من شاهرودی ام و همین اعتبارمه ( با یکی از گویشهای شاهرودی)

من شاهرودی ام  و همین اعتبارمه      

هر چند مملکت همه شهر و ، دیارمه

شهری قشنگ و خاطره انگیز و دلربا   

کوه و کویر و جنگل و دریا ، کنارمه

 از دین من نپرس، فقط انقده بدان      

عشق علی و آل محمد شعارمه    

یگ نعمت عظیم خدا داده که نگو 

از بس که لطف خاص خداوند یارمه

نزّیک مشهدم، دو قدم مانده تا حرم   

همسایه امام رضا، افتخارمه

هر وخت دلم مگیره دو روزه مرم ، میام       

عطر حرم دوای دل بی قرارمه

فرقی نداره فصل،  که پاییزه یا باهار             

آقا خودش نشسته  و در انتظارمه

گاهی  صدا  مزنم یا رضا، رضا      

پاسخ مده بله! خودش خواستارمه

هر روز خم مشم طرفش السلام ، عشق      

با نور خود بشور  دل پر غبارمه

همسایه بدی اگه هستم، مریدتم       

بگذر ز من ببخش ، دل شرمسارمه  

آقا منه ببخش اگه بی ادب شدم          

خلق خوش و کریم تو گستاخ دارُمه

  از من خطا و از تو بزرگی ، طبیعیه    

با حب و مهر تو  به غریبه چکارمه 

 من خاک پای نوکر دربارتم نِیُم        

نشکن به قهر و غضب دل امیدوارمه!