دوبیتی با گویش شاهرود زیبا

یَه روز تنگ غروب، وقت نُماشُم   

به دِریای دلم اِفتید تِلاطم

چِنُن موجا مِنه درهم شکستن           

که هر بند تنم شد یَگ طِرف گُم

++++

دوتاکفتر بودیم ما گوشه بُم          

سَراما زیر بال همدِگه ، گم

شکستن هر دو بالُمه به یَگ سنگ       

اَمن از شوری چشمای مردم