غزل با گویش شاهرودی: مین دل من هر دم ، غم تخمشه دنپاشه

مین دل من هر دم ، غم تخمشه دنپاشه      

وقتی  هنوینمته  ، حالم خب هنمباشه

 دنیا وا همه وسعت ، پیش نظرم خورده     

شارود که نگو بی تو  از کوره دهاتاشه

من تا تو ر بشناختم،  حال من همینجوره         

این کاسه همن کاسه این آش همن آشه

یادم هروه از غم وقتی که هوینمته       

بوور کن  هنندانم رمز اگر، اماشه

از وختی قدم بشتی، مین دل تنگ من     

پشت سر من هنگن یارو چقد عیاشه

مردم که هنندانن، وازیت وگته وا من  

من اصلا هنندانم ،این رسم کجایاشه؟

به عاشق بدبختت عشقت چیشی هادایه؟  

توخنده و خوشحالی،من خفت و رنجاشه

دور فلکه بیخود دور خودم  هنچرخم     

هیچوقت بدی یی مردی ، گم کرده باشه راشه ؟  

تو تو هخورم همتو هنگن که یارو مسته      

هر جا هروم عکست انگار جلوم باشه

یکسر وا خودم هنگم ورگرد که  دلتنگم   

وقتی دِ نباشی تو خاک بسر دنیاشه

هی کله تکن هادن یعنی هنخوامته من   

هی مسخره  وازی کن ، باش که بخوری پاشه!