بیزارم از دنیا برای استرس هایش

بیزارم از دنیا برای  استرس هایش                

حیف از تمام روزها که ریختم پایش

گفتم که حتماً  جلوه های خوب هم دارد                   

روزی می افتد پرده ها از روی زیبایش

قدر تمام عمر کوشیدم و جان کندم                    

شاید ببینم عاقبت روی دلارایش

هر چه جلو رفتم چو سایه دور شد از من           

هرگز نشد کوتاه قدری از  درازایش

عمر خودم را مفتی مفتی هدر دادم               

بانگ دهل از دورها  خوش بود  آوایش

انگار دنیا مجلس جشن عروسی  هست       

او نو عروس و مردمان غرق تماشایش

 هر کس که می بینی اسیر جلوه های اوست       

خرد و کلان شهر مشتاق اند و شیدایش!

اما به جان عاشقانش خون دل ریزد             

این ساقی نامرد با ناز و تمنایش

ما کودکانی عاشق چرخِ فلک هستیم           

سرگرم و خندانیم در  پایین و بالایش

غافل از آن که پلک هامان می شود  سنگین         

ما را به خواب مرگ خواهد برد لالایش