ، شور غزل می رود      

باغ خزان دیده را ، نیست سر خرمی

 عمری اگر باشد از، عشق حذر می کنم          

 دور دلم می کشم ، دایره بی غمی !