غزل به گویش شاهرودی: زندگیا بی مزیه یه کم بیا قر هادنیم

زندگیا بی مزیه یه کم بیا قر هادنیم                    

از سر دیفال دلا مرغ غمه پر هادنیم

یگ سرشه تو واسانو و یگ سرشه من هنگیرم    

غمه بگیریم از وسط بدرانیم جر هادنیم

انگار کنیم عروسیه بزن بتو را بندازیم             

بخندیم و برقصیم و تویی به لمبِر هادنیم

دمبل دیشو ، دمبل دیشو ، دیره و تنبک بزنیم      

راست هاباشیم کج هاباشیم، قنبلا ر فر هادنیم

معلوم نیه که بتانیم وا این اوضای مملکت          

واسه پسرا زن بگیریم، دختر شوهر هادنیم

 ختمه سوری هننگیریم که پسرا ر جم کنیم        

لنگاشونه دوندیم و به استا جعفر هادنیم

هنباشه اما وا خوشی جمع هاباشیم کنار هم     

حرف بزنیم چایی بخوریم ، آش چغندر هادنیم

تا کی بشینیم که یه رو وضعما بیتر هاباشه؟   

بیا تا امرو خوش باشیم، تن به مقدر هادنیم

درسته که فراونه ، سختی و مشکلات ما     

اما چقد خبه که ما تغییر بوور هادنیم

ما اگه خب باشیم وا هم میون روزگار بد    

هنباشه که  به همدگه یگ حال بیتر هادنیم !

شلیته ها ر دکنین تا دور هم برقصیم و    

لقه به غمها بزنیم ، قر هادنیم، قر هادنیم!